ညေနေစာင္းျဖစ္ေပမယ့္ ေနပူရွိန္က မေလ်ွာ့ေသးပါ။ နီက်င့္က်င့္ ၀ါက်င္က်င္ အနီေရာင္ေနလံုးၾကီးသည္ တိမ္ျဖဴမ်ားေနာက္မွာ ပုန္းကြယ္ေနေပမယ့္ ပူျပင္းမွုက ေတာက္ေလာင္ဆဲျဖစ္သည္။ ေရသန္႔ဗူးမ်ားတင္လာသည့္ ဟိုင္းလပ္ကားသည္ လမ္းမေကာင္းေသာေၾကာင့္ တုံ႔ေႏွးတုံ႔ေႏွးေမာင္းႏွင္ေနရာမွ တျဖည္းျဖည္းရပ္တန္႔လိုက္သည္။ ကားရပ္သြားသည္ႏွင့္ ထိုကားေနာက္မွာ တြဲခိုလိုက္လာသည့္ ဒီမိုးယံတစ္ေယာက္ ကားေပၚမွ ခုန္ဆင္းလိုက္သည္။
"ဒီတစ္အိမ္ေနာက္ဆံုးပဲ မဟုတ္လား ဒီမိုးယံ။"
"ဟုတ္တယ္ ဦးေလး။ ဒါ ေနာက္ဆံုးပဲ။"
ကားေခါင္းခန္းမွ ကားဒရိုင္ဘာ၏အေမးကို ျပန္ေျဖရင္း ကားထိုင္ခံုေအာက္ ထိုးထည့္ထားေသာ မွတ္စုစာအုပ္ငယ္ကို လွမ္းယူလိုက္သည္။
မလင္းလက္..
မလင္းလက္ဆိုသည္မွာ ယခုေနာက္ဆံုးပို႔ရမည့္ အိမ္ျဖစ္သည္။ နာမည္ေဘးမွာ ေရသန္႔တစ္ဗူး အေရအတြက္ မွာသည့္အမွတ္အသားျဖစ္သည့္၁ ဟု သူ အမွတ္အသားေရးထားသည္။ စာအုပ္ကိုျပန္ခ်ကာ ေရအျပည့္ရွိေနေသးေသာ ေရသန္႔ပံုးတစ္ခုကို ေစြ႔ခနဲ ပခံုးေပၚေကာက္ထမ္းလိုက္သည္။ က်င့္သားရေနျပီျဖစ္ေသာေၾကာင့္ လက္ေမာင္းမ်ားက အေနအထားေရာ၊ ဟန္ပန္ကိုပါ သတိထားေနစရာပင္မလိုေတာ့။
"ဦးေလး သြားေတာ့။ ဒီေနရာက ကၽြန္ေတာ့္အိမ္နဲ႔ နီးနီးေလး။ ဒါကိုပို႔ျပီးရင္ လမ္းေလ်ွာက္ျပီး အိမ္ျပန္လိုက္မယ္။"
"ေအး ေအး။"
ကားဒရိုင္ဘာမွ သူ႔ကိုႏွုတ္ဆက္ကာ ကားေမာင္းထြက္သြားခဲ့သည့္ေနာက္ ဒီမိုးယံ ေရပို႔ရမည့္အိမ္သို႔ ဆက္ေလ်ွာက္လာခဲ့သည္။ ရပ္ကြက္ခ်င္းတူေပမယ့္ ဒီဘက္ျခမ္းမွာက လူေနအိမ္သိပ္မရွိ။ သူပို႔ေပးရမည့္ အိမ္ေရွ႕အေရာက္ ျခံတံခါးေဘးမွ ေခါင္းေလာင္းခလုတ္ကို ဖိႏွိပ္လိုက္သည္။ အတန္ၾကာသည္အထိ ျခံၾကီးအတြင္းမွ ဘာလွုပ္ရွားမွုကိုမွ သူ မေတြ႔ရ။ ေနာက္တစ္ၾကိမ္ ခလုတ္ကို ခပ္ၾကာၾကာဖိႏွိပ္ရင္း စိတ္မရွည္ျဖစ္လာသည္။ ပခံုးေပၚမွ ေရဗူးၾကီးသည္လည္း ပိုမိုေလးလံလာသလိုပင္။ ေအာက္သို႔လည္း မခ်ခ်င္။ တစ္ခါတစ္ေလ ေအာက္သို႔ခ်ျပီးမွ ျပန္မတင္ရသည္မွာ ေတာက္ေလ်ွာက္ထမ္းထားရတာထက္ ပိုပင္ပန္းသည္။
YOU ARE READING
ဆူး
Romance(Unicode & Zawgyi) သူက ကျွန်တော့်ရဲ့ နှလုံးသားမှာ စိုက်ဝင်နေတဲ့.....ဆူး.....။
