အခ်စ္စစ္၏ တည္ေနရာ
Season (4)
အပိုင္း(5)
မိုးစက္ ျပံဳးကာ နူတ္ဆက္ရင္း ထြက္သြားေတာ့သည္။ မိုးစက္ ၏ ကားကို ေငးရင္း နွငး္ထန္က်န္ရစ္ခဲ့သည္။
မိုးစက္သည္ ကားထြက္လာေသာ္လည္း အကိုနွင္းထန္ကို လည္ျပန္ႀကည့္ကာ လိုက္ပါသြားခဲ့သည္ကိုနွင္းထန္ မသိလိုက္ပါ။ မိုးစက္သည္ အကို႕အခ်စ္ကို္ယံုႀကည္သည္။ အကို႕ကိုလည္းခ်စ္သည္။ အကို မိမိကို ဘယ္လို စိတ္နာ ေအာင္လုပ္လုပ္ မိမ္ိမုန္းလို႕မရတာကို မိုးစက္ တခါတေလစိတ္ပ်က္မိသည္။ တကယ္ဆိုလွ်င္ အကိုနွငး္ထန္ကို မုန္းလိုက္၊ ေမ့လိုက္သင့္သည္ မဟုတ္လား။ သို႕ေသာ္ မိမိ မလုပ္နိုင္ပါ။ အကိုႀကီးသာ သိလွ်င္ မည္မွ်စိတ္ပ်က္ သြားမည္ မသိေတာ့ေပ။ သို႕ေသာ္ အကိုႀကီးက မိမိဘာလုပ္လုပ္ အျပစ္ေျပာမည္ မဟုတ္မွန္းသိပါသည္။ မိမိကို အစကတည္းက အကိုႀကီးက မခ်ဳပ္ခ်ယ္ခဲ့ေပ။ မိမိကို စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ႀကံ႕ခိုင္လာေအာင္ လုပ္ေပးခဲ့တာ လြဲရင္ အကိုႀကီး မိမိအေပၚဘယ္လိုမွ မလႊမး္မိုးခဲ့ပါ။ အင္မတန္ကိုျဖဴစင္သည့္ အကိုႀကီးကို မိမိခ်စ္သည္။ေလးစားသည္။ ဒါကို အကိုနွင္းထန္ေမးလွ်င္လည္း မိမ္ိအမွန္အတိုင္းေျဖရဲပါသည္။ အကိုႀကီးကို ခ်စ္မိသည့္အတြက္ မိုးစက္ေနာင္တလည္း မရပါ။ မည္သူမဆို မိမိေနရာတြင္ေရာက္လွ်င္၊ အကိုႀကီးရဲ႕ ေဖးမမႈနဲ႕ အခ်စ္ကိုရခဲ့လွ်င္ အကိုႀကီးကို ခ်စ္ခဲ့မွာပါ။
ေလာေလာဆည္ မိုးစက္ ဘာမွ မစဥ္းစားခ်င္ေတာ့ပါ။ ကားေနာက္ခံုကိုမွီကာ မ်က္လံုးကိုမွိတ္ထားလိုက္သည္။ တကယ္ဆိုလွ်င္ မိ္ိမိပင္ပန္းေနျပီ။ ခြန္လုတ္နွင့္ အဆင္ေျပမည့္ ေျဖရွင္းနည္းကို ေဆြးေႏြးျပီးေနာက္ အကိုနွင္းထန္ဆီကို တန္းေျပးသြားရသည္ မဟုတ္လား။ မိုးစက္ အိပ္ခ်င္ေနျပီ။ ၀ိုင္လည္း အရွိန္တက္လာသည္ မဟုတ္လား။ အိပ္လို႕ မျဖစ္ေသးပါ။ ည အကိုႀကီးနွင့္ စကားေျပာရအံုးမည္။
"ခြန္မိုးစက္ အိမ္ေရာက္ပါျပီ ခင္ဗ်ာ။"
