Δεν Σου Αξίζω

Κεφάλαιο 16

Σήμερα πρωί πρωί έφυγα για Αθήνα. Δεν με άφηνε να κάτσω άλλο η μάνα μου.. θα πάω κατευθείαν σχολείο. Θα έρθει να με πάρει ο παππούς μου. Ο Παύλος δεν είναι καλά. Είναι κρίσιμη η κατάσταση του. Ήθελα να είμαι δίπλα του. Να είμαι εκεί... Εδώ που πού δεν μπορώ ούτε να συγκεντρωθω.. το μυαλό μου είναι συνέχεια σε εκείνον.  Έφτασα στο σχολείο. Φίλησα τον παππού μου και βγήκα από το αυτοκίνητο. Πριν μπω στο σχολείο είδα τον Άρη έξω να χαιρετάει μια κοπέλα και να ξανά μπαίνει μέσα. Δεν ήταν είχα ξανά δεί. Μπορεί να είναι κάποια φίλη σωστά; Αλλά έφυγε από το μάθημα για να την δει. Αυτό είναι λίγο περίεργο. Αχχχ αν αρχίσω να ζηλεύω από τώρα δεν θα πάνε καλά τα πράγματα. Δεν θα κάνω τίποτα ακόμα. Ίσως να είναι φίλη του.. γιατί να κάνω φασαρία για το τίποτα. Εξάλλου εγώ δεν είμαι άτομο που κάνει φασαρίες.. πάντα είμαι ήρεμη όταν θέλω να πω κάτι. Μπήκα στο σχολείο και κάθησα στο παγκάκι μιας και το κουδούνι για έξω θα χτυπήσει σε 5 λεπτά. Δεν έχω καθόλου όρεξη για μάθημα σήμερα. Το μου είναι συνέχεια στον Παύλο.
Το κουδούνι χτύπησε. Πριν πάω στην τάξη μου πήγα στην διεύθυντρια.
"Καλημέρα"λέω όταν πάω στο γραφείο της.
"Καλημέρα Λίζα" μου λέει εκείνη.
"Θέλω να σας ζητήσω κάτι" της λέω.
"Σε ακούω"λέω.
"Θα ήθελα να έχω την άδεια σας να έχω ανοιχτό το κινητό μου αυτές τις μέρες" της λέω.
"Λίζα αυτό απαγορεύεται" μου λέει.
"Το ξέρω.. αλλά εχθές ο ξάδερφος μου από την Θεσσαλονίκη είχε ένα σοβαρό ατύχημα.. και επειδή δεν είμαι εκεί και λόγω τών μαθημάτων δεν μπορώ να είμαι συνέχεια εκεί το κινητό μου είναι ο μόνος τρόπος να μαθαίνω νέα του... Αν γίνει κάτι τώρα κατά την διάρκεια των μαθημάτων θα ήθελα να το ξέρω... Για αυτό σας το ζητάω. Αν δεν ήταν σοβαρός ο λόγος δεν θα το ζητούσα " της λέω.
"Εντάξει Λίζα..αλλά για να μην ενοχλείς και το μάθημα το κινητό σου θα είναι στην δόνηση και στην τσέπη σου" μου λέει.
"Σας ευχαριστώ πάρα πολύ" της λέω και βγαίνω από το γραφείο της για να πάω στην τάξη.
"Λίζα" λέει ο Άρης όταν με βλέπει.." δεν ήσουν Θεσσαλονίκη;" Με ρωτάει μετά .
"Γύρισα... Θα ξανά πάω πάλι την Παρασκευή μετά το σχολείο" του απαντάω .
"Όλα καλά;" Με ρωτάει.
"Όχι . Είναι άσχημα.  Και εγώ δεν μπορώ να είμαι εκεί" του λεω και εκείνος με αγκαλιάζει .
"Όλα θα πάνε καλά"μου λέει.
"Πάντα αυτό λέμε ..αλλά δεν είναι πάντα έτσι" του λέω..
"Το ξέρω... Αλλά εγώ δεν μπορώ να σου πω κάτι άλλο αυτή τη στιγμή" μου λέει εκείνος και μου δίνει ένα φιλί στο μέτωπο.
Το κουδούνι χτύπησε και μπήκαμε στην τάξη για να κάνουμε μάθημα. Ήμουν εντελώς αφηρημένη. Δεν ένιωθα και πολύ καλά. Πρώτη φορά δεν παρακολουθούσα στο μάθημα.
