𝐇𝐀𝐈𝐋 𝐇𝐘𝐃𝐑𝐀?

○ 11○

Około dziesiątej byłam już na miejscu. Zaparkowałam samochód na wolnym miejscu, po czym zabierając rzeczy z bagażnika, ruszyłam w stronę windy. Wśród gęstych traw odnalazłam dźwignię, którą z całej siły pociągnęłam w swoją stronę. Do moich uszu doszedł jęk mechanizmu. Na moich oczach, krzaki zostały rozsunięte i po chwili na powierzchnię wyjechała znajoma winda. Rzuciłam pokrowiec od gitary z bronią w środku i przetarłam dłońmi twarz. 

Padałam z nóg.

Kiedy tylko winda wydała z siebie przeciągły pisk, ruszyłam z moim arsenałem prosto do celi. Nie miałam ochoty na odwiedziny Rumlow'a. Większość jest zapewne na hali lub dalej konsumuje posiłek. Po dotarciu do swojego "apartamentu", buty i futerał rzuciłam gdzieś w kąt, natomiast swoją całą masą opadłam na znajomy, niewygodny materac. 

Już prawie zasypiałam, kiedy mosiężne drzwi otworzyły się gwałtownie, z hukiem odpijając się od ściany, najprawdopodobniej robiąc w niej dziurę. Po charakterystycznym zapachu tytoniu i wanilii, wiedziałam, że moim gościem jest nie kto inny jak Chuck.

— Rumlow cię wzywa. Ma coś z tobą do obgadania — oznajmił ponurym tonem.
W odpowiedzi mruknęłam coś pod nosem, odwracając się do niego plecami i ciaśniej owijając się kocem.

— Cholera jasna, weź rusz dupsko — warknął zirytowany, podchodząc do mojego posłania. — Jest wściekły, że nie powiedziałaś mu, że wyjeżdżasz. Rusz się, bo mi też się oberwie — dodał, szturchając moje ramię.

— Ja nie mogę... Co za ludzie — mruknęłam pod nosem. — Zaraz do niego pójdę.

— Masz pięć minut, ja zaniosę broń do zbrojowni i oddam chłopakom futerał. Skąd oni go wytrzasnęli? — spytał, wychodząc z celi.

Wsłuchana w oddalający się dźwięk kroków, miałam wrażenie, że zaraz zasnę. Jednak wiedziałam dobrze, że muszę stawić się przed Brock'iem, bo inaczej mogę pożegnać się ze swobodnym poruszaniem się po bazie. Z grymasem na twarzy, zmieniłam swoją konsystencję, po czym ruszyłam przez ściany do gabinetu brązowookiego.

Pokój nie zmienił się w ogóle od mojej ostatniej wizyty. Mężczyzna chodził nerwowo po pokoju, rozmawiając z kimś przez telefon. nie mógł mnie zauważyć, ponieważ stałam w najciemniejszym kącie i cierpliwie czekałam, aż zakończy rozmowę. Kiedy w końcu to się stało, powiedziałam:

— Ciężki dzień?
Brock'owi wzdrygnął się tak mocno, że telefon prawie znalazła się na panelach. Szybko odwrócił się w moją stronę.

— Można tak powiedzieć. Ile razy prosiłem cię, abyś tak nie robiła?

— Daj spokój — westchnęłam, siadając na wygodnym fotelu, naprzeciwko burka. — Po co mnie wezwałeś? — spytałam, kiedy mężczyzna zajął "swoje" miejsce.

— Chodzi o twoją wycieczkę. Możesz mi powiedzieć co ci odwaliło? — spytał lekko podniesionym głosem. — Czy nie zdajesz sobie sprawy jak bardzo naraziłaś całą organizację? — ostatnie pytanie wykrzyczał z czerwonością na twarzy.

— Uważaj do kogo mówisz — zaczęłam ostrzegawczym tonem. – Może moje ciało wygląda młodo, jednak oczy widziały więcej niż mógłbyś sobie wyobrazić. Umysł musiał pracować dużo ciężej tylko po to, aby znaleźć wyjście z bardzo beznadziejnej sytuacji. Mam dużo większe doświadczenie niż twój najlepszy agent, który w dodatku okazał się zdrajcą.

Brock siedział nieruchomo, patrząc nieobecnym wzrokiem w moje oczy.

— Zostało mi tylko parę dni na wykonanie misji, jeśli chcesz, żeby została wykonana, musisz dać mi pełne pole do manewru. Inaczej możecie mnie znowu wsadzić do zamrażarki.