Δεν Σου Αξίζω

Κεφάλαιο 21

Την επόμενη μέρα με το που σχόλασα έλαβα ένα μήνυμα στο κινητό μου από άγνωστο αριθμό.

<<Είμαι έξω και σε περιμένω.. θα με δείς αν κοιτάξεις απέναντι.... Μην ανησυχείς με ξέρεις... Απλά δεν φαντάζεσαι ποιός μπορεί να είμαι♥😉>>

Τι ήταν αυτό τώρα; Και λέει να μην ανησυχώ γιατί τον ξέρω.. χαχα για καλό το είπε τώρα αυτό; Και αν όντως τον ξέρω;
"Λίζα"ακούω τη φωνή του Άρη πίσω μου.
"Ναι" του λέω απότομα.
"Όλα καλά;" Με ρωτάει.
"Ναι μια χαρά" του απαντάω.
"Τι ώρα να περάσω από το σπίτι σου;" Με ρωτάει.
"Σε καμία ώρα" του απαντάω.
"Ωραία"μου λέει και χαμογελάει.
"Θα σε περιμένω" του λέω και φεύγει.
"Εεε να σε πάω σπίτι;" Με ρωτάει.
"Όχι... Θα περπατήσω" του απανταω.
"Όπως θες" λέει και αφού παίρνει την μηχανή φεύγει..
Έκανα ότι μου είπε αυτός/η στο μήνυμα κοίταξα απέναντι. Δεν είδα κανέναν. Ξενικά κάποιος φάνηκε. Σήκωσε το χέρι του και με χαιρέτησε.. κοίταξα καλύτερα. Δεν το πιστεύω.. Δεν είναι δυνατόν... Δεν μπορεί.. δεν μπορεί να είναι αυτός.  Κοίταξα προσεκτικά τον δρόμο και πέρασα απέναντι και τότε στάθηκα μπροστά του.
"Εσύ εδώ;" Τον ρωτάω με δυσκολία.
Δεν έβγαιναν οι λέξεις από το στόμα μου.
Δεν ήξερα τι να πω... Τα έχασα.
"Ναι.... Δεν με περίμενες έτσι;" Με ρωτάει.
"Για κανέναν λόγο" του απαντάω.
"Έκπληξη"μου λέει και πέφτω στην αγκαλιά του.
"Εει μικρή.. μην βάλεις τα κλάματα τώρα"μου λέει ενώ με έχει αγκαλιά.
"Δεν υπόσχομαι τίποτα" του λέω και σκουπίζω τα μάτια μου..
"Ελα ρεε τώρα...μην κλαίς"μου λέει.
"Όσο μεγαλώνεις του μοιάζεις όλο και περισσότερο" του λέω για να αλλάξω θέμα.
"Και εσύ όσο μεγαλώνεις γίνεσαι όλο και πιο όμορφη" μου λέει.
"Ναι καλά... Αλλά τώρα μιλάμε για εσένα" του λέω.
"Το ξέρω... Καμία φορά κοιτάζω τον εαυτό μου και είναι σαν να βλέπω εκείνον" μου λέει.
"Μου λείπει" του λέω.
"Και εμένα... Πάρα πολύ" μου λέει εκείνος.
"Ας το σταματήσουμε αυτό γιατί θα βάλω τα κλάματα" του λέω και γελάμε.
"Ναι καλύτερα... Δεν είναι και το καλύτερο να μας βλέπουν να κλαίμε" μου λέει εκείνος και γελάω.
"Άντε πάμε σπίτι"του λέω.
Μπαίνουμε στο αυτοκίνητο και πάμε στο σπίτι μου.."
"Πόσο θα μείνεις;" Τον ρωτάω.
"Καμία εβδομάδα" μου απαντάει.
"Ωραία... Εδώ στο σπίτι θα μείνεις" του λέω .
"Όχι ρεε.. που θα μείνω εδώ... Τόσα άτομα είστε" μου λέει.
"Ήμασταν... Τώρα είμαι μόνη μου" του εξηγώ.
"Γιατί;" Με ρωτάει.
"Είναι όλοι Θεσσαλονίκη.. είχε ένα ατύχημα ο γιός της αδερφής του μπαμπά μου... Ο Παύλος .. τον θυμάσαι;" Του απανταω.
"Ναι τον θυμάμαι... Είναι καλά;" Με ρωτάει.
"Σταθερά... Είναι σε κόμμα μια εβδομάδα τώρα...οι γιατροί θελουν να ελπίζουν ότι θα συνέλθει" του απανταω.
"Εσύ πως και είσαι εδώ;" Με ρωτάει.
