ဇာတ်လမ်း - ၄၀

65.1K 6.5K 545
                                    

Zawgyi

နာရီကုိၾကည့္မိေတာ့ ခ်ိန္းထားတဲ့အခ်ိန္ေရာက္ဖုိ႕နာရီ၀က္ခန္႕လုိေနေသးတာမို႕ စာအုပ္တစ္အုပ္​
ထုတ္ကာဖတ္ေနမိသည္။

သုိ႕ေသာ္လည္း စာအုပ္ထဲသုိ႕စိတ္ကသိပ္မေရာက္၊
ကြ်န္ေတာ့စိတ္မ်ားရႈပ္ေထြးေနခဲ့သည္။

လြန္ခဲ့သည့္တစ္ပါတ္က ကြ်န္ေတာ္အလုပ္ကိစၥနွင့္
နယ္သုိ႕ေခတၱဆင္းစဥ္ ေမေမဖုန္းဆက္လာသည္က
ပန္းေလး၏မဂၤလာသတင္း။

အခ်ိန္တန္လက္ထပ္ၾကမည္ပဲျဖစ္ေသာ္လည္း
သည္မွ်ေလာက္ျမန္ဆန္စရာမလုိအပ္ဟု ကြ်န္ေတာ္
ထင္သည္။ ေနာက္ျပီး နွစ္ဖက္မိဘကလည္းသေဘာတူထားျပီးသား မဂၤလာပြဲ။

အဘယ္ေၾကာင့္ ထုိမ်ွေလာက္ျမန္ဆန္ရသနည္း။
​ေမေမ့ကုိေမးေတာ့လည္း

" သားၾကီးရယ္ မင္းနွမျမန္ျမန္အိမ္ေထာင္က်ေတာ့
ျမန္ျမန္တည္ျငိမ္တာေပါ့" ဟူ၍သာေျပာသည္။

ပန္းေလးကုိၾကည့္ေတာ့လည္းမ်က္နွာကသိပ္မေကာင္းသည္နွင့္ ေခ်ာ့တလွည့္၊ ေျခာက္တခါေမးကာမွ
ကြ်န္ေတာ္မေမ်ွာ္လင့္ထားေသာအေျခအေနကုိ သိရသည္။

" ပန္းေလးေတာင္းပန္ပါတယ္ ကုိကုိရယ္၊
ပန္းေလးအေနအထုိင္မတတ္တာမဟုတ္ပါဘူး

ဘယ္လုိမွမေမ်ွာ္လင့္ဘဲ ..... ရုတ္တရက္ျဖစ္သြားခဲ့တာ"

" ပန္းလကာၤ နင္ဆရာ၀န္ျဖစ္ျပီးေတာ့
အဲ့ဒီေလာက္မုိက္မဲရလား ဟင္ ....
နင့္ကုိသူမ်ားကတန္ဖုိးမထားေအာင္လုပ္ေနတာလား...

ဘယ္ေလာက္ပဲေစ့စပ္ထားတယ္ေျပာေျပာ

ဘယ္လုိပဲ နွစ္ဖက္မိဘကသေဘာတူပါေစ ....

ဒီလုိျဖစ္လုိ႕ျမန္ျမန္လက္ထပ္ရတယ္ဆုိေတာ့
ေကာင္းေသးရဲ႕လား ဟင္ ... ေျပာစမ္းပါဦး .....
နင္..... ငါတကယ္မေျပာခ်င္ေတာ့ဘူး"

တစ္သက္နွင့္တစ္ကုိယ္တစ္ၾကိမ္မ်ွသုံးနႈန္းခဲ့ျခင္း
မရွိေသာအသုံးအနႈန္းအား ပန္းေလးက
တုန္လႈပ္ေျခာက္ျခားစြာငုိယုိတုန္႕ျပန္ျပန္ေတာ့လည္း
တစ္ေယာက္တည္းရွိေသာ ညီမေလးမုိ႕
စိတ္ကမေကာင္း။ေမေမကလည္း သားၾကီးကညီမငယ္ကုိဆုံးမသည္မုိ႕

မပြိုသောကောင်းကင်၊မကြွေသောကြယ်Where stories live. Discover now