Destiny

Hoofdstuk 1 - een angstaanjagende studiebol

 Ik weet nog precies wanneer het moment was dat ik dacht: vandaag begint mijn nieuwe leven. Het afgelopen jaar was op zijn zachts gezegd een kwelling geweest. Elke dag opnieuw moest ik mijn uiterste best doen om op te staan, iets fatsoenlijks aan te trekken en naar school te gaan. Het ergste van alles? De neppe glimlach die ik de hele dag op mijn gezicht geplakt moest houden. De priemende blikken die ik zo goed mogelijk probeerde te ontwijken, en het gefluister wat ik probeerde te negeren als ik door de gangen liep.  

Maar toen ik met een diepe zucht mijn laatste eindexamen inleverde, wist ik dat het nu genoeg was geweest. Eindelijk was het zomervakantie, en als ik geslaagd was, hoefde ik nooit meer om te kijken naar de middelbare school.

Ik kon niet wachten.

Mijn gedachten werden bruut verstoord door mijn – altijd drukke en vrolijke – beste vriendin Anabel. Hoewel ze in een andere gymzaal zat, die zich in een andere vleugel bevindt dan de kluisjes, stond ze alweer met hordes meisjes – en jongens welteverstaan – om zich heen. Hoe Anabel en ik beste vriendinnen waren geworden is tot op de dag van vandaag een raadsel. Op een dag waren we het gewoon. Dit was overigens al zo sinds we allebei kleuters waren. Ik was een keer mijn koekjes vergeten voor in de pauze, en Anabel was zo gul om de helft van haar geliefde Prince Stars aan mij te geven. Eten: The key to my heart. Blijkbaar was dat ook al zo in groep twee.

We leken ongeveer even veel op elkaar als een vos en een koe. Even voor de duidelijkheid: ik was de koe. Als je ons leven vergeleek met de typische Amerikaanse High School series, was Anabel de blonde, perfecte cheerleader waarmee iedereen vriendinnen wilde zijn. En ik was de nobody. De studiebol inclusief bril – die ik gelukkig niet de hele dag op hoefde -. Niet dat ik gepest werd of iets in die trant, helemaal niet juist. Maar de mensen op school lieten me gewoon graag met rust, en ik vond dat prima.

Toch was het fijn om een vriendin zoals Anabel te hebben. Ze wist me altijd goede moed in te praten als dat nodig was, en het afgelopen jaar was ze er altijd voor me geweest, zelfs al was het midden in de nacht. Terwijl ik langzaam naar haar en haar groepje liep, kruisten onze blikken. Meteen verscheen er een dikke glimlach op haar gezicht. Ik zag dat ze haar puppy’s – zoals ik haar vriendinnengroepje stiekem noemde – gedag zei, haar jas pakte en naar me toe kwam lopen.

Haar blik was net zo nieuwsgierig als dat van een kat dat voor het eerst een vogel ziet. “Hoe ging het Valerie?” Ik haalde mijn schouders op. “Wel goed denk ik. Een voldoende zit er wel in.” Ze stak haar tong naar me uit. “Hou op hoor, iedereen weet dat jij het hoogste gemiddelde van de school hebt, en dat je al minstens drie maanden van tevoren bent begonnen met plannen. Als je niet hoger hebt dan een zeven, zal ik een maand geen make-up kopen.” Ik begon hard te lachen, als Anabel dat overwoog, was ze wel héél zeker van haar zaak.

Maar het klopte wel. Waarschijnlijk was dat ook de reden waarom ik niet zo veel vrienden had. Ik was gewoon ontzettend leergierig en tegelijkertijd ook best wel slim. Die combinatie zorgde ervoor dat ik liever met mijn neus in de boeken zat, dan dat ik in het winkelcentrum jongens aan het spotten was. En jongeren van tegenwoordig lijken een beetje bang te zijn voor studiebollen, wat ook best begrijpelijk is, ik vond mezelf soms ook angstaanjagend.

Toen we buiten op het schoolplein stonden begon het besef pas goed door te schemeren. Als mijn examens net zo goed gingen als de toetsen van de afgelopen jaren, kon ik alle nare gebeurtenissen van het afgelopen jaar achter me laten. Zonder nog om te kijken liepen we van het schoolplein af. Het was tijd voor een nieuw begin.