Incomplete Without You

021

"Beloof het me?" Herhaalde anass en hield mijn gezicht vast. Ik lachte zacht en knikte, "ik beloof het" zei ik en gaf hem een kus. Ik zwaaide nog naar rachid en dunya en liep naar mijn auto om terug naar huis te gaan.

Anass wilde alles dolgraag weten maar ik heb hem beloof om alles morgen te vertellen. Ik ben kapot en heb enorm veel slaap. Het is ook laat in de nacht dus dat valt wel te begrijpen. Yassine heeft weer geprobeerd contact te zoeken want salim appte me dat hij langs was geweest. Gelukkig was ik bij anass en hoefde ik die drama niet te zien.

Vermoeid stapte ik uit en liep naar binnen. Het was donker en alleen de tv stond aan. Ik hoopte zo erg dat salim in de woonkamer zou zijn, maar helaas.. 

Mijn vader zat voor de tv en keek naar achter zodra ik de deur zachtjes dicht deed. Voor we überhaupt  oogcontact konden maken draaide hij zijn hoofd boos om en keek fronsend naar de tv. Ik slikte en hoopte zo dat hij geen opmerking zou plaatsen en dat ik rustig noor boven kon lopen. Gelukkig zei hij niets en liep ik snel naar mijn kamer. Ik trok mijn pyjama aan en hoorde geklop. "binnen" zei ik zacht. 

Salim verscheen bij de deuropening en liep mijn kamer in. ''en hoe ging het?''vroeg hij. Ik zuchtte diep waarop hij begon te lachen. 

''was het dan zo slecht bij anass?'' plaagde hij me. ''nee het was erg gezellig alleen was het gewoon moeilijk om anass niets te vertellen''vertelde ik. Hij keek me begrijpend aan en gaf me een knuffel. ''het komt goed yasmina. vertel hem gewoon wat er is gebeurt want het blijven uitstellen is geen optie''

Dankbaar keek ik salim aan. Wat hield ik toch van hem!

''ik heb morgen met hem afgesproken en ik zal hem dan alles vertellen'' zei ik. Hij knikte en stond toen op. ''ga maar slapen. Je zal vast moe zijn'' 

Ik knikte en kroop gelijk in bed. Binnen now-time viel ik in slaap.

Volgende dag 8:00 uur:

''yasmina, yasmina!'' 

Vermoeid deed ik mijn ogen open en zag mijn moeder naast mijn bed. Ze keek me boos aan en gooide iets in mijn gezicht. Vermoeid opende ik mijn ogen en zag mijn kleren op het bed liggen. ''wat is er?'' vroeg ik en gooide de dekens van me af. ''je hebt je verslapen'' vertelde ze en deed van alles in mijn tas. ''ik ga niet naar werk'' zei ik. Ze stopte met inpakken en keek me niet begrijpend aan. ''hoezo niet?'' vroeg ze verward. 

''ik heb geen zin om yassine te zien'' vertelde ik haar eerlijk. ''luister yasmina ik begrijp je situatie en ik snap dondersgoed dat je niet wilt gaan, maar je kan niet de rest van de dag niets zitten doen. Hij is en blijft je werkgever dus je gaat hem hoe dan ook zien. Verman je zelf en laat zien dat hij je hoe dan ook niet te stoppen kan krijgen, want je gaat jezelf niet verlagen tot zijn niveau'' motiveerde mijn moeder haast in een adem. 

Ik keek haar sprakeloos aan en bedacht me eigenlijk dat ze helemaal gelijk heeft. Als ik telkens om vrijstelling ga vragen zal ik hoe dan ook ontslagen worden en dat wil ik niet. 

''is goed mama ik ga me nu meteen omkleden'' zei ik snel en gaf haar een kus. Trots keek ze me aan en liep toen naar beneden. 

Ik trok mijn werkkleding aan en pakte mijn tas. Gelukkig heeft mijn moeder al mijn lunch gemaakt en hoefde ik dat niet te kopen op mijn werk. want het is sowieso niet te eten en erg duur. 

Ik pakte mijn telefoon en nam afscheid van mijn moeder om te vertrekken naar werk. 

Eenmaal aangekomen bij mijn werk liep ik gauw naar mijn kantoortje en ging meteen aan het werk. 

''hey yasmina, ik wist niet dat je kwam werken. In het systeem staat namelijk dat je bent ziekgemeld' siham mijn collega verscheen verrast met een kop koffie bij de deuropening. Ik glimlachte snel, ''ja inderdaad, ik voel me al wat beter dus leek het me verstandig om aan het werk te gaan aangezien ik enorm veel dingen te doen heb'' zei ik waarop ze begrijpend knikte. ''zal ik je anders helpen met je werk? ik ben namelijk al klaar en wacht momenteel op yassine'' zei ze.