ANONİM; Leyl

|34|

Gülce Duru&Ozbi- Olmazlara yandım

Nermin teyzenin önüme bıraktığı bardakla masa örtüsünün desenlerime vermiş olduğum dikkatim bozuldu. "İyi ki bir yerine bir şey olmadı kızım, bir dahakine kapıdan gel."

Ben içeriye girdikten 3 dakika sonra kapıya bir kaç güvenlik, Seda ve komşular gelmişti. Durumu onlara açıkladığım da Atlas kahkahalarla gülmüştü. Daha onunla bile konuşamamıştım.

"Şey ben çok özür dilerim, Atlas telefonlarımı açmayınca çok merak ettim. Tek derdim Atlas'ın iyi olup olmadığını görebilmekti ama başınızı ağrıttım, gerçekten çok mahcubum..."

"Ay ilahi! Ne özürü deli kız? Oğlumu benim kadar düşünen bir sevgilisi var, ne isteyeyim daha Allah'tan?"

İçime büyük bir mutluluk dolarken eve gidip puding partisi verme isteğim baş göstermişti.
Resmen Atlas'ın annesiyle oturmuş sohbet ediyordum. Nermin teyze Atlas'ı benimle konuşabilmek için markete yollamıştı. Utandığım için ayaklarımla yerde şekiller çiziyordum.

"Sen balerin misin kızım? Aa dur bildim bildim, sen gösteride ki kızsın."

"Şey, evet balerinim."

Nermin teyze tam bir şeyler diyecekken kapı çalınmaya başladı. "Atlas! Defalarca şu kapıyı şöyle çalma dedim!"

Nermin teyze kapıyı açarken derin bir nefes alıp verdim, gitsem iyi olacaktı.

"Şey bende gitsem iyi olacak gibi."

Atlas annesinin arkasından bana gülerek bakarken bende O'na gülümsedim.

"Tamam kızım bir dahakine akşam yemeğine gel, Atlas oğlum Manev-Mavera kızımı evine bırak."

Atlas dayanamayıp kahkaha atarken bende gülümsedim. Atlas gibi annesi de adımı yanlış söylemişti.

Nermin teyzeye sarılıp bu sefer insan gibi kapıdan çıktığımızda hava kararmıştı ve serinlemişti. Ben böyle olacağını bilmediğim için ceket falan da almamıştım yanıma.

Ayakkabılarımı giymek için eğilmişken Atlas'ın sırtıma bir ceket örttüğünü hissettim.

Kafamı kaldırıp ona baktığımda, kapşonunu örttüğümü gördüm. Bir insan eşofmanlarıyla bile bu kadar güzel olabilir miydi?

"Güzelim senin adını değiştirsek mi ya? Spider-man falan yapalım. Tam sana uyar odama tırmanmalar falan,"

"Yaa bak iyi hatırlattın! Sen niye benim telefonlarımı açmadın Atlas!"

"Önce telefonun var mı diye sorsana?

"Yok mu?"

"Vardı. Dün gece ufak bir kaza sonucu telefonum vefat etti. Pazar diye de servise de götüremedik. Baba, yenisini alana kadar telefonsuzum yani."

Birlikte apartmandan çıkmış evime doğru giden yolda yürüyorduk.

"Mümkünse annenden falan da olsa haber ver yani, çatladım. Evine gelmesem öğreneceğim yok."

"Eh ödeşmiş olduk bence."

Yürüdüğümüz yolda duraksadığım da Atlas'ta durdu.

"Bilerek mi haber vermedin?"

Eğer böyle yaptıysa çok kırılırdım çünkü o gece ben ona haber vermediğimde iyi değildim, evimde değildim...

"Saçmalama, dalga geçiyordum. Numaralar ezberimde değildi. "

İçim rahatlamış bir şekilde yola devam ettim.

"Güzelim?"

Gözlerimi yüzüne çevirdiğimde bana dikkatlice baktı.

"Merhaba."

Yaptığı espiriyle yüzümü buruşturup omzuna vurdum.

"Uyuz musun ya?"

"Ama yüz ifaden görülmeye değerdi!"

Kahkahalarla yolda yürürken o anı hatırladıkça utanıyordum.

Eve gelmemize az kalmışken bir şarkı mırıldanmaya başladım.

" Olmazlara yandım bugün.
Bir ben bir sen kaldım bugün."

Ben şarkıyı mırıldanırken Atlas gülümsedi ve elimi tuttu. Şarkının rap kısmını Atlas söylerken gözlerimin büyüdüğünü hissettim. Rap söylediğini bilmiyordum.

Şarkının geri kalanını söylemeye başladım.

"Yol yine kapandı, yine bulandı, niye bulandık yaralarla.
Sigaram bana küsme…
Sol omuzumdan bir serçe havalandı yaralarla.
Kanadım bana küsme…"

Atlas'ın sesiyle benim sesim birbiriyle dans ediyor gibiydi. Sesim güzel değildi, Atlas'ın da değildi ama birlikte güzeldik.

Kafamı Atlas'ın omzuna koyup yürümeye devam ettim.

Evin önüne geldiğimizde Atlas'a sarılıp apartmana girdim ve bana verdiği ceketi koklayarak eve çıkmaya başladım.

-
Bu bölümü tam 4 ayrı cihazdan yazdımsnaksks kopukluk varsa sorryy 💚 Coğrafya çalışmaya gidiyoreem 💚