ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားမ်ား၏ အားေပးသံမ်ားက ေသာေသာညံေနသည္။ ပထမႏွစ္မွ ေနာက္ဆံုးႏွစ္အထိ တစ္ေက်ာင္းတည္း၊ တစ္ေနရာတည္းျဖစ္သည့္ ေဆးတကၠသိုလ္ ၂ မွ ေက်ာင္းသားမ်ား၏ လက္ခုပ္တီးသံမ်ား၊ ဗံုတီးသံမ်ားသည္ သစ္ပင္သစ္ကိုင္းမ်ားၾကားမွာ နားေနေသာ ငွက္ငယ္ေလးမ်ားကို ေဆာက္တည္ရာမဲ့ အလန္႔တၾကား ထပ်ံသြားႏိုင္ေအာင္ပင္ စြမ္းေဆာင္ႏိုင္ၾကသည္။
ဒါေပမယ့္ ေအာ္ဟစ္ဆူညံသံမ်ားကို ရွိဳင္းထြဋ္ တစ္ခြန္းမွ မၾကားမိ။
ျပဳတ္က်သြားသည့္ မဂၢဇင္းစာအုပ္ကိုလည္း ျပန္ေကာက္ဖို႔ရန္ သူ သတိမထားမိ။
"ရွိဳင္းထြဋ္။ ထိုင္ေလဟာ။"
သူ႔လက္ကို ႏွင္းပြင့္လွမ္းဆြဲမွ ၀ုန္းခဲနဲ အားေပးစင္ေပၚ ထိုင္ခ်ျဖစ္သြားသည္။
ဟုတ္ရဲ႕လား။
သူ အျမင္မွားတာလား။
ကိုယ္ကို အနည္းငယ္ေစာင္းကာ အေနာက္ဘက္သို႔ မ်က္စိေထာင့္ကပ္ၾကည့္ေတာ့ ရင္ေတြက ဒိုင္းခနဲ ထခုန္သည္။
ဟုတ္ပါသည္။
ဒီမိုးယံ မွ ဒီမိုးယံ အစစ္ပါ။
ဒီရုပ္ကို ေခြးခ်ီ က်ားဆြဲသြားလ်ွင္ေတာင္ သူ ေကာင္းေကာင္းမွတ္မိသည္ပဲျဖစ္သည္။ အခုထိ သူ႔ကို စိုက္ၾကည့္ေနသည္မွာ အခဲမေၾကသည့္ပံု။ မတတ္ႏိုင္။ သူ႔ေနာက္မွာ ဘြားခနဲေပၚလာမည္ဟု သူ မွ မသိထားတာ။
ဒီလို မေကာင္းေျပာတိုင္းသာ ဒီမိုးယံ သူ႔ေနာက္မွာေပၚလာလိမ့္မည္ကို သူသိထားခဲ့လ်ွင္ ဒီသံုးႏွစ္လံုး ေန႔ေရာ ညပါ ဒီမိုးယံမေကာင္းေၾကာင္းကိုသာ သူ အျမဲမျပတ္ ေျပာေနမိမွာပါ။
"ရွိဳင္းထြဋ္။"
"ဟင္။"
"နင္ တက္နင္းထားတာ ၾကည့္ဦး။"
ႏွင္းပြင့္ သတိေပးမွ မၾကာေသးခင္က လြတ္က်သြားေသာ မဂၢဇင္းကို အက်အန တက္နင္းထားေသာ သူ ေျခေထာက္ကို ကပ်ာကယာဖယ္လိုက္ရသည္။ သူ လွည့္မၾကည့္ေပမယ့္ သူ႔ေနာက္ေစ့မွာ အၾကည့္မ်ားျဖင့္ မီးေတာက္ေတာ့မည္ထင္သည္။ တမင္ တက္နင္းထားသည္မ်ား ထင္ေနသလားမသိ။
YOU ARE READING
ဆူး
Romance(Unicode & Zawgyi) သူက ကျွန်တော့်ရဲ့ နှလုံးသားမှာ စိုက်ဝင်နေတဲ့.....ဆူး.....။
