••🌘Silver and Silk🌒••

Part 8🌒

چان نیم نگاهی به بک که روی مبل چهارزانو نشسته بود و داشت بی حوصله مجله های چان رو ورق میزد کرد. لباش اویزون بود و هی اه میکشید .از روزی که به بک گفته بود هیون مین هنوز اینجاس بک دیگه اصراری واسه خارج شدن از اتاق نکرده بود. فقط دو بار سر زده بود به اشپزخونه اونم بدون اینکه چان بگه زودی برگشته بود.

عوضش کیونگسو میومد اینجا و اون تایم روز موقعی بود که چان بیشتر از هروقت دیگه ای تو روز ازش متنفر بود. بک حالت عادی بهش بی توجه بود, با فاصله ازش مینشست و تا مجبور نبود حرفی نمیزد و وقتی کیونگسو میومد این قضیه بیشتر تو سره چان میخورد.

چون میدید که بک چطوری میتونه باشه اما نیست.

یه بند اویزون کیونگسو بود. ماچش میکرد و قربون صدقه اش میرفت.

از دستش غذا میخورد و چنان بهش لبخند میزد که باعث میشد چان بخواد کیونگسو رو خفه کنه و یه چیزی رو هم خورد و خاکشیر کنه.

بک تاحالا یه بارم اینجوری بهش لبخند نزده بود. حتی چان رو نیگا نمیکرد و وقتی هم اتفاقی چشم تو چشم میشدن سریع سمت دیگه رو نگاه میکرد و همون یه ثانیه هم نگاهش بی تفاوت بود.

برای چان تحمل اینکه سمتش نره روز به روز سختتر میشد. بک عین یه قطب مخالف اهن ربا جذبش میکرد و رد کردن این جذابیت برای چان حکم رد کردن ماهیت خودش شده بود. با اینکه هنوزم گیج بود و نمیدونست چرا همچین حسایی داره. دیگه خودش رو هم نمیفهمید. کل تمرکز ذهنش شده بود بغل کردنا و لمسای یواشکی ای که بک روحشم ازشون خبر نداشت.

در کمدش رو باز کرد و خودش رو سرگرم انتخاب لباس نشون داد.

-من دارم میرم بیرون.

اعلام کرد.

نگاه بک یه لحظه چرخید سمتش و باز برگشت روی صفحات مجله.

چان زیرلب فحش ریزی داد. همه چی چرا دور وبر این بچه اینقدر سخت بود؟؟؟

-میخوای تو هم بیای؟؟؟

با لحنی که سعی میکرد بی تفاوتی ازش بچکه گفت.

بک اینبار با چشمای درشت شده زل زد بهش.

-واقعا؟؟؟؟

با تعجب پرسید.

-به قیافه ام میاد شوخی کنم؟

بک سرش رو به حالت نه تکون داد.

-ده دقیقه دیگه راه میافتم حاضر بودی بودی ,نبودی...

حرف چان تموم نشده بک عین فشنگ از اتاق دوید بیرون. چان از دیدن حالتش به خنده افتاد. عین بچه هایی شده بود که بهشون قول اسباب بازی جدید دادن.

بلیز دکمه دار زرشکی ای انتخاب کرد و رفت سمت اینه قدی اتاقش.

هنوز دو سه تا دکمه رو هم ننداخته بود که بک برگشت.