The Bipolar Ceo [complete]

Chapter Three

Chapter Three

Miericka Saymin Castro's POV

Halos ilang oras na'rin ako dito sa kwarto, wala naman ang ginagawa. Sinubukan ko'ring lumabas kaso sarado naman yung pinto! Ano ba kasing gagawin ng CEO namin sa akin? Sinabi ko na namang wala sa akin yung anak nya eh.

Nagulat nalang ako ng may biglang bumikas ang pinto, iniluwa nun ay ang Ceo namin, si Dyke. Matalim itong nakatingin sa akin, habang nasa likod nya naman ang butler nya.

"Women! Nasaan ang anak natin!" Sigaw nito sa akin, sabay hawak ng mahigpit sa braso ko.

"W-wala nga tayong anak! Ano ba masakit" nagpupumiglas ako dito, ngunit mas lalo nya lang hinigpitan yung pagkakahawak nya kaya lalo akong nasaktan.

"Nasaan sya! Ilabas mo na" pagkatapos nyang sabihin iyon ay bigla nya akong hinagis sa sahig. Buti na lamang ay puwetan ko ang unang tumama, kaya hindi sya gaanong kasakit.

"Hindi ka magsasalita?!" Sigaw nito, nanatili na lamang akong tahimik. Ayoko na dito, ayoko naa!

"Magsalita ka!" Sigaw nito ay pinagsisipa na ako, ewan ko ba, bakit hindi ako makalaban? Ma-matapang naman ako diba? Hagulgol ko nalang ang naging sagot ko sa kanya.

Akmang hahawakan ulit ako nito ng umusod ako, pero maling galaw. Dahil sa pagusod ko pader na pala ang nasa likuran ko. Hinawakan nya ulit ang braso ko at hinila-hila, kaladkad nya ako ng nasa may hagdan, kaya ramdam na ramdam ko ang sakit ng paa ko.

Nang tuluyan kaming makarating sa isang pinto, tumigil muna sya at inutusan ang mga tauhan nya para buksan ito. Kahit malabo na ang aking mata dahil sa pagiyak ko ay naaninag ko pa naman kung nasaan nya ako dinala, may mga puno  halaman, mukhang hardin ito.

"You stay here! Hangga't hindi mo sinasabi kubg nasaan ang anak natin!" Sigaw nito at inihagis akong muli sa damuhan. Tunalikod ito at sinara na ang pintuan.

Tanging liwanag lang ng Buwan ang nagsilbi kong ilaw, marahil ay hating gabi na ngayon. Napayakap na lamang ako sa aking mga tuhod at duon umiyak, bakit? Bakit sa akin mangyari ito? Akala ko ba nakatakas na ako sa dati kong buhay, pero tila mas malala pa pala ito kesa sa sinapit ko nuon.

"Iha" bungad ng boses na syang nagpagising sa akin, bumungad sa aking paningin ang may katandaan nang ginang.

"Diyos ko! Iha anong ginagawa mo dito sa labas?" Pagtatanobg nito sa akin, saka lang bumalik sa aking isipan ang nangyari kagabi. Nakatulog pala ako dito sa Hagdin na pinagdalhan sa akin ni Dyke.

"Manang, don't touch her. Go back to the kitchen, you and every people here is not allowed to talk nor touch her! Don't go near her, wala ring nagpapakain sa kanya" may otoridad sa bawat salitang binibitawan ni Dyke, balak nya ata akong gutumin.

Bakit ba sa akin nangyayari to? Wala naman akong alam kung nasaan ang anak nya eh! Ni hindi ko nga kilala ang anak nya, at bakit nito sinasabi sa akin na anak namin? Wala naman akong natandaang na-naging boyfriend ko sa 20 taong pagkabuhay ko dito sa mundo.