Δεν Σου Αξίζω

Κεφάλαιο 13

Γύρισα στο σπίτι και με το που μπήκα μέσα είδα τον Άγγελο στο σαλόνι. Ήθελα να τον προσπεράσω αλλά δεν τα κατάφερα γιατί με είδε και κου μίλησε.
"Λίζα" μου λέει.
"Τι θες;" Τον ρωτάω.
"Γιατί δεν γύρισες εχθές; Είχες πει ότι θα πας μόνο στο Πάτυ και μετά θα ερχόσουν" μου απαντάει.
"Μπα... έχουμε και παράπονα" του λέω
"Ναι έχω... Γιατί ήρθα να σε δω και εσύ εξαφανίζεσαι"μου λέει εκείνος..
"Πρόβλημα μου" του απαντάω και τότε έρχεται η Κατερίνα.
"Καλημέρα" λέει.
"Καλημέρα" λέω εγώ χωρίς βέβαια να θέλω να της μιλήσω.
Κοίταξα την Κατερίνα καλύτερα. Είχε ένα σημάδι στο λαιμό της. Θα μπορούσε να το κρύψει λίγο.. φαίνεται.
"Πάω στο δωμάτιο μου" λέω.
"Η Βάσω κοιμάται" λέει η Κατερίνα.
"Δεν θα την ξυπνήσω" της απαντάω και πάω στο δωμάτιο μου.
"Καλημέρα Βάσω" της λέω.
"Καλημέρα" μου λέει εκείνη.
"Θέλω να μιλήσουμε λίγο" της λέω.
"Ναι ..πες μου" μου λέει εκείνη.
"Θέλω να σε ρωτήσω κάτι αλλά θέλω να μου πεις την αλήθεια" της λέω
"Υπόσχομαι" απαντάει.
"Πόσο καιρό με κοροϊδεύει ο Άγγελος;" Την ρωτάω.
"Τι εννοείς;" Με ρωτάει εκείνη.
"Πόσο καιρό είναι με την Κατερίνα;" Την ρωτάω ξανά αλλά πιο απλά αυτή τη φορά.
"Πού το έμαθες;" Με ρωτάει.
"Το ήξερες έτσι; Και δεν μου είπες τίποτα" της λέω.
"Λίζα... Ήθελα να στο πω... αλήθεια ήθελα.. αλλά δεν ήθελα να ανακατευτω γιατί πάντα αυτός που δεν φταίει την πληρώνει... Δεν ήθελα να ασχοληθώ καθόλου... Ξέρω ήταν λάθος μου...αλλά εγώ είπα στην Κατερίνα ότι αν το συνεχίσει αυτό δεν θα την θεωρώ φίλη μου... Και για αυτό δεν μας βλέπεις τόσο καλά.. " μου εξηγεί.
"Δεν σε κατηγορώ... Τους έπιασα εχθές στο κρεβάτι" της λέω.
"Εδώ;" Με ρωτάει.
"Ναι ... γύρισα και τους είδα... Όμως έφυγα πριν με καταλάβουν" της απαντάω.
"Λίζα μου... Συγγνώμη που δεν στο είπα.." μου λέει και με αγκαλιάζει.
"Πότε ξεκίνησε;" Την ρωτάω.
"Έχει μια εβδομάδα περίπου... Ο Άγγελος είχε βγεί... Ήταν την μέρα που είπες ότι δεν θα έρθεις γίνει είχες σπάσει το πόδι σου.. είχε βγεί με ο Άγγελος και ήταν και η Κατερίνα εκεί... Ο Άγγελος είχε μεθύσει η Κατερίνα τον παραμυθιασε ότι δεν νοιάζεσαι για αυτόν και ότι δεν θα πας ποτέ να τον δεις και έτσι έγινε ότι ήταν να γίνει.. μετά ξανά έγινε...και τότε ήταν που τους έπιασα εγώ.. στο σπίτι της Κατερίνας... Από τότε δεν της ξανά μίλησα... Μόνο εδώ της μιλάω.." μου εξηγεί η Βάσω.
"Θέλω να φύγουν" της λέω.
"Τότε μίλα τους... Και η Άννα είναι σταναχωρημενη... Νομίζει ότι της έχεις θυμώσει επειδή ήξερε και εκείνη και δεν είπε τίποτα" μου λέει.
"Πού την ξέρεις την Άννα;" Την ρωτάω.
" Την είδα εχθές όταν γύρισα σπίτι.. είναι πολύ καλή κοπέλα και σ αγαπάει πολύ" μου απαντάει.
" Θα της μιλήσω" της λέω.
" Πάμε να μιλήσουμε στα παιδιά... Και να είσαι ήρεμη.. ο Άγγελος τελικά αποδείχτηκε μεγάλος μαλάκας.. δεν αξίζει να ασχοληθείς καν μαζί του..ουτε φωνές ούτε κλάματα.. να είσαι ήρεμη όπως πάντα" μου λέει και πάμε στο σαλόνι να τους μιλήσω.
