The Bipolar Ceo [complete]

Chapter Sixteen

Chapter Sixteen

Miericka Saymin Castro's POV

Pagkalabas ko ng gate ay saktong pagtigil ng isang sasakyan. Bumaba duon si Nathan, bakit ito naandito?

"You don't have shelter from now on, how poor you are" wika nito, sabay tingin sa akin na tila ba nandidiri sya sa akin.

"Are you coming home? Tita miss her adopted daughter" he asked, si Mama? Namimiss nya ba ako sa lagay na iyon, pero ang bumalik sa Mansuon ang pinakahuli kong gagawin sa aking buhay. I'm a adopted child.

"Are you deaf? Tsk!" Mukhang bwesit na dya dahil hindi ako nagsalita kaya bumalik na ito sa kanyang sasakyan at umalis na.

Inadopt ako nina Mr. And Mrs. Castro dahil akala nila ay wala na silang pagasang magkaanak, ang halos isang taon ko sa kanila ay sobrang saya, ramdam ko ang pagkakarooon ng buo at masayang pamilya. Prinsesa ang turing sa akin ni Papa at Mama, ngunit naglaho iyon ng biyayaan sila nang anak, nagbuntis si Mama. Sa ilang buwan ng pagbubuntis ni Mama ay halos nawala ito ng oras sa akim dahil sobrang selan ng kanyang pagbubuntis.

Ngunit ng ipanganak si Almira, duin kona napagtanto na ampon nga talaga ako, nang dumating si Almira lahat ng atensyon nina Mama at Papa ay napunta sa kanya, hindi naman sa naiinggit ako o ano dahil naiintindihan ko naman, si Almira ang tunay na anak at ako ay ampon lamang.

Sabihin na nating ampon ako, ngunit patuloy pa'rin ang pagpapaaral sa akin nina Mama kahit naandyan na si Almira. Nagsumikap ako na palaging manguna sa Klase naman at sa buong school, ngunit wala aoong natanggap ni isang 'congrats' galing sa kanila.

Flashback

"Mamaaa Papaaaaa Top one akooo" proud na sabi kopa kina Mama at Papa, kasalukuyan kaming nasa Salas ngayon, si Almira ay nakakandong kay Mama.

"Top one? Masaya ka na?" Pagsagot ni Papa, napayuko naman ako.

"Nung ganyan ang aking edad, ako ang pinakamataas sa buong school namin" pagkwekwento ni Papa, nanatili parin naman akong nakayuko.

"Sabagay, hindi nga pala kita anak kaya hindi ka nagmana sa akin" pahabol na sabi ni Papa at napabuntong hininga pa.

"Im sure si Almira ang makakamana ng katalinuhan ko, diba baby?"

End of Flashback

Nang dahil duon ay mas pinagbutihan kopa ang pagaaral. Ngunit palagi paring hindi sapat sa kanila.

Hindi ko namalayan na kasabay na pagtulo ng aking luha, ay ang pakikidamay rin sa akin ng Ulap. Naulan narin pala, pero bakit hindi ata ako nababasa. Nang magangat ako ng tingin, nakita ko si Dyke na pinapayungan ako.

"Your Dog, he's so noisy" pagrereklamo nito sa akin, bigla naman akong napatingin sa lalagyan ni Oreo na hawak ko. Tahol nga ito ng tahol dahil sa nababasa ito ng ulan na talagang ayaw nya.

"Let's go, maari kang magkasakit dahil sa ulan" pagyayanito sa akin, may ilan syang bodyguards na kumuha ng gamit ko at isinakay sa kotse. Habang si Oreo naman ay hawak hawak ko parin.