Ben kilometrelerin yok sayıldığı aşklara inanmazdım. Kimse canlı kanlı görmediği bir insana 'Seni seviyorum' diyemezdi. Ve tükürdüğünü yalamayı seven ben, yine yanılmıştım.
Yazılma tarihi 22 Nisan 2019 - 26 Eylül 2019
25.05&13.08&10.10.2019&24.11.20...
Multi video ;Yıldız Usmanova & Yaşar-Seni Severdim 🎶
Bazı aksilikler nedeniyle 2.bölümü dün gece yayımlayamadım. Kusuruma bakmayın. 🙏🏻
Keyifli okumalar 🌸
▪️
Sabah Soner'in saçımı okşaması yüzünden uyandığımda saatin zaten epey geç olduğunu fark ettim. Sabaha kadar uyumuş olamazdık.
"Günaydın." diye mırıldandım. Yatakta doğruldu.
"Günaydın."
"Neden uyandırmadın? 12 saattir uyuyorum."
"Dinlen diye."
Hala soğuktu. Yatakta doğrulup yüzüne baktım. Bakışları beni buldu.
"Soner, hala kızgın mısın?"
"Ben sana kızmadım. Kırıldım. İkisi arasındaki farkı anlayabiliyor musun?"
Sessiz kalıp başımı salladım. Onu böyle görmek üzücüydü. Aklımda birkaç gündür ailesiyle tanışma fikri vardı ama bir türlü ona söyleyememiştim. Açıkçası hala çekiniyordum.
"Şey, istersen kahvaltıyı evde yapmayalım."
"Olur."
Ağaya kalkacakken koluna dokunup durdurdum. "Sizde yapalım. Tabi eğer annenler müsaitse."
Şaşırdı. Kaşlarının havaya kalkmasından anladım. Ama sevindiğini de biliyordum.
"Emin misin?"
"Annenin beni ettiği kadar ben de onu merak ediyorum."
Haffçe gülümsedi. "Ben annemi ararım şimdi." Gülüşüne karşılık verdiğimde yataktan çıkıp banyoya girdi. E, hani öpücük? Oflayarak kalkıp koridordaki banyoya gittim ve yüzümü yıkadım. Salona gidip Zeytin'e bakındım. Onunla pek ilgilenememiştim. Koltuğun ucuna uzadığını görünce kucağıma alıp balkona çıktım. Keyif aldığı için çıkardığını umduğum sesler çıkarmaya başladı.
"Hava çok güzel değil mi?" Yaklaşıp başından öptüm. Bir ses duyduğumda kaşıya döndüm. Soner bizi çekmişti. Suratı hala nemrut gibiydi.
"Bakayım." dediğimde telefonu bana uzattı. Gözlerimi devirip Zeytin'i yere bıraktım ve telefonu aldım.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
"Güzel çıkmışız." Başını sallayıp dışarı bakmaya başladı.
"Annem gelmemiz için yalvaracaktı. Dayımın eşi ve yeğenim de evdeymiş."
"Öyle mi? Ben hazırlanayım o zaman."
"Tamam."
Odaya giderken İçimden Soner'in bir an önce eskiye dönmesi için dua ettim. Böyle mesafeli olması canımı sıkıyordu.
Üzerime tişört ve kot ceketimi giyip altıma beyaz kotumu çektim. Ben çıktıktan sonra giyinmek için Soner içeri girdi.
O giyinirken ben Zeytin'in yemek kabını doldurdum ve telefonlarımızı alıp ayakkabılarımı giydim. Ailesi ile tanışmak için sabırsızlanıyordum.
"Hadi çıkalım."
Aşağı indiğimizde duyabileceğim bir şekilde küfretti. Şaşkınca ona bakarken arka tarafa yürümeye başladı. "Araba otoparktaydı." Sırıttım ve arkasından otoparka yürürken telefonunun kamerasını açıp video çekmeye başladım.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
"İnsanın arabasını nereye koyduğunu unutması nasıl bir duygu?"
Kamerayı ona çevirdim. "Bok duygusuyla harmanlanmış, sıçmık duygularla yoğrulmuş gibi." dediğinde ağzım açık bir şekilde yüzüne baktım.
"Bu terbiyeni neye borçluyuz?"
Kamerayı kapatıp telefonunu ona uzattım. Ama o telefonu almak yerine bileğimden tutup beni kendine çekti.
Oh, daha fazla uzak kalmaya dayanamamıştı. Gülümseyip başımı omzuna yasladım.
"Ben de seni özledim." dedim şirin bir sesle. Ağzından 'He he' sesi çıkardığını duyunca gözlerimi devirdim. Arabaya bindiğimizde evden çıkarken bu kadar heyecanlı olmadığımı fark ettim.
Umarım ailesiyle kahvaltı umduğum kadar gergin geçmezdi.
