မိုးတိမ္မိုးသားမ်ားႏွင့္ျပည့္ႏွက္ေနေသာ ပါရီျမိဳ႕ညေနခ်မ္းသည္ ေအးခ်မ္းလွပါသည္။ ဟိုတယ္အခန္းတြင္းမွာ အပူေပးစက္ေၾကာင့္ ေႏြးေသာ္လည္း ျပတင္းမွန္တံခါးမွာ ေရမွုန္ေရစက္တို႔ ခိုေအာင္းေလာက္ေအာင္ အခန္းအတြင္းႏွင့္ အျပင္ဘက္ အပူခ်ိန္မွာ ကြာျခားေနသည္။ သန္႔ျဖဴေနေသာ ေခါင္းအံုးစြပ္ႏွင့္အိပ္ရာခင္းက ထိရက္စရာမရွိ။ အိပ္ရာထက္မွာ ေရခ်ိဳးမ်က္ႏွာသုတ္ပ၀ါၾကီးႏွစ္ထည္ကို အရွည္လိပ္ကာ အသည္းပံုေဖာ္ရင္း တင္ထားသည္ကို အခန္းထဲ၀င္၀င္ခ်င္း ေတြ႔ခဲ့ရတုန္းက ဒီမိုးယံ ျပံဳးခဲ့ရေသးသည္။
ဒါေပမယ့္ အခုေတာ့ အဲဒီ့မ်က္ႏွာသုတ္ပ၀ါႏွစ္ထည္သည္ ကုတင္ေပၚမွာ မရွိေတာ့။ အခန္းထဲေရာက္သည္ႏွင့္ ဆြဲဖယ္ကာ သူ ကုတင္ေပၚခုန္တက္ရင္း အိပ္ေပ်ာ္ေအာင္ အိပ္ျဖစ္ခဲ့သည္။ တစ္ညလံုး ေလယာဥ္ေပၚမွာ ေနရသည္မွာ ေပါက္ကြဲခါနီး ေမာ္ေတာ္စက္ေပၚ ထိုင္ခံုတင္ကာ ခရီးထြက္ေနရသလို သူ႔ကိုအေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္ေစခဲ့သည္။
ရွိဳးပြဲေလ်ွာက္ဖို႔ ရက္ေတြလိုေသးေပမယ့္ သူက ရွိဳင္းထြဋ္ႏွင့္ေလ်ွာက္လည္ဖို႔ အခ်ိန္ရရန္ ရက္ေစာျပီး ရန္ကုန္မွထြက္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။မိုးလင္းကတည္းက သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ပါရီျမိဳ႕သို႔ေရာက္ခဲ့ေသာ္လည္း အခုသူႏိုးလာေတာ့ ညေနေစာင္းအခ်ိန္ပင္ျဖစ္ေနျပီျဖစ္သည္။ ရန္ကုန္ႏွင့္အခ်ိန္ခ်င္းလည္းကြာေသာေၾကာင့္ ဘယ္အခ်ိန္ရွိျပီဆိုတာကိုေတာင္ သူ ေသခ်ာမသိေတာ့။ ၀မ္းတစ္ခုလံုး ဟာတာတာႏွင့္ အလြန္ဆာေလာင္ေနတာကိုသာ သူသိသည္။
ေခါင္းအံုးေပၚမွ ေခါင္းေထာင္ရင္း ေဘးဘီ၀ဲယာကို လွည့္ၾကည့္ေတာ့ တစ္ေယာက္ထိုင္ဆိုဖာေပၚမွာ စာရြက္မ်ားၾကား အလုပ္ရွုပ္ေနသည့္ ရွိဳင္းထြဋ္ကိုေတြ႔လိုက္ရသည္။
"ထြဋ္ထြဋ္.."
"ဟင္.."
စာရြက္ကို စိတ္၀င္စားစြာ ငုံ႔ဖတ္ေနရာမွ သူ႔ကိုေမာ့ၾကည့္ျပီး ျပံဳးသည္။ ပါးခ်ိဳင့္ငယ္ ပါးပါးထင္ရံု မသိမသာေလးျဖစ္သည္။
"ထဦး ဒီဒီရ။ ငါ မင္း အတြက္ ဆူရွီ၀ယ္ထားတယ္။"
ရွိုင္းထြဋ္ေဘးမွ ေလးေထာင့္စားပြဲေပၚတြင္ ပလတ္စတစ္ အၾကည္ဗူးျဖင့္ထည့္ထားေသာ ေရာင္စံုဆူရွီမ်ားကို စားခ်င္စဖြယ္ ေတြ႔လိုက္ရသည္။ တဒိန္းဒိန္းထိုးနာေနေသာေခါင္းကိုဖိရင္း အိပ္ရာမွ ခပ္ျဖည္းျဖည္းထျဖစ္သည္။ သိပ္ေတာ့မလြယ္ပါ။ ရွိဳင္းထြဋ္ ျမင္သြားမည္စိုး၍ သူ မ်က္ႏွာကိုမမဲ့ျဖစ္ေအာင္ မနည္းသတိထားေနရသည္။ ဒါေပမယ့္ သူ႔ေရွ႕မွ စာရြက္မ်ားႏွင့္ ျပန္အလုပ္ရွဳပ္ေနသည့္ ရွိဳင္းထြဋ္က သူ႔ကိုၾကည့္မေနပါ။
YOU ARE READING
ဆူး
Romance(Unicode & Zawgyi) သူက ကျွန်တော့်ရဲ့ နှလုံးသားမှာ စိုက်ဝင်နေတဲ့.....ဆူး.....။
