The Bipolar Ceo [complete]

Chapter Fifteen

Chapter Fifteen

Miericka Saymin Castro's POV

Buong maghapon ay wala na namang gumulo sa akin, o nagpakitang Dyke. Nakapagpahibga rin ako ng maayos ng maghapon, nang pagsapit ng hatibg gabi, ay naghahanda na akong matulog nang may marining akong ambulansya. Sino naman kaya ang naaksidente? May inatake ba?

Pagtingin ko sa labas ng aking bintana ay laking gulst ko nalang na, naandun ang sasakyan ni Dyke, bakit kaya? Hindi ko na ito pinansin at nahinga na sa kama.

Laking gulat ko nalang nang mamaya maya, ay may sumipa ng pintuan ko. At walang iba kundi si Dyke.

"Ano na namang ginagawa mo dit-" hindi ko na naipagpatuloy ang aking sasabihin ng buhatin ako nito palabas ng aking kwarto, nang makarating sa aking sala ay lakibg gulat ko nalang na may sketcher. Bakit may ganito?!

"Anong?! Bakit may ganito?" Pagtatanong ko ng ilagay ako ni Dyke duon, may naramdaman akong tumusok sa aking braso at unti- unti nang dumilim ang paligid ko.

Nang imulat ko ang aking mga mata, puting kisame ang bumungad sa akin, at pamilyar ang amoy. Amoy mga kemikal at gamot, nasa hospital ako? Bigla kong naalala ang ambulansya.

"Your awake" biglang sabi ng boses na kanina lang ay bumuhat sa akin, si Dyke.

"Anong?! Hospital? Bat ako nandito? Ikaw bat?! Argggh" dahil sa pagkainis ay napasab7not nalang ako sa buhok ko.

"I'm just worried, your feet" sabu nito at nanatili pa'ring nakatayo sa tabi ko.

"Pero bakit may ambulansya pa?!" Pasigaw kong tanong, pwede namang dalhin nya nalang ako sa hospital, pero bakit may pa ambulansya pa? Ang oa nya naman!

"I'm just worried Woman!" Pagsigaw din nito, kaya naman napaatras ako. Galit na nanaman sya. Pero tama naman ako diba? Bakit need pa nya ng ambulansya?

Nakarinug ako ng pagsara ng pinto, at tama nga ako lumabas si Dyke, marahil ay inis na nanaman ito sa akin.

Abala ako sa pagiisip kung anong excuse ang sasabihin ko kung bakit ako hindi nakapasok ng ilang araw.

Nang pumasok ang Doctor, sinabi nitong wala namam daw akong bale, sadyang napasama lang ang pagkakabagsak ng paa ko. Sinabihan din ako nito na ano mang oras ay pu-pwede na akong umuwi na ikinatuwa ko, si Oreo kasi! Baka hinihintay na ako nun. Lumabas ako ng kwarto, ni walang guard. Wala rin si Dyke, baka nagalit na talaga sya ng tuluyan kaya umalis na sya! Nako! Buti naman.

Nagtaxi na muna ako pabalik sa tinutuluyan kong apartment, pero naalala ko. Wala nga pala akong pambayad, pano na?

"Kayo ho si Ms. Castro?" Pagtatanong sa sakin ng Taxi Driver, tumango naman ako dito.

"Pwede na ho na hindi kayo magbayad" padagdag na sabi nito sa akin habang nakangiti pa.

"Salamat po! Salamat po" kahit nagtataka ka ay humingi na lamang ako dito ng pasalamat bago tuluyang bumaba ng taxi.

"Nandito ka na pala, Ericka! Lumayas kana ayan na ang mga gamit mo! Pati yang alaga mong monster! Layas layas!" Yan ang naging bungad sa akin ng nagmamay ari ng apartment ko.

"Pero aling Selyia baka naman mabibigyan nyo ako ng konti pang oras magababyad naman ho ako" pagmamakaawa ko dito.

"Wala na! May iba nang nakatira sa apartment mo! Nirentaham na! Layas layas!" Pagtataboy nito sa akin, kaya wala akong nagawa kundi ang umalis na. Bitbit bitbit ko ang isa kong maleta at si Oreo, nasa kulungan nya ito. Si Oreo ang tinatawag ni Aling Selyia na Monster, kasi oras na makita ni Oreo si Aling Selyia ay tinatahulan nya ito.