BOOK I: Touch Her and You'll be Dead

Chapter 46

Chapter 46 - Her I Love You

Reeam (Nique)

"Hindi ka pa ba kikilos?" napalingon ako nang marinig ko ang boses na 'yon. "Aalis na tayo para sa opening ng annual competition,"

Inialis ko ang tingin sa kaniya. "Kailangan pa ba ako doon?"

"Bilang young master ng organisasyon... oo naman,"

"Yeah, right," walang magawang sambit ko saka nagtungo sa walk-in closet.

Kinuha ko ang isang long sleeves polo na kulay itim. Ipinares ko sa suot kong itim na fitted slacks, at black leather shoes. Naka-tuck in at nakatupi hanggang sa siko ang polo, nakabukas ang unang dalawang butones. Ginawa kong messy bun ang ayos ng buhok ko't nagsuot rin ako ng nerdy glasses. Gusto ko lang mapansin ng lahat ang mga mata ko sa pamamagitan nito.

Paglabas ko, sumalubong sa akin ang magandang ngiti ni Marrette. Pinasadahan pa ako nito ng namamanghang tingin. Kaya wala sa sariling tiningnan ko rin ang kabuuan niya, casual ang suot niya, hindi katulad sa akin na pormal. Checkered ang suot niyang polo na nakabukas lahat ng butones kaya kita ang suot niyang black v-neck shirt sa loob, naka-black jeans at puting rubber shoes rin siya. Nailang ako nang tumigil siya sa mukha ko at parang bigla siyang natulala dahil ang tindi ng intensidad ng tingin niya.

"Bakit ang ganda mo?" nadinig kong sambit niya kaya napaiwas ako ng tingin.

"Marrette,"

"Shut up, sasabihin ko kung anong gusto kong sabihin," natatawang sagot niya. "Napakaganda mo, kahit isa kang delikadong tao," napatingin ako sa kaniya at walang pinagbago sa postura niya, nakangiti parin at nakatingin ng diretso sa akin. "Nakakatakot ka pero... nakakaakit rin. 'Yang walang emosyon mong mukha, ang mga mata mong pinanindigan ang kulay nito dahil sa pagiging patay kung tumingin at ang mabigat na aura na nararamdaman ng lahat mula sa'yo... 'yan ang mga bagay na bumubuo sa'yo,"

"Marrette... bakit ako?" bigla nalang lumabas sa bibig ko ang tanong na 'yan pero hindi ko pinagsisisihan.

Saglit siyang natigilan bago mahinang tumawa. "Reeam, hindi ko alam," umiiling na sagot niya habang unti-unting sumisilay ang lungkot sa mga mata at hindi ako handa para doon kaya bigla akong napaiwas ng tingin bago maglakad papunta sa pintuan.

"Kailangan na nating umalis," at mabigat ang loob na tuluyan akong lumabas ng kwarto.

"Akala ko hindi ka na sasama," bungad sa akin ni Leeam. Gaya ko ay nakasuot din 'to ng pormal na polong itim at slacks, naka-braid naman ang kaniyang buhok.

"Pwede ba namang hindi? Alam ko namang kailangan ako doon,"