မပြိုသောကောင်းကင်၊မကြွေသောကြယ်

ဇာတ်လမ်း - ၂၉

Zawgyi

ဆက္သြယ္နုိင္ေသာဧရိယာကုိအေတာ္ေက်ာ္လြန္ေနေသာနံပါတ္တစ္ခုအား မၾကာခဏနွိပ္ရင္းကြ်န္ေတာ္မတည္မျငိမ္။

အလြတ္ရေနသည္​့Email လိပ္စာတစ္ခုကုိလိပ္မူထားေသာေရးလက္စာ Mail အေရအတြက္မ်ားကဆယ္ဂဏာန္းထက္မနည္း။

သက္ျပင္းကုိအၾကိမ္ၾကိမ္ခ်ရင္း အိပ္ယာေပၚလွဲခ်လုိက္မိသည္။

မျဖစ္သင့္ဘူးေလ ........

တကယ္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္သူရဲေဘာေၾကာင္ေနလုိ႕မျဖစ္။

ေျဖရွင္းရမည့္ ကိစၥရပ္ကေပါ့ေသးေသးလည်းမဟုတ္။

၃၄ နွစ္အရြယ္ ေယာက်ာ္းတစ္ေယာက္က ထိုသို႔​တြန္​႔ဆုတ္​စရာမလို၊

လုပ္ရဲလ်င္ခံရဲရမည္ပင္။

ဒီလုိကိစၥရပ္မ်ိဳးကုိ ဖုန္းနဲ႕တဆင့္ေျပာရန္မသင့္သလုိEmail ပုိ႕၍လည္း ဖတ္ေကာင္းေသာ ရသစာေပမဟုတ္။

ျပီးေတာ့ သူမဆုိသည္မွာ အႏၱရယ္မ်ားၾကားမွကုိယ္က်ဳိးမစြက္ေသာ ပရဟိတလုပ္ငန္းစဥ္တြင္ဦးေဆာင္ေနျခင္းေလ။

ဒီအခ်ိန္မ်ိဳးမွ ဒီလုိစကားမ်ိဳးေျပာဖုိ႕ဆုိတာ

ေယာက်ား္တစ္ေယာက္ .....

မဟုတ္ဘူး .... လူသားတစ္ေယာက္အေနနဲ႕မျဖစ္သင့္။

သူမျပန္လာဖုိ႕အေရးကလည္း အေတာ္ကုိၾကာဦးမည္။

သူမကုိမဖြင့္ဟရေသးခင္ နွစ္ဖက္လူၾကီးမ်ားဆီသုိ႔ဦးမတည္ေနခ်င္။

ေမေမ့အား ရင္ဖြင့္ရန္ၾကိဳးစားပါေသးသည္။သုိ႔ေသာ္နွလုံးသားေရးနွင့္ပတ္သတ္၍ သူမတစ္ေယာက္တည္းကုိပင္ ရည္ရြယ္ေနသည္ဟုထင္ကာ အဖန္ဖန္တုိက္တြန္းေနျပန္ေတာ့
စကားလုံးတုိ႕အစအနေပ်ာက္ရသည္မွာ အၾကိမ္ၾကိမ္။

ေၾကာက္ရြံ႕ထိတ္လန္႕ျခင္း ..........

ထုိစကားစုသည္ ကြ်န္ေတာ္နွင့္စိမ္းသက္ခဲ့သည္မွာဆယ္စုနွစ္တစ္ခုစာေက်ာ္လြန္ခဲ့ျပီ။

မိသားစုက အားထားရေသာသားတစ္ေယာက္အျဖစ္၊ တပည့္မ်ားကေလးစားရေသာ ဆရာတစ္ေယာက္အျဖစ္၊ လုပ္ေဖာ္ကုိင္ဖက္မ်ားက အားက်ရေသာမိတ္ေဆြတစ္ေယာက္အျဖစ္ ကြ်န္ေတာ္အစဥ္အျမဲ ရဲ၀ံ႕တက္ၾကြခဲ့သည္သ။