The Bipolar Ceo [complete]

Chapter Forty

Chapter Forty

Miericka Saymin's POV

Ilang araw na akong naandito sa kwarto, malimit rin na si Dyke ang nagbabantay sa akin. Dinadalhan nya ako ng pagkain at halos sya na nga ang magpakain sa akin 'e. Niayaw nga rin ako nito paalisin sa kama, baka daw mabinat ako. Sobra nya akong inaasikaso to the point na parang sobra na, at nakakahiya na.

Katulad ngayon ay naandito sya at pinapahiran ng ointment ang mga latay ko. Dahan-dahan lang ang pagpahid nito na tila ba ingat na ingat.

"Dyke ako na, kaya ko na naman ehh! Pwede na nga akong sumayaw o tumakbo" pagpriprisinta ko dito, totoo naman kasi 'e kahapon nga ay bumama ako para sana ay magpinta dahil nabuburyo na ako kwarto. Kaso nahuli naman ako ni Dyke at agad akong binuhat at dinala ulit sa aking kwarto.

"I can do this, rest for now. Later we will visit your derma" sabi ni Dyke at nagpatuloy na ulit sa pagpahid ng ointment.

"Derma? Para saan naman?" Takhang tanong ko, bakit naman may dedma saka derma ko daw? Ni hindi pa nga ako nakakapunta sa Derma eh.

"For your scars, para hindi maging peklat. I want you to maintain your clean and smooth skin" sagot nito. Pero hindi naman siguro iyon kailangan dahil nga ayos lang naman siguro ang may peklat.

"Dyke" pagtawag ko dito. Tumingin naman ito sa akin ng seryoso.

"I won't accept no Saymin" sabi nito, wala na akong magagawa kaya tumango nalang ako.

Di'rin naman kami nagtagal sa Derma, saglit lang kami duon dahil balita ko ay pinareserve ni Dyke ang araw na iyon para sa amin. Para daw walang ibang costumer na tanggapin ang Doctor, mahirap na daw kasi dahil sikat ito at marami ang nagpupunta sa clinic nito.

Kasalukuyan kami ngayong nasa sasakyan. Tiyak ay pauwi na kami.

"Hey! Are you tired already?" Pagtatanong nito sa akin. Napailang naman ako, para nga akong nasobrahan sa energy dahil naarawan ulit ako. Nakalabas ult ako ng bahay.

"Okay, then let's go to the orphan" sabi nito. Kaya napangiti naman ako.

"Talaga Dyke? Talaga! Whaaaa! Saang orphanageeee?" Masiglang pagtatanong ko dito. Kung wala siguro ako sa kotse ay nagtatalon na ako.

"Little Angel Orphanage" sagot naman nito sa akin na lalong nagpasaya sa akin! My orphanage! Tamang tama at miss ko na sina Sister Alma.

"Duon ako dat—" hindi ko natuloy ang sasabihin ko ng biglang sumabat si Dyke.

"Duon ka dati dinala sa Orphanage na iyon matapos ang aksidente" sabi ni Dyke pagkatapos at tinignan ako at inalis rin naman ang tingin sa akin at nagconcentrait na sa pagmamaneho.

Nagulat naman ako sa sinabi nya, Tama duon nga ako dinala matapos ang aksidente. Ang kwento ni Sister Alma at nasangkot daw kaming pamilya sa isang car accident.