မိုးစက္ ဘယ္လိုအိပ္ေပ်ာ္သြားသည္ မသိေတာ့ေပ။ ဒရို္ဘာ နိႈးေတာ့မွ နိုးေတာ့သည္။ မိုးစက္ မ်က္လံုးဖြင့္ကာ ကားေပၚမွဆင္းလိုက္သည္။ နာရီႀကည့္ေတာ့ ၁၀နာရီထိုးရန္ ၁၅ မိနစ္။ မိုးစက္ အေပၚထပ္ကို အျမန္ေျပးတက္ကာ ေရခ်ိဳးျပီး ကြန္ျပဴတာေရွ႕ကို လာခဲ့သည္။ ေဟာ အခ်ိန္မွန္ပင္ အကိုႀကီး ဖုန္းေခၚခဲ့ေလျပီ။
"မိုးစက္ေလး.... ခုမွေရခ်ိိဳးတာလား။ ေနမေကာင္းျဖစ္ေတာ့မယ္။ ဒီေန႕ အစည္းအေ၀းအဆင္ေျပလား။"
"ေျပပါတယ္ အကိုႀကီး။ ဒါေပမယ့္ ဟိုစက္ရံု အကိုႀကီးေျပာသလို ေရွာင္တခင္ ၀င္စစ္တာ ထင္တဲ့အတိုင္းပဲ အကိုႀကီး။"
စေနထြဋ္ေခါင္က သိပ္စိတ္၀င္စားပံုမရေပ။ သူက မိုးစက္ကို စိုက္ႀကည့္ျပီးေျပာလိုက္သည္။
"မနက္ျဖန္ ပိတ္တယ္မဟုတ္လား။ မင္း အပြဳင့္မန္႕ေတြ အားလံုး ဖ်က္ျပီး သြားစရာရွိတာသြား။ က်ဳပ္က မင္းကို ရက္ရက္စက္စက္ခုိုင္းေနတယ္လို႕ ထင္သြားမယ္။ အခုေတာင္ အလုပ္ကေန ေဒါက္တာဆီကို တန္းသြားတာ မဟုတ္လား။ မင္း ပင္ပန္းေနျပီ။ အိပ္ေတာ့။"
မိုးစက္က ရယ္က်ဲက်ဲနွင့္ အကိုႀကီးကို ႀကည့္လိုက္ကာ ေျပာလိုက္သည္။
"မပင္ပန္းပါဘူး အကိုႀကီးရဲ႕။ ကားလမ္းႀကပ္တာ တခုပါပဲ။ မအိပ္ေသးဘူး။ အကိုႀကီးကို တင္ျပစရာရွိေသးတယ္။"
စေနထြဋ္ေခါင္က မိုးစက္ကို စိုက္ႀကည့္ကာ ျပံဳးျပီးေျပာလိုက္သည္။
"မင္း ကားေပၚမွာ အိပ္ေပ်ာ္လာတာ ဘာမပင္ပန္းတာလဲ။ သြား အိပ္ေတာ့။ မနက္ျဖန္ညမွ စကားေျပာမယ္။ အခု ခ်က္ခ်င္းအိပ္။ "
မိုးစက္ အကိုႀကီးကို စိုက္ႀကည့္ကာ ေမးလိုက္သည္။
"အကိုႀကီး ကြ်န္ေတ္ာ့ကို စပိုင္လုပ္ခို္င္းထားတာလား။ ကြ်န္ေတာ္ အကိုႀကီး စကားကို နားေထာင္တယ္ေနာ္။ အခ်ိန္မွန္စားတယ္။ အခ်ိန္မွန္အိပ္တယ္။"
"အခ်ိန္မွန္မနားဘူးေလ။ မင္း အကိုႀကီးမွာထားတဲ့အတိုင္း မလုပ္ဘူး။ စက္ရံုကို သြားစစ္တာ ဖ်က္လိုက္ပါ ေျပာတကိာ နားမေထာင္ဘူး။ မင္း ဧည့္သည္ေရာက္ေနတာကို ဂရုိက္ဦးေလ မိုးစက္ရ။"
မိုးစက္ လက္မခံပါ။ အကိုနွင္းထန္က တကူတက ဧည့္ခံရမည့္ သူမွ မဟုတ္တာ။ သူနွင့္ တစ္သက္လံုး ေနမည့္သူ မဟုတ္လား။ အကိုနွင္းထန္ေႀကာင့္ မိမိအလုပ္ကို ဖ်က္ရသည္ အထိ အသံုးမက်ေသာသူ မျဖစ္ခ်င္ပါ။ အကိုႀကီးညီျဖစ္ျပိီး ဒါေလးမွ မလုပ္နိုင္ရင္ ရွက္ဖို႕ေကာင္းသည္ မဟုတ္လား။
