ဇာတ်လမ်း - ၂၈

78.6K 7.3K 426
                                    

Zawgyi

မနက္စာနန္းၾကီးသုပ္စားမယ္လုိ႕ ညကေျပာလုိက္မိတာကုိမနက္က်တကယ္ၾကီးသြား၀ယ္ေနေတာ့လည္​းလူက၀မ္းနည္း၀မ္းသာ။

မနက္ျဖန္ၾသစေတးလ်ျပန္မွာမုိ႕ ဒီညအိမ္ျပန္ရမယ္ဆုိျပီးကုိျမတ္လင္းကုိလဲ ညဂ်ဴတီခ်ိန္းထားတာမုိ႕ ဧည့္ခန္းထဲမွာထုိင္ရင္းအေတြးကဟုိေရာက္သည္ေရာက္။

အခုခ်ိန္မွာ ကြ်န္ေတာ္အဆုံးသတ္ကုိၾကိဳမေတြးနုိင္။

ျဖစ္နုိင္ရင္ ဘာဆုိဘာမွမေတြးဘဲကိုကုိနဲ႕အတူတူရွိေနရတဲ့အခိုက္အတန္႕ေလးတြင္ပဲမ်က္စိမွိတ္​ေပ်ာ္ေမြ႕လုိက္ခ်င္သည္။

သုိ႕ေသာ္ျငား ထုိကဲ့သုိ႕မျဖစ္နုိင္။

ကုိကုိေရာ ဘယ္ေလာက္ေတာင္စိတ္ညစ္ေနမလဲ။

သူ႕ဘ၀မွာ တစ္ခါမွမမွားယြင္းဖူးသူမုိ႕
သူ႕ကုိယ္သူဘယ္ေလာက္စိတ္ပ်က္ေနလိမ့္မလဲ။

ကြ်န္ေတာ္နဲ႕အတူရွိတဲ့ရက္ေတြမွာေတာ့
ဘာတစ္ခြန္းမွမစဘဲ အခ်ိန္ေတြကုန္သြားေအာင္
သူၾကိဳးစားသည္။

ကြ်န္ေတာ့အတြက္ အခ်ိန္ေပးသည္။

ဒါေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္သိတာေပါ့။ညအိပ္ခ်ိန္
ကြ်န္ေတာ္ရွိရာကုတင္ေပၚသုိ႕တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္
လွမ္းၾကည့္ရင္းသက္ျပင္းေမာမ်ားခ်တတ္ေသာလူးလိမ့္ရင္း အိပ္မေပ်ာ္နုိင္ေသာ ကုိကုိ႕အား ကြ်န္ေတာ္အလြန္တရာမွပင္သနားလွသည္။

ကြ်န္ေတာ္ အတၱၾကီးမိပါ၏။

ကြ်န္ေတာ့အခ်စ္တစ္ခုတည္းေၾကာင့္
ကုိကုိ စိတ္ပင္ပန္းေအာင္လုပ္မိျပီ
ကုိကုိလူဆုိးတစ္ေယာက္ျဖစ္ေအာင္လုပ္မိခဲ့ျပီ။

ေသလုေအာင္ခ်စ္သည့္တိုင္​တစ္ေလာကလုံးက
လူေတြကိုကို႔ကိုလက္ညိဳး၀ုိင္းထုိးမွာကုိေတာ့ျဖင့္ထိတ္လန္႕တုန္လႈပ္မိသည္မွာအမွန္​။

သုိ႕ေသာ္လဲ ခက္ခဲစြာရရွိခဲ့ေသာ
ဒီအေျခအေနေလးကုိလည္​းလက္မလႊတ္နုိင္။

ကြ်န္ေတာ္ဟာ လူယုတ္မာတစ္ေယာက္သာျဖစ္
​​ေတာ့၏။

ကုိကို႕အနားမွာ ဘယ္ေလာက္ေနထုိင္ခြင့္ရမယ္ကြၽန္ေတာ္မသိ။ ကိစၥမရွိ မနီးစပ္ေတာ့သည္အထိ​ေတြးခဲ့ဖူးသည္ပဲေလ။

မပြိုသောကောင်းကင်၊မကြွေသောကြယ်Where stories live. Discover now