ဇာတ်လမ်း - ၄၄

60.2K 6.3K 213
                                    

Zawgyi

" အစ္ကုိလကာၤ ကြ်န္ေတာ္တုိ႕အိမ္ျပန္ရေအာင္"

ရဲရင့္စကားသံကပုံမွန္ေလသံမဟုတ္။ မ်က္နွာလည္း
မေကာင္း ... ဘာမ်ားျဖစ္တာပါလိမ့္။
တစ္ပါတ္လုံးလုံး ေက်ာင္းသားေတြ Idea အတြက္ site ထဲတြင္အခ်ိန္ကုန္ေနရတာ တစက္ကေလးေတာင္မနားရေသး။

ပင္ပန္းသည္ဟုလည္းမျမင္မိပါ ဒီကိစၥေလးအဆင္ေျပသြားမည္ဆုိလ်င္ ခေလးေတြအတြက္လမ္းေၾကာင္း
​ေကာင္းေကာင္းရမည္မွာအေသအခ်ာ။ နုိင္ငံျခားက ပညာရွင္ေရာက္ေနတုန္းအခ်ိန္မွီ ေဆြးေႏြးဖုိ႕လုိအပ္တာေၾကာင့္ ရန္ကုန္ကေနခပ္ေလာေလာဆင္း
လာျခင္းျဖစ္ရာ ဒီၾကားထဲလည္းမည္သူနွင့္မ်ွအဆက္အသြယ္ကမရ။

နွစ္ရက္ေလာက္ေနရင္ျပန္ဖုိ႕အားလုံးစီစဥ္ထားျပီးမွ
အခုလုိရုတ္တရက္ၾကီးအခန္းထဲ၀င္လာျပီး
ခပ္ျပတ္ျပတ္ေလသံ၊ အစြမ္းကုန္က်ဳံ႕ထားေသာမ်က္
​ေမွာင္မ်ားေၾကာင့္ သူ႕ကုိအရင္ဆုံးေမးျမန္းရေတာ့သည္။

" ညီ ..... ရုတ္တရက္ၾကီးပါလား ေနာက္နွစ္ရက္အတြက္ Flight ေတာင္စီစဥ္ျပီးျပီေလကြာ ဘာေတြျဖစ္လာတာလဲ ကုိယ့္ကုိေျပာဦး"

ကြ်န္ေတာ့ကုိၾကည့္လာတဲ့မ်က္၀န္းေတြက ေတြေ၀တြန္႕ဆုတ္ေနပုံ။ သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ခ်ျပီးေနာက္

" သြားရင္းနဲ႕ေျပာၾကရေအာင္အစ္ကုိ ...... အစ္ကုိ႕
အထုတ္ေတြထားခဲ့ သူတုိ႕သိမ္းလာလိမ့္မယ္
ကြ်န္ေတာ္တုိ႕ကားနဲ႕တက္မယ္ ...... အခုျပန္မွျဖစ္မယ္"

" မဟုတ္ေသးဘူးေလ ညီ ..... ဘာျဖစ္တာလဲဆုိတာေတာ့ေျပာမွျဖစ္မွာေပါ့ အခုက"

" ကြ်န္ေတာ့ကုိယုံပါအစ္ကုိ ...... ကြ်န္ေတာ္လည္းအခု
စိတ္ရႈပ္ေနတာမုိ႕ စကားေျပာရတာအဆင္မေျပဘူး
ျဖစ္ေနတယ္ ... အစ္ကိုကြ်န္ေတာ္နဲ႕လုိက္ခဲ့ပါေနာ္"

အျမဲတက္ၾကြရႊင္လန္းေနတတ္သူက ေတာ္ရုံကိစၥနဲ႕
​ေတာ့ဒီပုံစံျဖစ္ေနမွာမဟုတ္ ...။ ဘာေတြျဖစ္ေနတာလဲ
မသိေပမယ့္လုိ႕ သူကယုံဖုိ႕ေျပာတဲ့အခါ ကြ်န္ေတာ္ယုံၾကည္ရမည္ေလ။                                                      

ဒါဟာ အျပန္အလွန္ထားတဲ့ေလးစားမႈမဟုတ္လား။

Project အတြက္ ေက်ာင္းမွစီစဥ္ေပးထားသည့္ကားနွင့္
ရန္ကုန္ျပန္တက္ဖုိ႕ျပင္ရသည္။ မနီးလြန္းမေ၀းလြန္း သည့္ခရီးမုိ႕ သူေမာင္းမည္ဟုဆုိလာသည့္အခါတြင္လည္း ကြ်န္ေတာ္ျငင္းမေနေတာ့။

မပြိုသောကောင်းကင်၊မကြွေသောကြယ်Where stories live. Discover now