"Σχολείο.... Σε λίγους μήνες δίνω πανελλήνιες...δεν με παίρνει να χάνω μαθήματα" του απανταω.
"Ποτέ ήσουν κοριτσάκι και πότε έγινες ολόκληρη γυναίκα" μου λέει.
"Περνάνε τα χρόνια Άκη" του λέω.
"Και πολύ γρήγορα" συνεχίζει.
Πήγανε τα πράγματα σου στο δωμάτιο του Νίκου" του λέω και εκείνος πάει να τακτοποιηθεί..
Ακόμα δεν μπορώ να το πιστέψω ότι είναι εδώ. Πάει τόσος καιρός από τότε που έφυγε για Νέα Υόρκη. Δέκα χρόνια... Ήμουν 7 χρόνων όταν έφυγε μαζί με την νονά. Εκείνος ήταν μόνο 12 χρόνων. Δώδεκα χρόνων ήταν όταν έχασε τον πατέρα του και εγώ ήμουν 7 όταν έχασα τον νονό μου. Η νονά δεν το άντεξε και έτσι έφυγε για Νέα Υόρκη και ξεκίνησε μια νέα ζωή εκεί. Δεν ξανά παντρεύτηκε ποτέ. Αφοσιώθηκε στον Άκη και στην μικρή Μαρία... Η Μαρία ήταν πολύ μικρή τότε..  πέντε χρόνων... Ίσα που θυμάται τον πατέρα της.
" Η Μαρία πως είναι;" Τον ρωτάω.
"Μια χαρά... Μεγάλη κοπέλα έχει γίνει...15 χρόνων έχει γίνει πλέον.." μου απαντάει.
"Τόσα χρόνια έχω να την δω" του λέω.
"Δεν θα την αναγνωρίζεις... Έχει γίνει πανέμορφη" μου λέει.
"Θα ήθελα πολύ να την δω" του λέω .
" Θα έρθει... Μαζί με την μαμά" μου λέει
"Αλήθεια;" Τον ρωτάω.
"Ναι... Όχι τώρα βέβαια... Κανονίζουμε να έρθουμε για καλοκαίρι" μου απαντάει.
"Θα κάνω υπομονή" του λέω.
"Εσύ λες μου τα νέα σου... Πώς πάει η ζωή εδώ στην Αθήνα" μου λέει.
"Στην αρχή δεν ήταν πολύ καλά... Τώρα εντάξει... Προσαρμοστηκα" του απανταω.
"Εσύ;" Στην Νέα Υόρκη;" Τον ρωτάω.
"Και εγώ καλά...έχω μια σχέση..εδώ και 3 χρόνια..." Μου λέει.
"Όπα... Εδώ έχει ζουμί...για λέγε" του λέω.
"Τι να σου πω μωρέ.... Μένουμε μαζί... Και μέχρι εκεί... προς το παρόν" μου λέει.
"Είναι ωραίες οι κοπέλες εκεί;" Τον ρωτάω.
"Όχι όλες... Αλλά εκείνη είναι πολύ όμορφη" μου απαντάει.
" Πώς την λένε;" Τον ρωτάω .
"Άσλεϊ" μου απαντάει.
"Ωραίο όνομα"του λεω.
Την συζήτηση μας διέκοψε ο χτύπος της πόρτας..
"Πάω εγώ" λέει ο Άκης και εγώ μαζεύω τα πιάτα από το τραπέζι.
"Λίζα...εσένα ζητάνε" μου λέει.
"Ααα ναι ξέρω... Εγώ τώρα θα πάω με τον Άρη να διαβάσουμε...εσύ τι θα κάνεις;" Τον ρωτάω.
"Να διαβάσετε.... Μάλιστα... Οκ... Εγώ θα πάω μια βόλτα... Καλό διάβασμα" μου λέει με περίεργο ύφος.
"Άκη... Έφευγες;" Τον ρωτάω.
"Έφευγα" μου λέει και βγαίνει από το σπίτι.
"Σόρρυ για αυτό" λέω στον Άρη.
"Δεν πειράζει... Ποιός ήταν;" Με ρωτάει.
"Τον λένε Άκη.. είναι γιος της νονάς μου... Ζει στην Νέα Υόρκη πολλά χρόνια τώρα" του απαντάω.
"αα οκ" μου λέει μόνο.
Σαν να είδα μια αίσθηση ανακούφισης στο βλέμμα του. Τι νόμιζε δηλαδή;
"Πάμε να διαβάσουμε;" Τον ρωτάω.
"Πάμε"

----------------------------------------------------------------------
Χευ

Τι κάνετε αγάπες μου;

Αυτό είναι το κεφάλαιο ελπίζω να σας άρεσε.

Τα λέμε στο επόμενο...

Φιλάκια πολλά 💋💋💋💋