ay ışığı | texting

4.1

Tuğçe'den..

Bazen, işler beklediğiniz gibi gelişmez ve her ne kadar sonuçtan memnun değilseniz bile katlanmak zorunda kalırsınız.

Bir sınıftan çok, bir aile gibi olmuş ve dostluğumuzu yalnızca okulla sınırlandırmamıştık. Yine de bu pazartesinin, benim için diğer pazartesilerden farkı büyüktü.

Elimden, yeni okuluma bir şekilde alışmaktan başka bir şey gelmezdi.

Terleyen ellerimi okul eteğime sildikten sonra kapıyı tıkladım ve aldığım cevap üzerine kapıyı aralayıp içeriye adımladım.

Yeni olmam yetmiyormuş gibi bir de geç kalmıştım.

"Merhaba.." ne demem gerektiğini bilmiyordum.

Sıralarına kurulmuş öğrenciler dışında sınıfta herhangi bir öğretmen göremiyordum. Şartlar normal olsaydı bu işime gelirdi fakat hiçbir zaman yeni girdiğim bir ortamda aklımdan geçenleri rahat rahat dilime dökememiştim.

Zaten, burada beni umursayan insanlar varmış gibi de gözükmüyordu.

Ayakta kalmamak adına gözlerimi sınıfta gezdirmeye başladım. Bu sırada birkaç çift gözün benim üzerimde olduğunu anlayabiliyordum. Fakat bakış açıma, dikkatimi onlara vermemi engelleyen kişi girdiğinde şaşkınlıktan küçük dilimi yutabilirdim.

"Arda.."

Onu aklımın ucuna dair getirmek istemediğimden okuduğu okulda aklımdan tamamen çıkmıştı.

Dudakları memnuniyetle kıvrıldı, "Seni yeniden görmek güzel, Tuğçe."

İlk dakikalardan herhangi bir kargaşaya sebep olmak istemiyordum. Ellerimi yumruk yaparak tırnaklarımı etime geçirdim, ona olan sinirim içimde bir çığ gibi büyümüştü.

"Kes sesini ve bokumu ye."

Çantamı, cam kenarında boş bulduğum sıraya bıraktım. Talihsizlikler hep beni buluyordu, resmen sınanıyordum.

Saniyeler sonra yanıma yerleşti. Sınıfın ilgisini üzerimize çekmeyi başarmıştı.

"Bilmeden yargılıyorsun beni."

Ne sanıyordu? Hiçbir şey yaşanmamış, beni aldatmamış gibi kollarına atlamama mı bekliyordu?

"Seninle aynı havayı solumak bile istemiyorum, zeytin kadar beynin yok." 

Bu okulda olduğum sürece karşıma çıkacağını çok iyi biliyordum. Belki de buradan bir an önce kurtulup ait olduğum yere dönmemde büyük rol oynayacaktı. Ama o zamana kadar, en azından bir sınıf değişikliği şarttı.

Bilirsiniz, bir insanın güvenini kırmak kolaydır fakat kazanmak öyle değil.

****

Tuğçe'ye bazen ben bile engel olamıyorum, fakat bu bölüm ona hiç engel olmak istemedim. Üzgünüm, Arda.