ဆူး

အပိုင်း ၁၇

ဒေါ်မိမိတင်တို့၏ ဆိုင်လေးသည် အရင်ကထက်စာလျှင် ပိုပြီးရောင်းကောင်းလာသည်။ ကော်ဖီမှုန့်၊ ဆပ်ပြာမှုန့်နှင့် မုန့်ပဲသားရေစာများသည်လည်း ရောင်းအားတိုးလာရုံမက အအေးမျိုးစုံ၊ ရေခဲချောင်း၊ ရေခဲမုန့်များကိုပါ လက်မလည်အောင် ရောင်းနေရသည်။ ဆန်အမျိုးအစား နှစ်မျိုး၊ သုံးမျိုးပင် ခွဲရောင်းနိုင်သည့်အပြင် အိတ်လိုက်ဝယ်သိမ်းထားနိုင်လောက်သည်အထိ အခြေအနေတိုးတက်နေပြီဖြစ်သည်။

"အန်တီမိ။ ဆန်အိတ်လာပို့တာ။"

ကျောပေါ်က ဆန်အိတ်ကို ကြမ်းပြင်ပေါ် ခပ်ဖြည်းဖြည်းချရင်း ဒီမိုးယံ အိမ်အတွင်းပိုင်းထဲသို့ လှမ်းအော်လိုက်သည်။ ဆိုက္ကားဆရာကို ကျသင့်ငွေရှင်းကာ ဆိုက္ကားပေါ်ကျန်နေသေးသော နောက်ထပ် ဆန်တစ်အိတ်ကိုပါ ထမ်းချလာခဲ့သည်။ စက္ကန့်ပိုင်းအတွင်းမှာပင် လာပြီ သားရေ ဆိုသည့်စကားသံနှင့်အတူ အိမ်ခန်းထဲမှ ခပ်သွက်သွက်ထွက်လာသော ဒေါ်မိမိတင်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။

"ကျေးဇူးပဲ ဒီဒီရယ်။ ဒီမှာ ဆန်ဝယ်ဖို့ လာမေးနေကြတာ သုံးလေးယောက်ရှိပြီ။"

"တစ်ခါတည်းထည့်ပေးမယ်လေ အန်တီ။"

"အေးအေး။"

ဒေါ်မိမိတင် ဆန်အိတ်ကိုဖွင့်ပေးလိုက်မှ ဒီမိုးယံက အသင့်ရှိနေသော ဆန်ချိန်ခွက်ကိုယူကာ ဆန်အမျိုးမျိုးအစားစားကို ခင်းကျင်းထားသော ပလတ်စတစ်ဇလုံအကြီးအသေးများတွင် ခွဲထည့်ပေးသည်။

"အန်တီပေးလိုက်တဲ့ ပိုက်ဆံ လောက်ရဲ့လား။"

"လောက်တယ် အန်တီ။ ပိုတောင်ပိုသေးတယ်။"

ဒီမိုးယံ အကျီင်္အိတ်ကပ်ထဲမှ ပိုက်ဆံလိပ်ကို ကမ်းပေးတော့ ဒေါ်မိမိတင် ပျာပျာသလဲငြင်းရသည်။

"ရတယ်။ ရတယ်။ မလိုဘူး။ သားယူထားလိုက်။"

"ဟာ။ မဟုတ်တာဗျာ။"

ဒီမိုးယံ ပိုက်ဆံလိပ်ကို သူတို့ဆိုင်မှ ပိုက်ဆံသိမ်းသည့် အံဆွဲထဲထည့်ပြီးမှ လုပ်လက်စ အလုပ်ကို ပြီးအောင် ဆက်လုပ်နေသည်။ ဒီမိုးယံတစ်ယောက် အရပ်မြင့်လာသလို အသံကလည်း လူငယ်သံပျောက်ကာ လူကြီးသံဖြစ်လာသည်။ ဆွဲဆောင်မှုနှင့် တည်ငြိမ်မှုတစ်ချို့ ကိန်းအောင်းနေသည့် အသံမျိုးပါ။ အရင်ကလို နောက်ပြောင်စကားများသည်လည်း မရှိတော့သည်မို့ ပိုမိုတည်ကြည်ကာ ဒီကောင်လေးကို တစ်ခါတစ်ရံ ဒေါ်မိမိတင်ပင် ရှိန်သလိုဖြစ်ရသည်။ အခုလည်း သူမက မုန့်ဖိုးပေးချင်ပေမယ့် ဒီမိုးယံ တစ်ခါငြင်းလိုက်သည်နှင့် ထပ် မပြောရဲတော့။