Del Rico Triplets #2: Retracing The Steps

Kabanata 11

Visitor

Troi drove for almost three hours. Nakatulog din ako ng dalawang oras sa byahe. Nang magising ako ay lumantad na sa mga mata ko ang iba't-ibang klase ng ilaw at polusyon sa Manila.

The same air brought me back to my college years at noong nagtatrabaho pa ako. Hindi ko lang talaga maalala ang nakaraan namin ni Troi but I am hoping that coming here would be a big help to regain my memories.

Isa pa, I think I need that para kahit papaano ay mas maging maayos ang pagsasama naming dalawa. Nang hindi ako nangangapa o nag-aalangan sa iaakto.

"I'll drop you to the penthouse before I go to the hospital."

Nilingon ko siya.

"Okay," I answered breathlessly.

Sumulyap siya sa akin bago tumango. Minutes later, bumaba ako nang nakatingala sa mataas na building sa harap ko. I remember being an employee to a well-known publishing house but I've never been into building like this. Hindi ako magala.

I am an introvert. After work, I went straight home.

That explain why I am in awe upon witnessing how tall the penthouse is.

"Let's go?" I heard my husband beside me.

I looked at him.

"Ihahatid mo pa ako sa taas?" kiming tanong ko.

His eyes already answered that. Somehow, I felt love. Oo, alam kong may naghihintay sa kaniya but I would love to take this chance to be babied by my husband. Once in a blue moon lang 'to sa klase ng trabahong mayroon siya.

Sa pasyente naman na ang atensyon niya mamaya at hindi ko alam kung ilang oras ang itatagal niya roon. Although I can see the worry in his eyes, pinili ko pa ring maging selfish. Just a little time, at least.

Sakay ng elavator, wen went up to the 38th floor in a well-known penthouse here in Manila. Sa pagkakaalam ko, bago lamang ito at natapos noong 2019. Ilang taon pa lang at talaga namang bumuo na ng magandang imahe sa publiko lalo na sa mga elite.

Troi used his keycard to open the door. I was in awe when I saw the entrance. I have my own apartment na malaki na para sa akin, but this one, para na itong mansyon sa isang katulad ko. I can definitely see how spacious his penthouse is.

"D-dito ba tayo nakatira noon?" nahihiwagaang tanong ko.

I heard him sighed. Pinanood ko siyang inilapag ang isang bag na pinaglagyan ko ng ilan sa mga importanteng gamit ko.

"I bought this one last month. Our house..." umiwas siya ng tingin at kunwari ay kinuha ang cellphone.

"I don't think we should stay there. Baka mamaya ay mabigla ka sa mga alaala mo at mahirapan ka lang sa biglaang pagsakit ng ulo." His voice is reassuring yet is trying to hide something.

Humugot ako ng hininga at tumango. I understand his point. Hindi ko pa nga nasasabi sa kaniya iyong pagkakataong may sumalit na alaala sa isip ko. I am not sure whether to tell him about that because it's not a good memory. Ni hindi ko alam kung totoo nga ba iyon o gawa-gawa lang ng isip ko.

Ngumiti ako sa kaniya.

"You can leave now. Ayos na ako rito," sambit ko.

Nagtagal ang titig niya sa akin habang may malalim na iniisip. Ngumuso ako at naglakad patungo sa kaniya. I guess he's worried that I might feel bad when he leaves.

"Troi, magiging okay lang ako rito," mahinahong sambit ko.

Liar! I still want to be with him but That's selfishness.