Και απλώς μια μέρα κάτι έσπασε μέσα σου. Τα κάδρα των αναμνήσεων σου έσπασαν κι αυτά και το μυαλό σου κάηκε σαν την ψυχή σου. Οι φωτογραφίες με τα πρόσωπα καλύφθηκαν από τις στάχτες και τα συντρίμμια. Οι σημαίες ακόμα σκίζονται από την θύελλα σου. Οι έννοιες σαν λόγια πέταξαν μακριά σου και χάθηκαν μάλλον για πάντα. Οι τοίχοι δεν υπάρχουν πια. Έπεσαν τα τούβλα, ένα - ένα μαζί με τα όλα τα μυστικά σου. Το μόνο που ακούγεται δυνατότερα από την ηχώ του ουρλιαχτού σου, είναι η θραύση από τον πολυέλαιο που έπεσε στο μαρμάρινο πάτωμα της πλέον κρύας καρδιάς σου. Παντού κάτω, γυαλιά. Και μετά σταμάτησες να είσαι ο ήλιος.
Έγινες μαύρη τρύπα
YOU ARE READING
Νεφελοβάτης / Nefelibata
PoetryΔεν είμαι ποιητής εννοείται :P Τόσο καιρό γράφω τις σκέψεις μου σε ένα τετράδιο και αποφάσισα να τις μοιραστώ. Ρίσκο είναι για εμένα αλλά θα τολμήσω (για πρώτη φορά στη ζωή μου). Επειδή λοιπόν, ίσως είμαι ολίγων τι ατάλαντος, δείξτε κατανόηση ? Just...
