The Heartless Gangster In 1892 (HIATUS)

Kabanata 7

KABANATA 7

Year

"At bakit mo naman ako hina-hanap, filina?" I asked this girl.

I crossed my arms on my chest as I raised my brows at her.

"Nag-alala kami dahil bigla ka na lang nawala sa aking silid. Hindi ka pa masyado'ng magaling at baka kung ano pa ang mangyari sa iyo rito." aniya sa'kin na nag-alala.

"Hindi na kailangan, kaya ko naman ang sarili ko." sagot ko at tinalikuran siya.

I don't need their help alright? Kaya ko naman ang sarili ko. I was born independent without anyone caring at my side. Kung mayro'n man ay maagang kinukuha. That's how my life sucks. I'm unlucky.

"Sandali, binibini!" sigaw ni filipina, ramdam ko ang pagsunod niya sa akin. When she finally reached me, she hold my arm kaya napatingin ako ro'n at napatigil sa paglalakad.

Just what the hell is she chasing for? Didn't I told her that I can handle myself? Stupid ba 'to?

"Ano?" seryoso kong tanong sa kanya. "Diba sabi ko sa'yo, hindi ko na kailangan ng tulong niyo. Kaya ko ang sarili ko."

Kinalma muna nito ang kanyang paghinga. Napahingal-hingal kasi ito sa pagtakbo. She looked at me worriedly.

"Binibini, batid naming hindi ka taga-rito sa bayan na ito. Hayaan mo kaming tulungan ka hanggang sa ikaw ay gumaling nang tuluyan."

Napa-isip ako sa sinabi niya. She's right. Hindi ako taga-rito at I don't know about this place. It's weird and unfamiliar to me. Just where the hell in the philippines I lost?

"Tatanungin kita, alam mo ba ang lugar na ito? Taga-saan ba ang iyong pamilya? At saan ka galing?" anito.

"Wala akong pamilya at taga-Maynila ako." wala sa sarili kong sagot dahil lumipad ang utak ko sa kung saan.

Paano nga ba ako napunta rito? I don't why but I have a strange feeling about this place.

"Dalawang araw ang byahe rito mula sa maynila, binibini. Kailangan mo nang pahinga. Kung sasakay ka pa ng barko mamayang hapon ay hindi ka rin makakasakay sapagkat wala kang salapi."

Salapi? Pera? I have many of them—right! Wala nga akong dalang ni isang kusing. Bakit ang malas ng buhay ko?

"Sumama ka na sa akin pabalik at ng sa matulungan ka naming makabalik sa iyong lugar."

Her offer is kinda good but I don't wanna burden someone. Ayokong may pinagkaka-utangan ako ng loob. But to think of it, kailangan ko talaga muna ng tulong nila. Wala akong perang dala sa ngayon para makabalik sa Manila.

Napa-isip rin ako sa sinabi ni filina that it would take me two days bago marating ang Manila? And why is that? Wala bang sasakyan rito o airplane? Napa-hawak ako sa ulo ko dahil bigla itong sumakit. Gulong-gulo na talaga ako. I don't know if it's a dream or a reality. Everything happens like a whirlwind.

"Binibini, sasama ka ba? May kagamitan kang naiwan roon sa bahay. Isang kulay itim na lagayan ng kagamitan."

Damn! Ang bag ko nga!

"Pinaki-alaman niyo ba ang gamit ko?" tanong ko.  Baka may ginalaw silang importante ro'n na gamit.

"Hindi namin iyon pinaki-alaman, binibini." sagot nito sa akin. I sighed in relief.

"Good." ani ko. "Tara na, sasama na ako sayo." dugtong ko at nagsimulang maglakad. Sumabay sa'kin si filipina.

Napag-desisyun ko na lang na sumama sa kanya. Bukod sa naro'n ang bag ko, hindi ko rin alam ang lugar na 'to. I'm just a mere stranger here.