"အကိုႀကီး အလုပ္က အလုပ္ပဲ။ ကြ်န္ေတာ့္ကိုယ္ေရးကိုယ္တာေႀကာင့္ အလုပ္ကို ဖ်က္မွာ မဟုတ္ဘူး။ "
မိုးစက္ အကိုႀကီးကို ေခါင္းမာစြာျပန္ေျပာလိုက္သည္။ အကိုႀကီးကို ေလးစားတာ သတ္သတ္၊ အခုလို အလုပ္ကို ဖ်က္ဖို႕ေျပာတာကို မိမိလက္မခံနိုင္ေႀကာင္းေတာ့ေျပာရမည္။ စေနထြဋ္ေခါင္က မိုးစက္ကို စိုက္ႀကည့္ကာ သက္ျပင္းရိႈက္လိုက္မိသည္။ ဒီကေလး မိိမိအတို္င္းျဖစ္ေလျပီ။ ဒုတိယ စေနထြဋ္ေခါင္ ျဖစ္ကာ အလုပ္စြဲေနသည္ကို ေတြ႕ေတာ့ သေဘာမက်ေတာ့ပါ။
"ေကာင္းျပီ။ အခုအိပ္ေတာ့။ က်ဳပ္သြားစရာရွိေသးတယ္။"
စေနထြဋ္ေခါင္က ဥာဏ္ဆင္ကာေျပာလိုက္ရသည္။ မဟုတ္လွ်င္ ဒီကေလး အိပ္ေတာ့မည္ မဟုတ္ေပ။
"ဟုတ္ကဲ့ အကိုႀကီး။ မနက္ျဖန္ မနက္ကြ်န္ေတာ္ အျပင္သြားမယ္ေနာ္။ အကိုနွင္းထန္ကို လိုက္ပို႕ေပးစရာရွိလို႕။ ညေန အလုပ္ကိုေတာ့ အစီအစဥ္အတိုင္း ဆက္လုပ္မွာပါ။"
စေနထြဋ္ေခါင္ ျပံဳးကာ ေခါင္းျငိမ့္လိုက္သည္။ ဆရာ့ထက္ တပည့္လက္ေစာင္းထက္ေနသည္ မဟုတ္လား။
"ေကာင္းျပီေလ။ ကဲအိပ္ေတာ့။"
စေနထြဋ္ေခါင္ နူတ္ဆက္ျပီး လိုင္းေပၚမွ ဆင္းလိုက္သည္။ မဟုတ္လွ်င္ မိုးစက္အိပ္မည္ မဟုတ္ေပ။ မိုးစက္ကို အနားယူခ်ိန္မ်ားမ်ားရေစခ်င္သည္။
"မိုးစက္ေလးေရ...... မင္းကို အကိုႀကီး အလုပ္ေတြ တြန္းေပးခဲ့တာ မင္း ဒဏ္ရာေတြကို ေပ်ာက္ေစခ်င္လို႕ပါ။ အခု မင္း ႀကံ႕ခိုင္လာျပီ။ အဲ့ေလာက္ အလုပ္ေတြ တြန္းလုပ္ဖို႕ မလိုေတာ့ဘူးေလကြာ။ အိပ္ပါေတာ့။ ညကို နွစ္နွစ္ျခိဳက္ျခိဳက္ အိပ္ေပ်ာ္ပါေစ မိုးစက္ေလး။"
စေနထြဋ္ေခါင္က မိမိဖုန္းထဲမွ ျမင္ေနရေသာ CCTV ကိုလွမး္ႀကည့္ျပီးေျပာလိုက္သည္။ ေတာ္ေသးသည္။ မိုးစက္ မိမိနွင့္စကားေျပာျပီးေနာက္ အိပ္ယာ၀င္သြားေတာ့သည္။ ထိုအခါမွ စေနထြဋ္ေခါင္က မိိမိလုပ္စရာရွိတာကိုသြားလုပ္ ေတာ့သည္။
