SEN UYURKEN (TAMAMLANDI)

AŞKA DAİR

NERDESİN DİYE SORACAK OLURSAN; ÖLÜM VE YAŞAM ARASINDA Kİ İNCE ÇİZGİDEYİM...

                   🍂🍂🍂🍂🍂

Ona has, ona nazır suskunluklar filizlendi bende.
Geceye, denize ama en çok da ona benzeyen yağmurlar yağıp duruyor nicedir. Ses telleri kadar titrek rüzgarlar içimi titretiyor.

Sağ baştan say'cılık oynuyorum hayallerimle sokak aralarında. Kaldırım çatlaklarına sızıyorum, çizgilere basmadan yürümeyi beceremedikçe.
   Erkeksi kokusunu alıyorum onun kurduğu cümleleri hatırladıkça.
Bir yaprağın damarları kadar, bir yaprağın damarları gibi, bir yaprağın damarlarınca...

Her cümle. Kurduğu kaç cümle varsa işte.. Virgülüyle, her harfiyle onu buluyor öyle ya da böyle. Her harf, her ünlem her heyhat!
Ona çıkacak yollara götürüyor beni..Bu günlerde.Kırmızılar içinde yas tutuyorum. Görse nasılda ölümlere yürüyorum.

Yüreğim bir başka. Yüreğim yangın yeri.Alevler parmak uçlarımı istilada.

Zaman oluyor, utanmaktan nefes almaya fırsat bulamıyorum.
Her gece seriyorum önüme. Her şeyi.Her şeyi, her gece.. Elimden geldiğince, olabildiğince.. Bir ince hesaplaşma, sanırsınız kan davası.

Kelle koltukta daimi, başım tez elden vurula!

O var ama! Hangi hesabı kapatayım desem çıkıyor ortaya... Kolaysa üstünü karalayım. Yırtıp atayım kolaysa.
O kadar da düşkün değilim ya aslında ona, "aşktandır" deyip sıyrılmak kolayıma geliyor çoğunlukla.

Sıyrılıyorum dediysem gözyaşlarımla ilişkim zedeleniyor sanmayın.. Ah bi' ağlayabilsem diyorum. Bilmezler nereden bilecekler ki?
Gözlerim neden çiseleyip duruyor sanki, tüm yağmurları üzerime zimmetleseler ya!

Ama ağlarsam da tam ağlarım. Hıçkıra hıçkıra, bıraksalar haftalarca, şarkılarca...
Ama inadım inat! Kendimi öldüresiye meftun edeceğim şafaklara, müdavimi olacağım sızıların...

Hatırımda canlanan her anı için, hatırladığım her cümlesi için. Milyon kere yanıyorum.

Oturur ahmaklığıma ağlıyorum. Pişman olup tozu dumana katıyorum.
Ona sevgimi her defasında dillendiremediğim için dert yanıyorum. Utangaçlığın arkasına sığınıp sevgimi dillendiremediğim için söylenip duruyorum.

Tek bir cümle dökülmüyor dudağımdan, pişman değilim onu sevdiğim için.
Çünkü ben ona dair'im, aşka dair...

.....

- Hadi canımın içi bitir şu yemekleri, bak artık kızmaya başlıycam.

Cansız bakışlarım cenk abiyi bulurken, kaç gündür benim dibimden ayrılmayıp, bana bakıcılık yapması nedeniyle sesimi çıkarmayıp az da olsa birşeyler yiyordum.

  Bir kaç gün önce amcam ve cenk abiyi karşımda gördüğüm gibi boyunlarına sarılıp hüngür hüngür ağlamıştım.
  Her seferinde sevdiğim insanları kaybetmenin eşiğinde geziniyordum.
  Yoruldum, bittim, tükendim....
Amcam her zaman ki sevgi dolu adam olmuştu. Sürekli başımda durup, iyi olmam konusunda öğütler veriyordu.
Savaşın iyileşeceğine dair inancı tamdı en azından bana öyle olduğunu hissettiriyordu.

Kulağıma gelen söylentilerle eyşanın ortadan kaybolduğunu öğrenmiştim. O katil içeriye girmemişti. İçimde öfke vardı belki eyşan karşıma çıksa acımadan onu öldürebilirdim.
Bakın insan öldürmek basit yada kolay bir iş değildi. Kimseye de tafsiye etmem. Fakat sevdiğiniz insanın canı yanarken, buna sebep olan kişinin nefesini kesmek istiyorsunuz..
Bende de durum bu şekildeydi...