ရန္ကုန္ေဆးရုံၾကီးအေရးေပၚဌာန ဟူေသာဆုိင္းဘုတ္ကုိျမင္မွပုိ၍ပူေလာင္လာေသာစိတ္အစဥ္ကထိန္းမရ။
ေ၀လီေ၀လင္းအခ်ိန္မွာေတာင္ ခပ္စိပ္စပ္ေတြ႕ရေသာလူနာမ်ားျငီးျငဴးေအာ္ဟစ္သံမ်ားကလည္း ဟုိမွသည္မွ။
မ်က္လုံးကုိပုိ၍အားစုိက္မိေပမယ့္ပူထူေနေသာစိတ္ေၾကာင့္ခ်ာခ်ာလည္ေနသလုိပင္။
ဥဒဟုိသြားလာေနေသာလူမ်ားနွင့္ အေျပးအလႊားအလုပ္မ်ားေနေသာတာ၀န္က်ဆရာ၀န္/ သူနာျပဳမ်ားကလဲ ရႈပ္ယွက္ခတ္လ်က္။
ေနာက္ဆုံံးမေနနုိင္လြန္း၍ သူနာျပဳတစ္ေယာက္လက္ကုိဆြဲကာေမးရေတာ့သည္။
" ကားတုိက္လုိ႕ေရာက္လာတဲ့လူနာဘယ္နားမွာလဲမသိဘူး"
" ကားတုိက္လုိ႕ေရာက္လာတာ ငါးေယာက္ေလာက္ရွိတာဘယ္သူ႕ကုိေျပာတာလဲ"
" ဟုိ ၁၉နွစ္အရြယ္ေလာက္ရွိတဲ့ေကာင္ေလးပါ ခုနကကြ်န္ေတာ့ကုိဖုန္းဆက္လာလုိ႕"
လက္ထဲကစာရြက္ကုိလွန္ၾကည့္ေနတာကုိပင္ ကြ်န္ေတာ္စိတ္မရွည္နုိင္ေတာ့
" ျပိဳင္ကားအနီေရာင္နဲ႕တစ္ေယာက္လား"
ေဘးကျဖတ္သြားသည့္ ဆရာ၀န္မေလးကလွမ္းေမးသည္။
" ဟုတ္တယ္ဗ် ကားအနီေရာင္"
" ဖုန္းဆက္လုိက္တာ ကြ်န္မပဲ လာလုိက္ခဲ့"
" ေဒါက္တာအေျခအေနေလး ......."
" ေလာေလာဆယ္ေတာ့ေျခေထာက္တစ္ေခ်ာင္းက်ိဳးတယ္၊လက္ဖ်ံအက္သြားတယ္ ၊ နဖူးကုိသုံးခ်က္ခ်ဳပ္ထားရတယ္။အတြင္းပုိင္းကုိေတာ့အခုမွစစ္ေနတုန္း ဒါနဲ႕ လူနာနဲ႕ဘာေတာ္လဲမသိဘူး"
" အစ္ကုိပါ"
" ဟုတ္ျပီ လူနာကုိအရင္သြားၾကည့္လုိက္ပါ။ ခဏေနရင္ေတာ့ ယာဥ္တုိက္မႈျဖစ္တဲ့အတြက္
အမႈကိစၥစကားလာေျပာေပးပါ"
ကုတင္ေပၚက ညီ့ကုိၾကည့္မိေတာ့လက္သီးနွစ္ဖက္ကုိက်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုပ္မိရသည္။
နဖူးေပၚမွာခပ္ျမန္ျမန္စီးထားရသည့္ပတ္တီးစၾကီးၾကီး...
ေသြးတုိ႕ေပက်ံေနေသာမ်က္နွာက မျမင္ရက္စရာ။
YOU ARE READING
မပြိုသောကောင်းကင်၊မကြွေသောကြယ်
Romanceမပြိုဆင်းနိုင်သောကောင်းကင်ထံပါး ထာဝရမကြွေသောကြယ်အစုအဝေးများဖြင့် မဆုံးသောမျှော်လင့်ခြင်းများအပ်နှင်းခဲ့သည် နှလုံးသား၏အနက်ရှိုင်းဆုံးတွင်တည်ရှိစေ....... Cover Design by Moe Yeik Nyo
