The Heartless Gangster In 1892 (HIATUS)

Kabanata 30

KABANATA 30

Kuya

I have always been thinking of many what if's.  What if hindi ko magawa ang mission ko? What if kung papalpak ako? Talaga bang mananatili na ako panghabang buhay rito sa panaho'ng 'to?

Iniling ko ang ulo ko. I won't let it happen though just no fvcking way I would stock in here or die here. Hindi ako nababagay sa panaho'ng 'to and will never be. I'm so different with girls my age. Realy...really different. I killed...I'm a murderer, while them babaeng-babae, mahinhin, maka-diyos, mabait not all though, at higit sa lahat inosente. Mga katangiang nilang wala sa akin.

Hiling ko na lang ay sana makabalik sa si Juanda rito. So she could guide me and so that I can't do anything reckless anymore. I admit, I'm really hot headed at konte lang ang pasensiya. I must learn to be better in that attitude of mine. Patience is really a must especially that I'm here. Hindi ko magawa-gawa agad ang mga bagay na gustuhin ko mang gawin hindi tulad ng sa kasalukuyang panahon.

Nang gabing 'yon ay hindi ko na magawang makasabay sa hapunan. Nagpadala lang ako ng pagkain sa loob ng kuwarto ko. Naintindahan naman iyon ni Don at Donya dahil baka nga raw ay pagod ako sa byahe.

Kahit na marami pa silang katanungan ay pinili na lang nilang tumahimik at hayaan na lang ako. I'm kind of guilty when I should not right? Why would I feel such as that....uh, tsk.

Kinabukasan nagising ako dahil sa sinag ng araw na tumama sa mukha ko. Dahan-dahan akong bumangon at sumandal sa head board ng kama.

"Dammit, ano'ng oras na kaya?" Wala sa sarili kong tanong.

I tried to guess the time in the sun's rays. I could tell it's nine am already?

Napa-isip ako sa nangyari kagabi.  Napadaan ako sa Mansiyon ng Valencia tapos may humila sa'kin at inimbitahan ako ng isang babae na para ba siya iyong birthday celebrant.  Pagkatapos kong kumain ay umalis na ako't nadaanan ni Leandro.   Hinatid ako rito sa Hacienda ng Montenegro at boom naka-uwi ako ng matiwasay.

Kagabi ko pa rin naiisip kung naka-uwi ba rin siya ng matiwasay.  I mean... ofcourse I must have atleast concern to the person who gave me a ride,  right? If there will something will happen to them... surely, the blame would be on me. 

I sighed and think something else like what should I do today. Hindi pwedeng wala akong magawa ngayon dito. I'll be bored as hell! Should I ask Donya to let me tour the Santo Thomas? Gusto kong malaman kung ano ang kabuoan ng lugar. But then I know, hindi ako papayagan ng Donya at pati na rin ng Don lalo't na tumakas ako kahapon!

Pero naglagay naman ako ng letter kahapon sa kwarto ko, ah? Tsk! Siguro hindi na nakita.

Probably, kung sasabihin kong nabored ako ay baka papagburdahin ako o tuturuan ng kung ano tungkol sa pagiging mabuting asawa! Like tangina? I don't see myself being a wife! to hell with that!

I still remember how she told me that she would teach me to that right after when I gained my strength again and when I'm finally okay. I shivered with that thought of me learning it. Shit lang.

Huminga ako nang malalim bago napag-desisyunang bumaba. Tumunog na rin kasi ang tiyan ko kairita talaga. Pahamak palagi ang tiyan ko na 'to! Should I cut my stomach, then? Kidding.

Nakasalubong ako ng isang kasambahay. Nang makita ako nito agad itong lumihis ng daan. Napakunot ang noo ko, wala naman akong ginawa? Problema no'n? Tsh.

Naabutan kong naghahain na ng agahan sila sa kusina. Nang makita ako ni Donya ay agad itong lumapit sa'kin at humalik sa pisngi ko. Nanigas ako at nagulat. Ugh! I'm not really used to this treatment!