မပြိုသောကောင်းကင်၊မကြွေသောကြယ်

ဇာတ်လမ်း - ၄၅

Zawgyi

ညီ့ေက်ာျပင္ကုိေငးၾကည့္ကာကြ်န္ေတာ့ရင္တခုလုံး
ပ်က္သုဥ္းလုနီးနီး။ေမးေနေသာေမးခြန္းမ်ားကုိ
​ေသာ္လည္းေကာင္းJohn ရဲရင့္နွင့္ကုိထက္တုိ႕
ဆရာမ်ားနွင့္အေခ်အတင္စကားေျပာေနၾကသည္ကုိ
​ေသာ္လည္းေကာင္း နားထဲမွာၾကားေနေပမယ့္သဲသဲကြဲကြဲကုိမရွိ။လစ္ဟာျခင္းနွင့္အတူ စိတ္နွလုံးသားတစ္ခုလုံးကဟာလာဟင္းလင္း ဗလာက်င္းလ်က္။

ျဖစ္နုိင္လ်င္ကြ်န္ေတာ္ထခ်င္ျပီ။ ညီ့ေနာက္ကိုေျပးလုိက္
ခ်င္လွျပီ။ အနည္းနွင့္အမ်ားထိခိုက္သြားေတာ့မည့္ ညီ့
ရင္တြင္းတစ္ေနရာကုိကြ်န္ေတာ္ေပြ႕ဖက္နွစ္သိမ့္ေပး
ခ်င္လွသည္။

ညီ့ေၾကာင့္ပါဟု ဆင္ေျခမေပးျဖစ္သည့္တုိင္ စိတ္ေက်နပ္သြားေအာင္ ညီ့ဘက္ကတစုံတခုတုန္႕ျပန္လာမွာကုိ လုိခ်င္ပါသည္။ နဂုိကတည္းကမွ ကြ်န္ေတာ္နွင့္
ပတ္သတ္လ်င္နာက်င္လြယ္သည့္ညီ့သိမ္ငယ္မႈေတြကုိ ကြ်န္ေတာ္အတပ္သိသည္။ ညီဘယ္ေလာက္မ်ား ထိခုိက္အက္ရွေနပါေတာ့မလဲ။ သူရဲေဘာေၾကာင့္သည့္
လူၾကီးတစ္ေယာက္ေၾကာင့္ ပြန္းပဲထိခိုက္သြားမည့္
ကေလးတစ္ေယာက္၏ ရင္တြင္းခံစားမႈအစုစုကုိ
ျပတ္ျပတ္ထင္ထင္လွမ္းျမင္ေနရသည္မွာဆုိးရြားေလစြ။

မသိေတာ့ ...။ ညီ့ထက္ပုိျပီးဘယ္အရာကအေရးၾကီး
နုိင္မည္နည္း...။ အက္ရာဗရပြနွင့္ညီ့နွလုံးသားငယ္
ထက္မည္သည့္ခံစားမႈက ပုိျပီးအေရးအရာေရာက္လိမ့္
မည္နည္း။

ကြ်န္ေတာ္ထရပ္မိေတာ့ အၾကည့္အားလုံးကကြ်န္ေတာ့ထံရစ္၀ဲလ်က္။

" အားလုံးလည္းျပီးျပီဆုိေတာ့ ကြ်န္ေတာ္သြားလုိ႕ရျပီထင္တယ္။ ေနာက္ပုိင္းကိစၥေတြေနာက္မွထပ္ရွင္းၾကတာေပါ့။ကြ်န္ေတာ္ေတာ္ေတာ္ေလးစိတ္ရႈပ္သြားလုိ႕ပါ"

" ဟုတ္တာေပါ့ အစ္ကုိျပန္နွင့္ေလက်န္တာ
ကြ်န္ေတာ္တုိ႕ဆက္လုပ္ထားပါ့မယ္ ေနာက္မွ
​ေတြ႕မယ္အစ္ကုိ"

အခန္းတြင္းရွိလူအားလုံးကုိေခါင္းတစ္ခ်က္ျငိမ့္ျပျပီး
ထြက္လာခဲ့သည္။ ေက်ာင္း၀န္းအျပင္သုိ႕မေျပးရုံတ
မယ္ခပ္သြက္သြက္လွမ္းခဲ့သည္။ Taxi ငွားဖုိ႕
လက္ျပင္စဥ္မွာပင္ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွရပ္ထားဟန္ရွိေသာကားတစ္စီးကကြ်န္ေတာ့ေရွ႕သုိ႕လာရပ္သည္။