Our Sad Love Story [COMPLETED]

EPILOGUE

Kylyne’s POV.

It's been 7 months since the day He left us. It's been 7 months but I still love him so much. I still can't move on, I still can't accept the fact that I can't hug him anymore.

“Mommy!” natauhan ako nang tawagin ako ni Dyle. She's wearing her usual smile and walking ahead to my direction. I smiled back to her. She's wearing her uniform, and I guess it's already their dismissal.

“Mommy look! I got three stars!” anito na ikinangiti ko.

“Wow, very good. Anong ginawa ng very good kong anak?” I ask her, she opened her bag and get her test paper.

“I got the perfect score on our test Mommy!” masayang sambit nito habang pinapakita sa’kin ang Test Paper niya.

Tinignan ko ang test paper niya at naka-kuha siya ng 30/30 score. “Ang galing naman ng Anak ko” nakangiting sambit ko.

“Baby, Paglabas mo kay mommy dapat mag-aral ka rin ng mabuti ha? Para maging proud sa atin si Daddy!” Masayang sambit ni Dyle.

Nanatili akong nakangiti at hinaplos ang buhok ni Dyle. “Sayang lang, hindi mo makikita si Daddy. Sobrang gwapo pa naman ng daddy natin!” masayang sambit no Dyle. At the age of 6 masasabi ko nang medyo nag-mature ang pag-iisip ni Dyle. Siguro dahil sa Hirap din na dinanas niya nang mawala ang daddy nila.

“Where's your Brother, Dyle?” I asked. Wala pa kasi si Dre. Well, always naman niya akong gini-greet at kinikiss pagka-uwi nila. Pero nakaka-panibago ngayon dahil walang dre na nanghalik sa akin.

“Nag-mukmok yata siya Mommy eh, Mababa kasi nakuha niyang score” sagot ni dyle sabay pout. Ayun talaga.

“Mag-pahanda ka na muna kay Manang Ester ng meryenda Anak, puntahan ko lang ang kapatid mo ha?” Ngumiti si Dyle saka kiniss ako sa cheeks. Tumakbo na ito papunta sa kusina.

Naglakad naman na ako papunta sa kwarto ni Dre, kumatok ako ng tatlong beses bago binuksan ang pintuan. Nakita ko si Dre na nakadapa habang may unan sa may ulunan niya.

“Mom, I want to be alone” anito. Na ikinangiti ko. He seems feel so down right now. Instead na iwan ko siya ay umupo ako sa tabi niya at niyakap siya ng mahigpit.

“Anak, kindly tell your mom what's your problem? ” I heard him sobs. Aww, he's crying. Umupo ito kaya napaupo rin ako.

Pinunasan niya ang mukha niya gamit ang palad niya. “Mom I got low grades” napanguso ito.

“Don't worry Anak, it's okay. Pwede ka namang bumawi hindi ba?” aniya ko saka nginitian si Dre. Umiling ito sa’kin.

“I should always make you proud mom! I can't be a failure. I want you to be always proud of me.” sagot nito. Napangiti ako ng wala sa oras.

“Anak, you are always making me proud ” sambit ko saka pinunasan ang mga luha niya na walang tigil sa pag-tulo. “It's okay to fail, there's another chance for you to have a high grades.” ani ko. Naka-nguso lang si Dre.

“But Mom---”

“No Buts, dre. Ikaw talaga, I'm so happy to have you and Dyle in my life.” sabat ko.

“And Also Baby Boy!” sagot nito na nakangiti na. Natawa lang ako sakaniya. Hinaplos ko ang tiyan ko na malaki na rin ang umbok.

Hanggat sa naalala ko nanamn ang nakaraan.

Flashback...

“Hindi totoo ‘yan Manang!” bulalas ko at tuluyan nang bumagsak sa sahig. Nanginginig ako, hindi ko alam kung anong gagawin ko. Parang, parang mabibiyak na ang puso ko dahil sa sakit na nararamdaman ko. Parang pinipilas ng unti-unti ang puso ko. No! This can't be happening!