နွင္းထန္သည္ မိုးစက္ကိုေခၚေဆာင္သြားသည့္ ကားေလးကို မ်က္စိတဆံုးႀကည့္ရင္း ရင္၀ယ္ လြမ္းဆြတ္ျခင္းေ၀ဒနာကို ခံစားလိုက္ရသည္။ ဘာေႀကာင့္မွန္းမသိေပ။ မရခင္ကထက္ကို မိုးစက္ကို မိမိပိုစိုးရိမ္ေနမိသည္။ ယခင္က မိုးပြင့္နွင့္ ေစာျမ၀တီတို႕နွင့္ ယွဥ္လုရစဥ္ကထက္ ယခုအခါ ပိုျပီးစိုးရိမ္ေနရသည္ဟု နွင္းထန္ခံစားေနရသည္။ စေနထြဋ္ေခါင္ ခ်မ္းသာလို႕၊ ႀသဇာပိုႀကီးလို႕ဆိုတာထက္ မိုးစက္က စေနထြဋ္ေခါင္ကို အရမ္းတြယ္တာေနသည္ကို မိမိပိုစိုးရိမ္မိသည္။
အထူးသျဖင့္ မိုးစက္ စေနထြဋ္ေခါင္ကို ခ်စ္မိသြားမွာကို စိုးေနမိသည္။ မျဖစ္ဘူး။ မိုးစက္နွင့္ မိမိေ၀းေနတာ ၂ နွစ္နီးပါး ရွိျပီ။ သူေလးကို အခ်စ္နွင့္ျပန္ဖမ္းစားရမည္ မဟုတ္လား။ ဟုတ္သည္။ မိုးစက္္ကို ျပန္ရဖို႕ မိမိဘာမဆို လုပ္ဖို႕၀န္ေလးမည္ မဟုတ္ပါ။ ေနာက္ဆံုး လူသတ္ရလွ်င္ေတာင္ သတ္မည္။ မိုးစက္ကို ျပန္ရဖို႕ အေရးႀကီးသည္။ မိုးစက္ကို လက္လႊတ္ရလွ်င္ မိမိဘ၀ေသတာထက္ဆိုးသြားနိုင္သည္။ ဘာေႀကာင့္လည္းဆိုေတာ့ မိမိဘ၀ကို မိုးစက္အတြက္ ေပးထားျပီျဖစ္သည္။
"မိုးစက္ေလး ....မင္း ကိုယ့္ အခ်စ္ပိုက္ကြန္ကေန ရုန္းမထြက္နုိ္င္ေစရဘူးကြ။ "
နွင္းထန္ႀကိမ္း၀ါးကာ ေရခ်ိဳးျပိီး အိပ္ယာ၀င္ခဲ့သည္။ အိပ္မက္ထဲတြင္ မိုးစက္ကို မိမိအခ်စ္ျဖင့္ညွိဳ႕ငင္ေနမိသည္။
နွင္းထန္သည္ မနက္နိႈးလာေတာ့ ေအးေအးေဆးေဆးျဖင့္ ေရခ်ိဳးသည္။ မနက္စာ ဆင္းစားသည္။ ျပီးေတာ့ အခန္းထဲတြင္ ျပန္အိပ္ျပီးေစာင့္ေနသည္။
မိုးစက္သည္ အကိုနွင္းထန္ကို လာႀကိဳေတာ့ သူ ဧည့္ခန္းတြင္ ေစာင့္မေနေပ။ ထို႕ေႀကာင့္ Reception ကိုဖုန္းေခၚခိုင္း လိုက္သည္။
"ဧည့္သည္က ေခါင္းအရမ္းကို္က္ေနလို႕ပါတဲ့ ခြန္မိုးစက္။"
မိုးစက္ စိုးရိမ္သြားျပီး အေပၚထပ္ သူ႕အခန္းရွိရာသို႕တက္လာခဲ့ျပိီး တံခါးေခါက္လိုက္သည္။ တံခါးပြင့္သြားျပီးေနာက္ အကိုနွင္းထန္ကို ေတြ႕လိုက္သည္။ မိုးစက္ စိုးရိမ္တႀကီးနွင့္ သူ႕နဖူးကို လွမ္းစမ္းကာ ေမးလိုက္သည္။
"အကို ဘာျဖစ္လို႕လဲဟင္။ အဖ်ားရွိတာလား။"
မိုးစက္ ၏စကားမဆံုးခင္ အထဲကို ဆြဲေခၚျခင္းခံလိုက္ရသည္။ မိုးစက္ သူ႕အႀကံကိုရိ္ပ္မိသြား ေသာ္လည္း ေနာက္က်သြားေလျပီ။ သူဥာဏ္မ်ားေလျပီ။
"အကို...."