"Λίζα"ακούω την καθηγήτρια μου να μου λέει .
"Ορίστε" της λέω.
"Είσαι αλλού... Δεν προσέχεις καθόλου" μου λέει.
"Συγγνώμη κυρία"της λέω.
"Είσαι καλά;" Με ρωτάει .
"Ναι καλά... Καλά είμαι" της λέω διστακτικά. Δεν ξέρω αν είμαι καλά.
"Πήγαινε λίγο έξω να ημερήσεις και μετά ξανά έλα...  Άννα πήγανε μαζί της" λέει και σηκώνομαι μαζί με την Άννα και βγαίνουμε έξω.
"Κυρία τι να κάνει η Άννα μαζί της ; Αν πάθει κάτι η Άννα θα την βοηθήσει;" Ένα αγόρι πρέπει να πάει" λέει ο Άρης καθώς βγαίναμε έξω .
"Μήπως να πάμε όλοι μαζί; Μια χαρά θα είναι η κοπέλα δεν θα πάθει τίποτα... Κάτσε κάτω" του λέει η καθηγήτρια.
"Μα κυρία δεν είναι καλά δεν την βλέπετε... Θα πάω και εγώ μαζί" λέει ο Άρης.
"Κύρια αφήστε τον να έρθει... Σε περίπτωση που γίνει κάτι να έρθει κάποιος να σας ενημερώσει.. δεν θα την αφήσουμε μόνη της" λέει η Άννα
"Εντάξει... Έφυγες Άρη" λέει εκείνη και πάμε και οι τρεις κάτω.. κάθομαι στο Παγκράτι και ο Άρης έχει γονατίσει μπροστά μου.
"Μωρό μου; Τι έπαθες;" Με ρωτάει αλλά δεν προλαβαίνω να του απαντήσω γιατί χτύπησε το κινητό μου.
"Ναι" λέω όταν το σηκώνω
"Λίζα" άκου την μαμά μου.
"Τι έγινε μάνα;" Την ρωτάω.
"Ο Παύλος μας έχει πέσει σε κόμμα...
Οι γιατροί δεν ξέρουν αν θα ξανά ξυπνήσει" μου λέει και το τηλέφωνο πέφτει από τα χέρια μου. Κάθησα ξανά στο παγκάκι.
"Μωρό μου" λέει ο Άρης αλλά δεν του απαντάω." Λίζα... Μίλα μου" μου λέει ξανά.
"Λίζα" λέει.
Ακούμπησα την μύτη μου. Όχι ρεε γαμώτο.. αίματα. Έχω καιρό να το πάθω αυτό .
"Άννα... Πήγανε στο γραφείο φέρε χαρτί και κάποιον... Δεν είναι καλά" φωνάζει ο Άρης..
Νομίζω ότι θα χάσω τις αισθήσεις μου. Ίσα που καταλαβαίνω τι γίνεται γύρω μου.
"Τι έγινε παιδιά;" Την διευθύντρια.
"Άνοιξε η μύτη της κυρία... Τρέχει ασταμάτητα και εκείνη δεν μας μιλάει" εξηγεί η Άννα.
"Να πάρουμε τους γονείς της" λέει η διευθύντρια
"Δεν είναι εδώ... Είναι Θεσσαλονίκη" της απαντάει η Άννα..
"Θα την παω εγώ στο νοσοκομείο"λέει ο Άρης
"Όχι.. αν συμβεί κάτι στον δρόμο εσύ θα είσαι υπεύθυνος" λέει η διευθύντρια .
"Προτιμάτε να την αφήσω έτσι;"ρωταει κ Άρης.
"Να προσέχετε... Και μόλις φτάσεις θα πάρεις αμέσως τηλέφωνο εδώ ... Να μου πεις αν είναι καλά... Εγώ θα πάρω τους γονείς τής"  λέει.
"Μείνε μαζί της..πάω να φέρω αυτοκίνητο.  Σε πέντε θα είμαι πίσω"λέει ο Άρης και φεύγει..
Όντως σε πέντε λεπτά ήταν πίσω.. με πήρε στην αγκαλιά μου και με έβαλε στο αυτοκίνητο για να με πάει στο νοσοκομείο.
Μέχρι να φτάσουμε όμως εγώ είχα είδη χάσει τις αισθήσεις μου.

----------------------------------------------------------------------
Χευ

Τι κάνετε;

Αυτό είναι το κεφάλαιο.

Ελπίζω να σας άρεσε.

Τα λέμε στο επόμενο .

Φιλάκια 💋💋💋💋💋💋