Veiled Diaries #2: Mask of The Blues

MOTB 50

#MOTB50

Tinitigan ko ang singsing sa aking daliri, I'm still in awe. Ni minsan ay hindi ko nakitang singsing ito para sa daliri ko noon dahil pamilyar ako sa interlocking bracelet, it was really surprising when he broke them apart to be my ring. Sa tagal ng mga taong lumipas, bagyong sumapit at pagsubok na dumaan... dito pa rin pala talaga ako dadalhin ng hangin, sa destinasyong pilit kong sinaisip na hindi para sa aming dalawa.

My heart wrenched painfully, I gasped out and flashed a little smile as I felt the breeze whisper against my skin. I simply caressed the ring on my finger, I stayed close eyes even though I know our car halted already. Nakatulog ako sa biyahe dahil sa bigat ng mga mata at feeling ko ay masyado pa akong nakalutang hanggang ngayon.

Ayaw ko na yatang magising.

Joke! Hindi puwede, kailangan pa ako ng aking pamilya.

Naramdaman ko ang kamay ni Rekta sa aking pisngi, marahan niyang kinulong ang baba ko upang pisilin ang magkabilang pisngi gamit ang isang kamay. I held his wrist, below the wristwatch. My lips quickly ducked out when he squished my cheeks and a camera shutters with his low chuckle. I opened my eyes and glared at him, he took another shot.

"Just got my new homescreen with my home's face, hmm..."

He was standing outside the car while I'm still sitting on the front seat. Rekta's making me feel every beat of his heart by just his stares, nababaliw man ako sa kanya ay ramdam namang mas matagal na siyang nabaliw.

"Ang pangit ko talaga lagi sa mga wallpapers mo! Kainis!"

His lips flashed a smile while watching me, his stubble is already obvious now. Ngumuso ako, napansin ko si Jace sa labas. He's already running around the quiet street of the village we're in, he was following a kitten.

Bumungisngis ako at binalingan si Rekta, mabilis kong inangkla ang mga kamay sa kanyang batok at marahan siyang hinila para sa isang magaang yakap. I gently caressed his nape up to his hair, huminga ako nang malalim. My heart is already aching from something I couldn't tell, probably because of too much happiness.

"I love you, so much." I whispered.

He laughed. "I know and I love you more than much."

"Alam ko rin, kasi nandito ka pa rin at niyaya akong magpakasal... sa kabila ng lahat ng n-nangyari, you still waited." halos pabulong ko lang na sinabi.

Sa aming dalawa, alam kong siya ang mas nagpakita at nagpatunay ng kanyang malalim na pagmamahal dahil wala naman akong nagawa noon para ipaglaban siya. Mahal ko siya, mahal na mahal at hindi iyon maaalis sa akin pero naroon din ang katotohanan na mas naghirap siya sa pagmamahal sa akin. The love he exceeded without assurance of return is making me feel like, do I still deserve him even though I did not fight for us back then? Yes, my heart gave me straight answer. I do, I will deserve him. Patutunayan ko iyon sa aming buhay na tatahakin ngayon, ang mga hindi ko nagawa ay hindi ko hahayaan muli ngayon.

I deserve Rekta, I deserve the love and worth afterall. Whatever happened in the past and will happen, I'm still a woman. It wouldn't change the fact that I am a woman, I still deserve the love and respect he's giving me purely. I was never perfect, nobody is. That's myself's reminder. Kung noon, hindi ko naipaglaban ang lahat. Ngayon ay ipaglalaban ko ito hanggang sa huli, kami ang para sa isa't isa.

"You're the only woman I wanna marry."

"Kahit hindi g-ganito ang nangyari, kung sakali?"

Tumango siya at binaon ang labi sa aking balikat, he gave it butterfly kisses that melts me.