The Dangerous Princess: The Red-Eyed Lady

CHAPTER 41

PREPARATIONS

Fiona's POV

This is the last day. Last day to prepare... and everybody is doing their part. Hindi ko alam kung ano ba ang dapat kong maramdaman ngayon.

We're not taking all students with us, but only those well-trained. But seeing their faces, staring at their loved ones with longing visible in their eyes, makes me sad. And it makes me feel guilty.

Minsan naiisip ko, ‘Paano kaya kapag hindi ako napunta rito? May digmaan kayang magaganap?' Syempre, wala. Kasi wala ako.

I am the reason why this war is happening. Ako ang kailangan nila. This is my fault.

“Binibini..."

Maluha-luha kong nilingon si Blake. He opened his arms as if he's ready to comfort me.

Niyakap ko siya at umiyak.

I just can't stop myself from thinking that I cause all of these.

I felt his comforting hands caressing my back soothingly.

“I know what you're thinking but please... Fion, this is not your fault. Definitely not. Maybe ikaw nga ang gusto nilang kunin, but hindi mo kasalanan na naisip nilang gawin ito. Hindi mo hawak ang isip nila. Hindi ikaw ang nagdesisyon na gumawa ng digmaan. At hindi mo ginusto na maging subject ng mga bampira," aniya.

Mas napaiyak ako dahil sa sinabi niya.

Oh God. What did I do for you to give me this kind of friend?

“H'wag ka na nga umiyak, binibini. Malilintikan ako ni Primo nito e," maktol niya.

Kahit tumutulo pa rin ang luha ko ay kumalas ako sa pagkakayakap at pinunasan ang mga luhang natira. Nakangiting tiningnan ko siya. Ngunit parang bumaha na naman ang emosyon ko at hindi mapigilan ang emosyon kong lumabas.

I choked because of trying to stop my tears from falling. Tinabunan ko ang aking bibig gamit ang isang kamay ko at tumalikod sa kaniya. Tumingala pa ako upang hindi tumulo ang luha.

Gosh. What is happening, Fiona? Bakit parang namamaalam ka na kay Blake?

“Binibini naman e. H'wag ka na umiyak," he said comfortingly.

Pinunasan ko ulit ang luhang kumawala at pilit na ngumiti bago lumingon sa kaniya.

“O-Okay. I'm fine na," sabi ko.

Ngunit nagulat ako nang bigla niyang pinitik ang labi kong pilit na ngumiti.

“Ang sabi ko, h'wag ka nang umiyak pero hindi ko sinabing pilit kang ngumiti," aniya.

Nakangusong hinawakan ko ang medyo sumasakit na labi.

“Ang sakit no'n ha," ani ko.

Ngumisi lamang siya at ginulo ang buhok ko.

“I want to see you happy. But faking it is something that I don't like. Kahit gusto kong makita ang mga kaibigan kong nakangiti, pero kung hindi man sinsero, mas gugustuhin ko pang makita silang nakasimangot," aniya.

Napangiti ako sa sinabi niya.

“Ginoo?" tawag ko sa kaniya.

“Yes, binibini?" nakangisi niyang sagot.

“What will you choose, to die to save someone or to live while someone is dying?" tanong ko.

Ewan ko. Bigla nalang pumasok sa isip ko ang tanong na iyan. Maybe because we're going to fight to save people. To save me and others.