SEN UYURKEN (TAMAMLANDI)

RUHUM CAN ÇEKİŞİYOR!

31:08:2018 tarihinde ikinci defa romantizim dalında 1.olduk❤️❤️

Hiç bir veda cümlesi "üzgünüm ama gitmeliyim" kadar ağır gelmedi...

🍂🍂🍂🍂🍂

Biliyorum, her veda ilk vedaymış gibi ağır gelir yüreğe. Kalp hiç bir zaman kabul etmez ki kaybetmeyi!
Ölüm şah damarı kadar yakın insana lakin kimse anlamıyor gerçeği.
Ben her adımda ölümü iliklerime kadar hissederken, "iyi olacaksın, bunlarda geçecek" diyerek beni avutmaya çalıştılar.
Bilmiyorlardı benim asıl yangımın kalbimin merkezinde. Asıl orası acı çekiyor. Asıl orası ölüyor.

Korkuyorum....
gözlerime bakıp en derinlerimi görmelerinden, bakışlarımın beni ele vermesinden.

Kaçıyorum...
en çok ta kendimden.
Bu aralar kendime bile tahammül edemiyorum bu kadar sıkıldım işte aynadaki suretimden.

üşüyorum...
Geceleri karanlık üşütüyor, sabah olsun istiyorum. şafak söksün diye beklerken bir bakıyorum sabah olmuş ve ben uykusuz bir gece daha geçirmişim.

özlüyorum...
belki de en çok bu koyuyor. özlediklerimin sayısı gittikçe artıyor, gittikçe azalıyor en derinden sevdiklerim. ve belki de bu yüzden gittikçe yalnızlaştırıyorum kendimi.

susuyorum...
çünkü beni üşüten korkularımdan kaçmak isterken onu özlerken bulmak istemiyorum kendimi...

    İnsan eti ağı olur derler ya hani.. Bana kendi etim ağır geliyor.
  Adım atarken, nefes alırken, düşünürken...
Vücudumdaki tüm iç organlar birbirine küsler.

   Herkes birbirinden bağımsız olduğu için de ölüme daha yakın bir yaşam var bende.
  Ruhum bedenimden ayrı takılıyor şu sıralar. Hissizim.

Ayağa kalktığım anda başım dönüyor, gözlerim kararıyor. Dizlerimin beni taşıyamayacak kadar güçsüz olduklarını fark ediyorum bazen.
   Yüz üstü yere kapaklanacakmışım gibi oluyor.
Rengimde gözle görülür bir değişim var.

  Göz altlarım çukurlaşmış. Omzum çökmüş.. Gözlerimin parlamadığını görüyorum en acısı.

Benimle dalga geçiyor sanki gölgem.

   Bir hırka geçirdim omzuma hastanenin terasına çıkmaya yeltendim ama üstüme odaklanan bakışlar yüzünden geri yaslandım sandalyeye.
  Göz gezdirdim koridorda.

    Dalıp gitmiş olanlar vardı.. Yaşayarak öğrenilebilecek bir şey mi acaba bu yalnızlık?
  Bir süre sonra alışabiliyor mu acaba insan kendi kendine konuşmaya? Ya da ne bileyim..

   Nefes almakta güçlük çekiyorum bazen.
   Ciddi manada çekiyorum. Tüm havayı ciğerlerime doldurmayı planlarmış gibi soluk alıyorum ama tek nefeslik oksijen gitmiyor ciğerlerime, bundan eminim. Son bir çabayla, tekrar deniyorum ve kesik bir nefes almayı başarabiliyorum..Yetmiyor o başka!

.....

Boş bakışlarımı 1 haftadan fazladır yaptığım gibi duvara dikip beynimden geçen ölümcül düşüncelerle boğuşuyordum.
Sahi bu hastane duvarları neden kefen gibi bembeyaz? Sürekli ölümü çağrıştırıp duruyordu.

Gözlerimi ovuşturup kendimi iyice sandalyeye yasladım.

Yanımda hareketlilik hissederken, hiç bakma gereksinimin de bulunmadım.