မိုးစက္ စကားဆိုခြင့္မရေတာ့ပါ။ သူ႕နူတ္ခမ္းမ်ားက မိမိ ကို စကားမဆိုနိင္ေအာင္ျပဳစားလိုက္ေလျပီ။ မိုးစက္ သူ႕ကိုတြန္းဖယ္ရန္ႀကိဳးစားေသာ္လည္း သူက မိုးစက္၏ ခါးကို တင္းတင္းဖက္ကာ မလႊတ္တမ္း အတိုးခ်ကာ အနမ္းေပးေနေတာ့သည္။ မိုးစက္သည္ ရုန္းေသာ္လည္း ေနာက္ေတာ့ သူ႕ကို ဘယ္အခ်ိန္ တုန္႕ျပန္နမ္းလိုက္ မိသည္မသိေတာ့ေပ။ မည္မွ်ႀကာသြားသည္ မသိေတာ့ေပ။ မိနစ္အခ်ိဳ႕လား။ မိုးစက္ကို သူငံု႕ႀကည့္လိုက္ခ်ိန္တြင္ မိုးစက္၏ နူတ္ခမ္းတစ္စံုလံုး ရဲရဲနီလို႕ေနေလျပီ။ မိုးစက္၏ မ်က္နွာလည္း ပူေလာင္ကာ အေငြ႕ပင္ထြက္ေနေလာက္ျပီ။
"မနမ္းရတာ ႀကာလို႕ မုိးစက္ရဲ႕ နူတ္ခမ္းဘယ္ေလာက္ခ်ိဳတယ္ဆိုတာကို ကိုယ္ေမ့ေတာင္ေနျပီ။ ခ်စ္တယ္ မိုးစက္ေလး။ မင္းကို အရမ္းခ်စ္တယ္။ ကိုယ္က မင္းကို ခ်စ္တဲ့စိတ္တစ္ခုေလးနဲ႕ အသက္ရွင္ေနသူပါ။"
မိုးစက္သည္ အကိုနွင္းထန္ကို ျပံဳးကာ ေမာ့ႀကည့္ရင္း ေျပာလိုက္သည္။
"အကို႕ အခ်စ္ကို ကြ်န္ေတ္ာယံုပါတယ္။ ဒါေႀကာင့္ အကို႕ေနာက္ကို ျပန္လိုက္တာေပါ့။ ကဲ..... အျပင္သြားႀကစို႕ေလ။"
မိုးစက္ သူ႕ကို အာ၇ံုလႊဲလိုက္သည္။ မဟုတ္လွ်င္ သူ႕ပံုက ဒီေလာက္နွင့္ရပ္မည့္ပံု မေပၚေပ။ သူ႕ကို အျမန္ ေခၚထုတ္ သြားရမည္ဟု မိုးစက္ေတြးေနစဥ္ သူ႕ မိုးစက္္ကို ေပြ႕ခ်ီလိုက္သျဖင့္ မ်က္လံုးျပဴးသြားသည္။
"အကို ဘာလုပ္တာလဲ။"
မိုးစက္ မ်က္လံုးျပဴးကာ ေမးလို္က္ေတာ့ သူက ညစ္က်ယ္က်ယ္ျပံဳးကာ ေျပာလိုက္သည္။
"ဘာလုပ္မယ္ ထင္လို႕လဲ။ အိပ္ယာေပၚေခၚျပိီး မင္းကို အေညာင္းေျပေအာင္ နွိပ္ေပးမယ္ ထင္လို႕လား။"
မိုးစက္သူ႕ရည္ရြယ္ခ်က္ကို သ္ိလိုက္ေလျပီ။ သူအစကတည္းက ႀကံထားသည္ မဟုတ္လား။ မိုးစက္ သူ႕ကို ေခ်ာ့လိုက္သည္။
"အကို ကားေစာင့္ေနတယ္။ သြားရေအာင္ေနာ္။"
နွင္းထန္သည္ မိုးစက္ ကို ခုတင္ေပၚတင္ကာ မိမိကိုယ္နွင့္ဖိထားရင္းေျပာလိုက္သည္။
"ခ်စ္ျပီးရင္သြားမယ္။"
နွင္းထန္ေျပာျပီး သူလုပ္စရာရွိသည္ကို အခ်ိန္္မဆို္င္းပဲ လုပ္ေတာ့သည္။ မိုးစက္သည္ မိမိအ၀တ္မ်ားကိုခ်ြတ္ေနသည့္ သူ႕လက္မ်ားကို ဖမ္းတားကာ စိတ္ရႈပ္စြာေျပာလိုက္သည္။
"အကို..... ဘယ္လုိျဖစ္ေနတာလဲ။ မလုပ္ပါနဲ႕ဗ်ာ။ အျပင္သြားခါနီးကို ။ သြားရေအာင္။"
နွင္းထန္ စကားမျပန္ပါ။ မိုးစက္ တားသည့္ႀကားမွ မိမိလိုခ်င္သည္ကို ဇြတ္ယူရန္ႀကိဳးစားလိုက္သည္။ မိုးစက္ က သူ႕ကို ျငင္းဆန္ေသာ္လည္း မလႈပ္နုိင္ေအာင္ ခ်ဴပ္မိကာ ဇြတ္အတင္း က်ဴးေက်ာ္ျခင္းကို ခံလိုက္ရေတာ့သည္။
"အကိုေနာ္။ ကြ်န္ေတာ္ စိတ္ဆိုးမွာ။ မလုပ္ပါနဲ႕လို႕... အ... နာတယ္။ မလုပ္ပါနဲ႕ဗ်ာ။ ကြ်န္ေတာ္က အတူမေနတာ ႀကာျပီ။ မရေတာ့ဘူး ဟင့္အင္း...အကို..."
