SEN UYURKEN (TAMAMLANDI)

YANINDAYIM!

   Evet bir yeni bölümle daha beraberiz. Beğeni ve yorum yapmayı unutmayın :)

Aklıma bile gelmiyorsun artık,
O kadar kalbimdesin ki!
                    🍂🍂🍂🍂🍂

    Hani bazen hiç kimsenin bizi tanımadığı yerlere gidip kafayı dinleyip, huzuru bulmak isteriz ya; işte şimdi tam olarak öyle birşey istiyordum.
  Hayatım boyunca kendimi kimseye açıklama gereksinimin de bulunmamıştım. Zaten öyle karmaşık işlere karışacak biri de değildim.

Maalesef şimdi yaptığım en küçük hareket bile beni karmaşanın içine sürüklüyordu.

Sahi normal bir hayat yaşamayalı ne kadar uzun bir süre olmuştu...

Daha düne kadar kendi halinde takılan ve gayet normal bir hayat yaşayan ben şimdi karmaşanın hiç bitmediği bir hayatın içine düşmüştüm.
   Açıkçası hayatımdan memnun kalamıyordum evet savaşı seviyordum ama aşkım daha ne kadar bu hayatı çekmem için bana güç verecekti bilmiyordum!

Aşk her zorluğun üstesinden gelebilir diyorlar peki neden ben buna inanmakta zorluk yaşıyorum? Bizim aşkımız en azından kendi adıma konuşmam gerekirse benim aşkım o kadar güçlümü hiç bir fikrim yok!

Arabanın camından dışarıyı seyrederken, hiç olmadığım kadar huzursuzdum. Savaşın apar-topar beni alıp mardine getirmesi her ne kadar kötü birşey olsa da beni dinlememesi en can sıkıcı durumdu.
Ona açıklama yapmaya çalışmama rağmen tek bir bakışıyla beni susturmuş ve peşinden mardine sürüklemişti.

Bundan sonra savaşla aramız nasıl olur bilmiyorum ama pek iç açıcı olmayacağı aşinaydı.

Yanımda oturmuş ve bakışlarını tıpkı benim gibi camdan dışarıya dikmiş adam hala sinirli ve gergin duruyordu.
   Evliliğimizin ilk zamanında verdiğim bir söze neden bu kadar kızdığını anlamıyordum! Sonuçta o zaman ikimizde birbirimizden haz etmiyorduk.
Sırf ikimizim mutluluğu için bu boşanma işini gözü kapalı seçmiştim.

Gerçeği söylemek gerekirse savaşın hal ve tavırlarıda bu kararıma büyük etken olmuştu. Sonuçta sürekli bana kötü davranıp hayatı zehir ediyordu.

Dışardan bakışlarımı çekip yüzümü savaşa döndüm.

-Daha ne kadar susacaksın? Konuşmamız gerekiyor ortada yanlış anlaşılmalar var. Hem amcamı orda öyle tek başına bırakmam doğru de....

-Kes sesini!

Savaşın gür sesiyle sesimi keserken, salih abi dikiz aynasından bize bakıp hızlı bir şekilde bakışlarımı tekrardan yola dikti.

Böyle davranarak beni kırdığının farkında değildi, öfke resmen gözüne kara bir perde çekmişti.

Sakin kalmak ve ağlamamak amacıyla derin nefes içime çekip bakışlarımı tekrar camdan yola diktim.
   Hayat her seferinde bana kıçıyla gülüyordu ve bu durum iyice beni sinir etmeye başlamıştı.

1 haftadır uzak olduğum konağın önünde duran arabadan inerken, savaş arabada kaldı, hafifçe eğilip arabanın camından savaşa bakarken, hiç bana bakma gereksinimin de bulunmadan konuştu.

-Sen geç içeri, benden habersiz dışarı çıkmayada kalkma!

Kaşlarım çatılırken, gözlerimi devirdim. Resmen beni sinir etmeye yemin içmişti.