ÜSAME 🐾

Ü25 🐾

Multi video ;İzel - Bizim Ağaç 🎶

Keyifli okumalar 🌸

▪️

"Biraz daha düzgün çekemez misin?" dediğinde gözlerimi devirdim ve derin bir nefes aldım. Yolun ortasında durmuş beyefendiye instagrama atması için fotoğraf çekiyordum.

"Bundan daha düzgününü sertifikalı fotoğrafçılar çeker yalnız." diye söylendiğimde burnumu parmaklarının arasına alıp sıktı ve tekrar onu çekmem için uzaklaştı.

"Çekiyorum."

"E artık." dedi ve havalı bir poz verdi. Ağzına tükürdüğümün çocuğu. Bunu kimler görecekti?

"Neden kameraya bakmadığını sorabilir miyim?"

"Herkes bakıyor." dedi ve telefonunu alıp fotoğrafa baktı. "İdare eder."

"Bence de etsin."

Güldü ve beni kolunun altına aldı. Kalp atışlarımı sırtımdan hissediyor olmalıydı.

"Karnımız da doyduğuna göre artık senin istediğini yapabiliriz."

Gülümseyerek başımı yana çevirdim. Şapkam alnına değdiğinde benden önce davranıp şapkamı eline aldı.

"Gözlerine bakmama engel oluyor." dediğinde bakışlarımı kaçırdım.

"Bisiklet sürmeyi biliyorsundur herhalde."

"Aynı soruyu sana soracaktım."

"Küçüklüğümden beri sürerim ben."

"Sanki çok büyümüş gibi."

Kaşlarımı çattım.

"Sen de beni çek. Ben de paylaşacağım." diyerek telefonumu ona uzattım. Elindeki şapkamı alıp başıma geçirdim ve yürümeyi kesip bisikletin önüne geçtim.

"Senin hesabın yok ki."

"Açarım."

"Büşra canımı sıkma."

"Ya şaka yaptım. Anı olsun diye. Çek hadi." diyerek sırıttım. "Ben de kameraya bakmayacağım."

Söylediğim şeye güldü ve kamerayı bana çevirdi.

"Al bakalım." Telefonu elinden alıp fotoğrafa baktım.

"İdare eder."

Güldü ve arkamdaki bisiklete bindi. "Hadi Çilli. Köprünün sonuna kadar."

Heyecanla diğer bisiklete bindim va onunla aynı hizaya gelip bekledim.

"Kazanırsam bana ne vereceksin?" dediğinde gözlerimi kıstım.

"Fırsatçılık yapma."

"Tamam bu sefer eğlencesine olsun."

Bu sefer.

Umarım çok seferimiz olurdu.

"Başla!" diye bağırdığında bisikletimi sürmeye başladım. Ayaklarımı öyle hızlı hareket etririyordum ki beleklerim yerinden çıkacak sandım. Ne olurdu kazanmama izin verseydi!

Birkaç saniye sonra önümdeydi ve köprüyü geçerken kollarını kaldırıp pedalı bıraktı. Kaşlarımı çatıp bisikleti durdurdum.

"Bunu saymıyorum!"

"Huysuzluk yapma!" diyerek bana döndü. Yüzünde sinir bozucu ama tatlı bir sırıtış vardı.

"Bana dondurma borcun var."

"Ne ara öyle bir söz verdim? Kaybettin."

"Ben hala iyileşmedim. Bacaklarım ağrıyo benim." diyerek yalan söyledim. Tabi ki bana inanmadı.

"İyileşmediysen dondurma yemene de gerek yok Çilli."

Söyleyeceğim yalanın amk.

"İki top dondurma yiyelim ya. Çok sıcak."

"Ceketini çıkar." dediğinde söylediğini  mantıklı bulup ceketimi çıkardım. Aslında tek istediğim dondurma yemekti.

Telefonumu çaldığında annemin aradığına emin olarak "Efendim anne?" diyerek telefonu açtım. Soner bisikletini geldiğimiz yöne çevirip beni izlemeye başladı.

"Akşam buradayım. Haberin olsun."

"Şaşardım zaten. Haber verdiğin için sağol."

"Evde misin hala?"

"Hayır. Dışarıdayım. Sonra konuşuruz." Telefonu kapatıp bisikletim bindim.

"Ne olmuş?"

"Eve gelmeyecek"

"Yine teksin yani?"

"Öyle görünüyor."

Biraz sessiz kaldıktan sonra başını bana çevirdi. "İstersen birlikte oluruz."

"Tüm gece mi?" diye sordum şşakın bir sesle.

"Tüm gece."

"Nerede kalacağız?"

"Önemli mi? Yanında ben olacağım."

Yutkunmasaydım tükürüğümle boğulabilirdim.

"Değil."

"O zaman Çilli, köprünün sonuna kadar!" diyerek bisikletini sürmeye başladığında arkasından bakakaldım. "Çikolatasına!"

"Ben çikolata sevemem ki!" diye bağırıp arkasında gitmeye başladım.

"Biliyorum!"

Gülüşü kulağımı doldururken daha hızlı sürmeye başladım. Kaybedeceğimi biliyordum. Ama yapmaya çalıştığı şeyi anlamıştım. Sevmediğim bir çikolata için bile olsa yarışı bırakmamamı istiyordu. Ben de istediğini yaptım.

🌙