Incomplete Without You

023

Ik werd wakker door mijn telefoon die begon te rinkelen. Ik stond vermoeid op en zag dat anass me aan het bellen was. Ik nam meteen op.

"Goedemorgen schoonheid!" Zei hij. Al gauw verscheen er een glimlach op mijn gezicht. "Goedemorgen" zei ik een beetje schor. "Heb je het nieuws al gezien?" Vroeg hij. Ik fronste even en liep naar beneden waar ik de tv aan zette. "Ik ga het nu bekijken, blijf aan de lijn" zei ik en zag in eens yasssine zijn gezicht verschijnen op het beeld. Mijn mond viel open van verbazing en ik zag een aantal foto's verschijnen van het conflict dat er gebeurde gister . De verslaggever vertelde wat er aan de hand was en dat yassine enorm veel problemen zal gaan krijgen als hij dit nog een keer flikt.

Mijn dag kon niet beter en ik wist niet hoe ik anass moest bedanken. "Anass omg!" Riep ik. Ik hoorde hem lachen. "Ik zei toch dat hij zijn verdiende loon zou krijgen" vertelde hij. "Ja inderdaad. Ik had alleen nooit gedacht dat het zo snel zou gaan" zei ik. Hij begon weer te lachen. "Ik moet gaan schoonheid. De plicht roept" ik hoorde de vermoeidheid in zijn stem en nam snel afscheid van hem.

Met mijn telefoon in mijn handen bleef ik voor even naar de tv staren. Ongelooflijk dat anass dit zo snel geflikt heeft. Is er iets wat hij niet kan?

Ik werd uit mijn gedachtes gehaald door mijn telefoon die begon te trillen. Het was omayra die me belde. Wat heb ik haar toch gemist!

"Hey omayra hoe gaat het?" Vroeg ik enthousiast. "Yasmina we moeten praten" de rillingen liepen over mijn lichaam heen. Haar stem klonk zo schor en gebroken. "Wat is er aan de hand?" Vroeg ik. "Ik vertel het wel zo meteen. Kon maar werk!" Zei ze boos. Ik liet mijn telefoon vallen en voelde een lichte paniekaanval opkomen.

Ik ben al een maand niet komen opdagen bij RoyalCafé (haar tweede werkplaats)

Hoe stom kon ik wel niet zijn! Ik heb omayra helemaal alleen gelaten en ik ben zeker ontslagen. Gek dat ik niet werd gebeld of gemailt.
Snel trok ik een shirt en broek aan en haastte mezelf naar royalcafé waar ik omayra met een kop koffie bij het raam zag zitten. Ze keek bedroefd naar beneden en nam af en toe een sip van haar koffie.

Snel opende ik de deur en keek haar kort aan. "Omayra wat is er aan de hand?" Vroeg ik geschrokken en greep haar hand vast die ruw aanvoelde. Met tranen in haar ogen keek ze me aan. "Hoe kan je zo zijn yasmina? Ik had alles voor je over en werkte dubbel voor jou en jij liet me zitten?" Zei ze. Ik voelde een pijn in mijn hart opkomen, haar zo zien huilen is het ergste wat mij nu kan overkomen. "Het spijt me zo erg omayra. Ik had je moeten bellen en moeten komen opdagen. Ik had het gewoon zo druk te laatste tijd" zei ik en voelde een brok in mijn keel.

"Druk? Je bent verdomme op vakantie geweest en ja je hebt wat dingen meegemaakt maar dat houdt niet in om vervolgens een maand niet te komen opdagen op werk. Meneer van Asperen bleef maar naar je vragen en dreigde je te ontslaan als je niet zou komen opdagen. Maar ik was er voor je en vertelde hem dat je even een dipje had en ik je diensten zou overnemen." Vervolgde ze.

Ik veegde een traan weg en kneep zachtjes in haar hand. "Je hebt niet eens de moeite genomen om me te bellen!" Haar tranen bleven maar komen en er leek geen eind aan te komen. "Het spijt me omayra echt waar!" Fluisterde ik. Ze keek me boos aan en trok haar hand uit mijn greep. "Als het je echt speet was je er voor me geweest toen ik je het meest nodig had!" Riep ze boos. De twee mensen voor ons keken ons kort aan en vervolgde toen met hun verhaal.

"Hoe bedoel je? Je had me moeten bellen dan was ik meteen gekomen" ze lachte spottend en rolde met haar ogen. "Dus je weet het niet" zei ze gebroken. "Wat weet ik niet? Wat is er aan de hand?" Vroeg ik nerveus. "Mijn neefje is overleden drie dagen geleden. Ik heb je urenlang lopen bellen maar je nam niet op. Ik ben langs geweest maar je was er niet. Ik heb drie dagen lang met pijn in mijn hart moeten doorwerken zodat jij je fucking baan niet zou verliezen!" Schreeuwde ze.