YOLCULUK İSTANBUL

Yİ/26.BÖLÜM

#BÖLÜM ŞARKISI: LİNKİN PARK- IN THE END

(KEYİFLİ OKUMALAR...)❤

SATIR ARASI YORUM YAPMAYI UNUTMAYIIN, BAYA DUYGUSAL BİR BÖLÜM OLDU :)

YOLCULUK İSTANBUL|-26

Kapanmamış yaralarımın bugün, tekrar bir tanesinin acımasızca koparıldığını ve kanadığını biliyordum. Acıyordu. Şeytanımın kollarını gere gere içimdeki bitmek bilmeyen çaresiz yalvarışları duyduğunu, aynı zamanda meleğimin ise omuzlarına batırılmış çivilerle şeytanın duvarında asılı, sabit kalmış tek bir yerinin bile oynayamadığını belli eder gibi bana hüsranla baktığını da biliyordum.

Bilmek kolaydı, fakat anlamıyordum bazı şeyleri... Çözme noktasına geldiğim kelimelerin her zaman zihnimdeki yıkımlarını izliyordum. Çözme noktasına geldiğim olayların ise her seferinde hüsran veyahut hüzünle bittiğini ve sonunun mutlak bir göz yaşı doğurduğunu görüyordum. Ben ya çözdüklerimi durduramıyordum ya da onlara ulaşamıyordum. Elimi her uzattığımda iyi ve kötü ayırt etmeksizin keskin bir bıçakla kesilmiş gibi acıyla geri çektiğimi de kabulleniyordum. Peki, ama niye? İşte bu soruya kendimde yanıt bulamıyordum, her gün bir şeylere daha da yaklaştığımı hissediyordum, aynı zamanda bir o kadar uzaklaştığımı da... Bu ölümün belirlediği ince çizgisinin bana sunduğu yaşam hakkı mıydı yoksa beni içine çekmeye çalışması mıydı bilmiyordum fakat ben her gün öldüğümü, ölüme bir adım daha fazla yaklaştığımı biliyordum.

Sorsalar her şeyi biliyordum, ama kendime bile itiraf edecek, bir şey sunacak kadar boğazımın düğüm olduğunu, içimin ise sessiz bir melodi eşliğinde yakarışlarını duyuyordum. Ben neyi istiyordum? Her seferinde yanıtsız kalan bu cümle karşısında yıkılan içgüdülerim, yılmış bedenim vardı fakat hala pes etmeyen benliğim ise bu işin cabasıydı.

Her düşündüğümde olduğu gibi, yutkundum...

İnsanı yaptıkları değil düşündükleri yorarmış...