မိုးစက္ ဘယ္လို တားတား မုန္ယုိေနသည့္ အကိုနွင္းထန္က မႀကားေတာ့ေပ။ သူ႕အက်င့္အတုိင္း လိုခ်င္သည္ကို ဇြတ္ယူူေနေတာ့သည္။ သူက ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ထားသည့္ ေခ်ာဆီမ်ားျဖင့္ မိုးစက္ကို အတတ္နိုင္ဆံုး မနာက်င္ေအာင္လုပ္ေပးေသာ္လည္း နွစ္နွစ္တာ ေ၀းေနသည့္အတြက္ မိုးစက္ အတြက္ အနည္းငယ္ေတာ့ ေ၀ဒနာခံစား ေနရသည္။ ခဏႀကာေတာ့မွ မိုးစက္သက္သာလာခဲ့့သည္။
တစ္နာရီႀကာသည္အထိ သူလုပ္ခ်င္တာကို ဇြတ္လုပ္ျပီးေနာက္ သူ႕လက္က လြႊတ္သည္နွင့္မိုးစက္ အိမ္သာကို တန္းေျပးကာ ကို္ယ္လက္သုတ္သင္ရေတာ့သည္။ တခါတည္း မ်က္နွာသစ္လိုက္ျပီး မိုးစက္ သက္ျပင္းရိႈက္မိသည္။ တကယ့္ကို နာမည္နွင့္လိုက္ေအာင္ ထန္သည့္ အကိုနွင္းထန္။ သူ႕ကို စိုး၇ိမ္လို႕ အခန္းထဲလာ မိတာ မိမိအမွား။ ေနာက္တခါ ေသခ်င္ေသ ပစ္ကို ထားလိုက္ေတာ့မည္။
မိုးစက္ မေက်မနပ္ေတြးလိုက္ျပီး အ၀တ္စားကိုသပ္ရပ္ေအာင္ျပန္လည္ျပဳျပင္ရင္း လည္ပင္းမွ သူ႕ အနမး္ေျခရာမ်ားကို ႀကည့္ကာ မ်က္ေမွာင္ႀကဳတ္မိသည္။ ရွက္စ၇ာေကာင္းလိုက္တာ။ သူမ်ားျမင္လွ်င္ ဘာထင္မလဲဟုေတြးေနစဥ္ အကိုနွင္းထန္က အျပင္မွ လွမ္းေခၚသည္
"မိုးစက္ေလး။ မျပီးေသးဘူးလား။ ႀကာလိုက္တာ။ ကိုယ္ေဆးလာလိမ္းေပးရမလား။"
မိုးစက္ ေဒါသတႀကီးနွင့္ သန္႕စင္ခန္းတံခါးကိုဖြင့္ကာ သူ႕ကို ေဒါသနွင့္စို္က္ႀကည့္ကာ ေျပာလိုက္္သည္။
"လည္ပင္းကို ဘာလို႕ အရာထင္ေအာင္နမ္းရတာလဲ။ လူျမင္တဲ့ေနရာကိုဗ်ာ။"
နွင္းထန္က မိုးစက္၏ ရန္ေတြ႕သည့္ နူတ္ခမ္းေလးကို ဖမ္းကာ နမ္းလိုက္ျပန္သျဖင့္ မိုးစက္ အတင္းတြန္းပစ္ကာ ေျပာလိုက္သည္။
"အကို မေကာင္းဘူး။"
မုိးစက္ ဘာေျပာေျပာ နွင္းထန္ကေတာ့ လိုခ်င္တာ ရသြားျပီဆိုေတာ့ ျပံဳးကာ ေခ်ာ့ေနသည္
"မိုးစက္ေလးကလည္းကြာ။ မိုးစက္ရဲ႕အသားက ထိမိတာနဲ႕ ကိုယ္ ့အသိစိတ္လႊတ္ထြက္သြားလို႕ပါ။ ေနာက္တခါ အရာထင္ေအာင္ မနမ္းေတာ့ပါဘူးကြာေနာ္။ ကဲ အျပင္သြားမယ္ မဟုတ္လား။ သြားႀကစို႕ေနာ္။"
မိုးစက္ သူ႕ကို မ်က္ေမွာင္ႀကဳတ္ႀကည့္ကာ နာရီကို ႀကည့္ျပီး စိတ္ဆိုးကာ ေျပာလိုက္သည္
