Όλα αλλάζουν τόσο απότομα
Που δεν τα βλέπω πια
Τα χρώματα ξεθωριάζουν
Σαν να μη με αγαπάς
Όμως λες πως πάντα θα με φιλάς
Ακόμα κι αν δεν κοιτώ
Θυμάμαι όλα τα πρωινά σου
Τα μεσημεριανά φορέματα σου
Τα φρεσκολουσμένα μαλλιά σου
Κι ας φεύγουν οι σελίδες
Από την καταιγίδα του φθινοπώρου
Μην φύγεις ακόμα
Μείνε κι ας μην κλαίω ακόμα
Μείνε τα μεσάνυχτα
Διώξε το βρώμικο χώμα
Από το στέρνο μου
Να φυλάς την καρδιά μου
Όπως εγώ υπάρχω στα μαλλιά σου
Και σε όλα τα πρωινά σου
Και διαλέγω τα φορέματα σου
Και γράφω νέες σελίδες
Κάθε καλοκαίρι στα φύλλα του ρόδου
Όμως όλα αλλάζουν τόσο γρήγορα
Και βίαια
Φοβάμαι συνέχεια τώρα πια
Δεν θέλω να ζω έτσι κάθε χρόνο
Φέτος θα κοιμηθώ την πρωτοχρονιά
YOU ARE READING
Νεφελοβάτης / Nefelibata
PoetryΔεν είμαι ποιητής εννοείται :P Τόσο καιρό γράφω τις σκέψεις μου σε ένα τετράδιο και αποφάσισα να τις μοιραστώ. Ρίσκο είναι για εμένα αλλά θα τολμήσω (για πρώτη φορά στη ζωή μου). Επειδή λοιπόν, ίσως είμαι ολίγων τι ατάλαντος, δείξτε κατανόηση ? Just...
