ဆူး

အပိုင်း ၂၆

အိမ်ရှေ့ရေမြောင်းကိုကျော်ဖြတ်နိုင်ရန် တည်ဆောက်ထားသော သစ်သားပြားများကို ကျော်နင်းလိုက်သည်နှင့် ရင်းနှီးနွေးထွေးသော ခံစားမှုတစ်မျိုးက ဒီမိုးယံရင်ထဲသို့ စီးဆင်းဝင်ရောက်လာသည်။ ဒီအိမ်လေးကို သူ ပြန်ရောက်ခဲ့ပြီဖြစ်သည်။ သူတို့မိသားစု နေထိုင်ရာ သစ်သားအိမ်လေးသည် သူ့ရှေ့တည့်တည့်တွင် ကျက်သရေရှိစွာ လှပနေသည်။

အိမ်လေးကို ကာရံထားသည့် နံရံများ၏ သစ်သားပြားတစ်ချပ်ချင်းစီကို သူမှတ်မိနေသည်။ ကွဲအက်သဖြင့် လွတ်နေသော တရုတ်ကပ်မှန်တစ်ချပ်ကိုလည်း သူ မှတ်မိနေပါသည်။ သူနှင့်မိငယ်တို့ နှစ်ယောက်အတူ စိုက်ပျိုးထားခဲ့သည့် ခြံထောင့်မှ စိန်ပန်းပင်လေးသည်ပင် အရိပ်ကောင်းသောအပင်ကြီးတစ်ပင် ဖြစ်နေပြီဖြစ်သည်။

"ဖေဖေ.."

ကုလားထိုင်အနွမ်းပေါ်မှ ဖခင်ဖြစ်သူကို ဒီမိုးယံ ပြုံးပြနှုတ်ဆက်လိုက်သည်။ ညှို့မှိုင်းနေသော မျက်ဝန်းများနှင့် ချိုင့်ဝင်နေသော မျက်ရစ်များကြားမှ ဖခင်သည် သူရှိရာသို့ မော့ကြည့်သည်။

"သား ပြန်လာပြီလား။"

"ဟုတ်ကဲ့။"

ဦးကျော်ဇောလက်ထဲမှ အငွေ့တထောင်းထောင်းထနေသော ဆေးပေါ့လိပ်ကြောင့် ဖခင်၏ မျက်နှာကို သူကောင်းကောင်းမမြင်ရ။ ခေါင်းထက်မှ ဖြူဖွေးနေသော ဆံပင်များက ကျိုးတဲကျဲတဲနှင့်ဖြစ်နေသည်။ သွေးကြောများထင်းနေသော လက်မောင်းများက ခွန်အားမရှိသလို ကုလားထိုင်လက်ရမ်းကို ဆုပ်ကိုင်ထားသည်။

"ဖေဖေ နေကောင်းရဲ့လား။"

ဖေဖေ့ဘေးနားမှ ပလတ်စတစ်ခုံပုလေးတွင် ဝင်ထိုင်ရင်း ဒီမိုးယံ မေးဖြစ်သည်။ သူ ဖေဖေနှင့် မတွေ့ဖြစ်တာတောင် ကြာခဲ့ပြီ။ စကားမပြောဖြစ်တာလည်း ကြာခဲ့ပြီ။ တစ်အိမ်တည်းအတူနေနေပေမယ့် မေမေ မရှိတော့ကတည်းက ဖေဖေရော သူပါ တစ်အိမ်တည်းအတူနေပြီး တစိမ်းများလို ဖြစ်ခဲ့ကြသည်။ မိခင်ရှိစဉ်က ရင်းနှီးနောက်ပြောင်ခဲ့သော သူတို့နှစ်ယောက်ကြားတွင် စကားတစ်ခွန်း စဖို့ပင် ခက်ခဲနေသလို။