"ေတာ္ျပီ။ မသြားေတာ့ဘူး။ အိမ္ျပန္ေတာ့မယ္။ ေန႕လည္ ၃ နာရီ ခ်ိန္းထားတာ ရွိေသးတယ္။"
နွင္းထန္က မိုးစက္ေလးကို ဆြဲဖက္ကာ ေခ်ာ့သည္။
"အခုမွ ကိုးနာရီခြဲရွိေသးတာ။ အခ်ိန္ရပါတယ္။ သြား၇ေအာင္ေနာ္။ ကိုယ္က ခ်ာတိတ္နဲ႕သြားခ်င္လို႕ ေစာင့္ေနတာ။"
မိုးစက္သူ႕ရင္ခြင္မွ ရုန္းကာ ေျပာလိုက္သည္။
"ဒါဆို ဘာလို႕ ကြ်န္ေတာ့္ကို ဥာဏ္ဆင္ျပီး အခန္းထဲေခၚ ေသာင္းက်န္းရတာလဲ။"
မိုးစက္၏ အသံုးအနႈန္းေႀကာင့္ နွင္းထန္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားသည္။ ေသာင္းက်န္းသည္ တဲ့လား ခ်ာတိတ္ရယ္။ ကို္ယ္ကမင္းကို ပိုင္ဆိုင္ခ်င္လို႕ပါ။ ေသြးသားေသာင္းက်န္းလြန္းလို႕ မဟုတ္ပါဘူးကြာ ဟု အသံတိတ္ေျပာလိုက္ မိသည္။ ေလာေလာဆည္ ခ်ာတိတ္ေလးကို ေခ်ာ့ရဦးမည္။ နွင္းထန္သည္ သက္ျပင္းကို ရိႈက္ကာ မိုးစက္ ေရွ႕တြင္ ဒူးေထာက္လိုက္ေတာ့ မိုးစက္ လန္႕သြားျပီး သူ႕ကို စို္က္ႀကည့္သည္။
နွင္းထန္က မိုးစက္ကို ေမာ့ႀကည့္ကာ ေျပာသည္။
"မင္း ကိုခ်စ္လြန္းလို႕ ကိုယ္ ႀကံမိႀကံရာ ႀကံခဲ့မိတာပါ။ ခ်ာတိတ္ ေက်နပ္တဲ့အထိ ပါးရိုက္ပါ။ ထိုးခ်င္လည္းထိုး။ ကိုယ္ခံပါ့မယ္။ ဒါေပမယ့္ စိတ္မဆိုးလိုက္ပါနဲ႕။ ကိုယ္က မင္းရဲ႕ အျပံဳးနဲ႕ ရပ္တည္ေနရသူပါကြာ ေနာ္။"
မိုးစက္ သူ႕ကို စိုက္ႀကည့္ကာ ျငိမ္ေနလိုက္သည္။ အကိုနွင္းထန္ ဒီလိုေျပာေတာ့ မိုးစက္ စိတ္မေကာင္းပါ။ သူ႕ကို စိတ္ဆိုးေသာ္လည္း အခုလို ဒူးေထာက္ေတာင္းပန္ေနသည္ဆိုေတာ့ မိုးစက္သက္ျပင္းခ်လိုက္သည္။ သူ ဥာဏ္မ်ားေနျပီ။ မိမိလည္း တကယ္တမ္း သူ႕ကို ႀကာႀကာစိတ္မဆိုးနိုင္ပါ။
"ထေတာ့ဗ်ာ။ "
နွင္းထန္သည္ မိုးစက္ကို မ်က္နွာငယ္ျဖင့္ေမးလိုက္သည္။
"မင္း ကိုယ့္ကို ခြင့္လႊတ္ျပီလား။ ခြင့္မလႊတ္မခ်င္း မထဘူး။"
"အကိုေနာ္။ ထေတာ့လို႕။ အျပင္မသြားခ်င္ေနေတာ့"
နွင္းထန္ ရယ္ခ်င္စိတ္ကို ထိန္းကာ ထပ္ေမးလိုက္သည္။
"ကိုယ့္ကို ခြင့္လႊတ္ျပီလား။ "
မိုးစက္သူ႕ကို မ်က္ေမွာင္ႀကဳတ္ကာ သတိေပးလိုက္သည္။
"ေနာက္တခါ ထပ္လုပ္ရင္ လံုး၀ခြင့္မလႊတ္ဘူး။ အခု ခြင့္လႊတ္လိုက္မယ္။ ထေတာ့...."
