glowing eyes ⎯ iwaoi

|3|

° multimedyadaki fotoğraf,  hanpaisTAB adlı çizere aittir. (twitter hesabı) °

×××

"hey, hajime. instagram hesabından bir şeye bakabilir miyim?"

sıra arkadaşımın sorusuyla kendime geldim. dün gece çok uyuyamadığımdan pek iyi hissetmiyordum. deftere bir şeyler karalamayı bırakıp ona döndüm. sıra arkadaşım olan bu çocuğu hiç sevmez, onu samimiyetsiz bulurdum ama kendisi nedense benimle iletişim kurmayı hiçbir zaman kesmezdi.

"neye bakacaksın?"

"kendi fotoğraflarımı beğeneceğim."

onunla daha fazla uğraşmamak adına uygulamayı açıp telefonumu ona uzattım ve yaptıklarını izledim. son aramalarımda tooru'nun hesabı gözüme çarptı.

sıra arkadaşım, sanki kendi telefonuymuş gibi rahat bir şekilde tooru'nun hesabına girdi. "bu kim?"

"sana ne?" bu tür cevaplarıma alıştığından terslememi umursamadı.

herhangi bir fotoğrafını açtı. "vay, yakışıklı çocukmuş." bu sırada ben de fotoğrafa bakıyordum. dediklerini pek umursamıyordum. kahverengi gözleri bana sütlü çikolatayı hatırlatıyordu. fotoğrafı biraz daha incelemek istedim ama yanımdaki beyinsizin konuşması ile fotoğrafa odaklanmayı kestim.

"ama biraz yapmacık duruyor bence."

telefonu, sıra arkadaşımın elinden sertçe çektim. "tanımadığın insanlar hakkında eleştiri yapma."

"bu ne atar yahu? aşık falan mısın ona? bence kesin aldatır seni, hiç umutlanma."

"o çocuk şu an hayatta değil, o yüzden kapa çeneni artık."

onun söyledikleri sinirimi bozmuştu ama beni daha çok sinirlendiren kendi ağzımdan çıkan cümleydi. "o çocuk artık hayatta değil."

yanımdaki mal "üzgünüm" gibisinden bir şeyler dedi sanırım, bilmiyorum. o sırada sadece fotoğrafını gördüğüm birini neden bu kadar çok sevdiğimi düşünüyordum.

akşam, saat 6 gibi annem salonda televizyon izliyordu. yanına gittiğimde ona bugün neler yaptığını sordum. rutin şeylerinden bahsettikten sonra ona asıl merak ettiğimden bahsettim.

tooru oikawa, intihar. kendi boğazını kesmiş. intihar olduğu kesinleşmiş.

annemden, en güvendiğim insandan bunu duymama rağmen neden hâlâ intihar ettiğine inanamıyordum acaba? yoksa sadece inanmak mı istemiyordum?