"Λοιπόν... Θα σας πω κάτι..και θα το πω μια φορά για αυτό να με ακούτε" τους λέω όταν πάω στο σαλόνι.
"Θέλω να μαζέψετε και οι δυο τα πράγματα σας και πέραν την Βάσως εσάς τους δύο να μην σας ξανά δω" του λέω και με κοιτάνε.
"Τι λες;" Ρωτάει ο Άγγελος.
"Κατερίνα.. φρόντισε να καλύψεις το σημάδι στον λαιμό σου γιατί φαίνεται... Και Άγγελε.. άλλη φορά.. ότι θες να κάνεις με αυτή που θέλει να λέγεται φίλη.. να το κάνεις έξω από το σπίτι μου" τους λέω.
Τα έχουν χάσει. Δεν περίμεναν να ακούσουν ότι είπα.
"Φύγετε.. και να μην σας ξανά δω" τους λέω και πάω στο δωμάτιο μου.
Μια μετά είχαν φύγει και οι δυο και εγώ ήμουν με την Βάσω η οποία έμεινε μαζί μου ... Θα φύγει το απόγευμα. Της είπα ότι έγινε με τον Άρη εχθές. Δεν το περίμενε από εκείνον μετά από όσα της είχα πει.
Ούτε και εγώ περίμενα τέτοια εξέλιξη.
Καθόμασταν και συζητούσαμε με την Βάσω όταν ξαφνικά χτύπησε η πόρτα.
"Ναι" λέω και τότε μπαίνει μέσα ο Άρης.
"Αααα έχει και συνέχεια..το θέμα... Εγώ φεύγω" λέει η Βάσω και σηκώνεται από το κρεβάτι μου.
"Να την κάνεις ευτυχισμένη" λέει στον Άρη και βγαίνει από το δωμάτιο.
"Η Βάσω φαίνεται πολύ καλή κοπέλα" μου λέει.
"Είναι... Σαν αδερφή μου την έχω" του απανταω.
"Ήρθα να σου φέρω κάτι" μου λέει.
"Τι;" Τον ρωτάω.
"Ξέχασες αυτό στο σπίτι μου" μου λέει και μου δείχνει το κολιέ που έχει κρεμασμένο ένα Λ πάνω.
"Πάλι καλά που το βρήκες... Θα πέθαινα αν το έχανα"του λέω και το παίρνω από τα χέρια μου και το βάζω στον λαιμό μου.
Έχει μεγάλη συναισθηματική αξία...δεν το βγάζω ποτέ από πάνω μου.
"Θα έχει πολύ μεγάλη αξία για εσένα για να το φοράς συνέχεια.. το έχω δει... Δεν το έχεις βγάλει ποτέ" μου λέει.
"Μου το είχε πάρει ο νονός μου όταν άρχισα να μιλάω και να καταλαβαίνω και έλεγα σε όλους ότι δεν θέλω να με λένε Ελισάβετ αλλά Λίζα.. εκείνος δεν ζει πλέον και αυτό είναι το μόνο που έχω από εκείνον" του εξηγώ.
"Λυπάμαι" μου λέει.
"Δεν πειράζει.. συμβαίνουν αυτά.. απλά δεν πιστεύεις ποτέ ότι θα συμβούν στους δικούς σου ανθρώπους" του λέω.
"Αυτό ξανά πες το" μου λέει εκείνος" έχω χάσει και εγώ ένα πολύ σημαντικό πρόσωπο της ζωής μου.." μου εξομολογείται.
"Αλήθεια;" Τον ρωτάω.
"Ναι...αλλά δεν θέλω να μιλήσω για αυτό.. αλλά κάποια στιγμή...θα σου πω... Αλήθεια" μου λέει.
"Δεν θέλω να σε πιέσω να πεις κάτι που δεν θέλεις.. ξέρω ότι πονάει και δεν θέλουμε να μιλάμε για αυτά" του λέω.
"Έχω την ανάγκη να το πω...αλλά όχι τώρα" μου εξηγεί.
"Εγώ πάντα θα είμαι εδώ.. όταν θέλεις να μου πεις κάτι να το κάνεις... Θα είμαι εδώ για να σε ακούσω" του λεω.
"Ξέρεις πόσο με ηρεμεί αυτό" μου λέει και εγώ του χαμογελαω.
Είναι τόσο γλυκός όταν χαμογελάει. Είναι τόσο όμορφος γενικά. Δεν τον είχα παρατήσει αλλά τώρα το βλέπω. Νομίζω ότι αρχίζει να μου αρέσει... Πολύ.

----------------------------------------------------------------------

Χευ

Τι κάνετε;

Άργησε λίγο το κεφάλαιο γιατί έπρεπε και να διαβάσω.

Ελπίζω να σας αρέσει

Τα λέμε στο επόμενο.

Φιλάκια 💋💋💋💋💋