"ဒါမွ ကိုကို႕ ခ်စ္ေလး"
နွင္းထန္က ခ်င္ခ်င္းထ၇ပ္ကာ မိုးစက္ကိုဖက္ကာနမ္းရင္းေျပာလိုက္သည္။ မိုးစက္က သူ႕ကို စိုက္ႀကည့္ကာ ေျပာလိုက္သည္။
"တကိုယ္လံုး ဥာဏ္ခ်ည္းပဲေနာ္ ။ အကို လူဆိုးႀကီး။ "
နွင္းထန္က မိုးစက္ကို ေပြ႕ခ်ီကာ ရယ္ရင္းေျပာလိုက္သည္။
"ခ်စ္တာကိုး ခ်ာတိတ္ရယ္။ ဥာဏ္ဆင္ရတာေပါ့။ ကဲ ခဏေစာင့္ ။ ကိုယ္ အ၀တ္စား၀တ္လိုက္ဦးမယ္။"
မိုးစက္သည္ အကိုနွင္းထန္ကို ေစာင့္ကာ အျပင္ကို အတူထြက္ခဲ့သည္။ ေနာက္တခါ သူဘာျဖစ္ျဖစ္သူ႕ အခန္းထဲ မ၀င္ေတာ့ဟု ႀကိတ္ကာ ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။ ယခု မိမိ လမ္းေလွ်ာက္ရတာ သိပ္အဆင္မေျပေပ။ သူက အေတာ္ကို ႀကမ္းထားတာကိုး။ ျပံဳးေပ်ာ္ေနေသာ သူ႕ကို မိုးစက္ စိတ္တိုတိုနွင့္ ႀကည့္မိသည္။ သူက မိုးစက္ကို ခ်စ္ရည္ရႊမး္သည့္ အႀကည့္နွင့္ ႀကည့္ေနသည္ကို ေတြ႕ေတာ့ မ်က္နွာလႊဲလိုက္သည္။ သူ႕ကို စိတ္ဆိုးသလို၊ ေက်နပ္သလို ခံစားေနရသည္။ ထိုခံစားခ်က္ကို မိုးစက္ မႀကိဳက္ေပ။ မိမိ သူ႕ကို ခ်စ္ေသာ္လည္း သူကအခ်စ္တြင္ အရင္လို အရူးမူး မျဖစ္ခ်င္ေတာ့ပါ။ မိမိ တည္ျငိမ္သင့္ျပီဟု မိုးစက္ေတြးမိသည္။
YOU ARE READING
အခ်စ္စစ္၏တည္ေနရာ- Season (4)
Romanceအခ်စ္စစ္၏တည္ေနရာ- Season (4) Author _ May King Genre _ Romance , Boy Love, Family, Couple Both Zawgyi + Unicode font (Zawgyi font အောက်မှာ Unicode font နဲ့ ထပ်ထည့်ပေးထားပါတယ်။ အောက်ကို ဆွဲချပေးပါ။) ကိုနွင္းထန္နဲ႕ မိုးစက္ႀကား ၀င္ရႈပ္တာ မဟုတ္တဲ့ စေနလ...
