“တပ္မႈးခ်ဳပ္ က်သြားပါၿပီ”
သတင္းစကားေရာက္လာသည့္ႏွင့္တၿပိဳင္နက္ ေဒဝမင္းထင္ေက်ာ္စြာလုပ္ငန္းစတင္လိုက္ေတာ့သည္။ နန္းေတာ္တစ္ခုလုံးကို သူ၏ရဲမက္မ်ားျဖင့္ ဝိုင္းလိုက္သည္။ အာခံေသာအမတ္မ်ားကိုလည္း ဖမ္းဆီးထားၿပီးၿပီ။ ခမည္းေတာ္သိပ္အားကိုးတဲ့ စစ္ေသနာပတိခ်ဳပ္ႀကီးအပါအဝင္ေပါ့။
မနက္ကတည္းက လွည့္ေခၚကာ အခ်ဳပ္ခ်လိုက္သည္။ လူအင္အားနဲ႔မို႔ မလူးသာမလႈပ္ဝံ့။ သီရိနႏၵာေဒဝီကိုလည္း ဓားျပႏွိမ္နင္းေစရန္ ခမည္းေတာ္အား အၾကံေပးလိုက္တာလည္းသူ။ လုပ္ၾကံဖို႔အမိန္႔ေပးလိုက္တာလည္း သူကိုယ္တိုင္ပင္။
အခုအရာအားလုံးက အစီစဥ္တက် အံဝင္ဂြင္က်။ ခမည္းေတာ္ဆီက နန္းလႊဲယူဖို႔ တစ္ခုထဲက်န္ေတာ့သည္။
“ခမည္းေတာ္။ အိပ္ေဆာင္ထဲထိ ဓားကိုင္ဝင္လာရလို႔ စိတ္မေကာင္းပါဘူး”
ေကတုမတီမင္းႀကီးသည္ ဆူညံေသာအသံမ်ားေၾကာင့္ ႏိုးႏွင့္ၿပီးျဖစ္ကာ သလြန္ေစာင္းေပၚတြင္ ေအးေဆးစြာထိုင္ေနသည္။ သားေတာ္အိမ္ေ႐ွ႕စံႏွင့္ သူ႕လူမ်ား ဓားလက္နက္မ်ားျဖင့္ ဝင္လာသည့္တိုင္ တည္ၿငိမ္မႈမပ်က္။
“ထီးနန္းလိုခ်င္တာလား ေဒဝ။ အခ်ိန္တန္ရင္ သားေတာ္ရမွာပဲေလ။”
“ဒီလိုပဲအခ်ိန္ဆြဲထားၿပီး အခ်ိန္တန္ရင္ ကန္ထုတ္ခံရမွာကို ႀကိဳျမင္ေနမိတာမို႔ပါ ခမည္းေတာ္။ ေကတုမတီကို သားေတာ္လက္ထဲအပ္လိုက္ပါေတာ့။ ခမည္းေတာ္လက္ထပ္ကထက္ သာယာဝေျပာေအာင္ စီမံေပးပါရေစ”
“အြန္း ေလာဘက မိဘကိုေတာင္မျမင္ႏိုင္တဲ့အထိပဲ”
“ရဲမက္ေတြ ႀကိဳးတုတ္လိုက္။”
ေကတုမတီမင္းႀကီး ေတာင္နန္းစံမိဖုရားႀကီး အကုန္လုံးကိုအက်ယ္ခ်ဳပ္ခ်ၿပီးသည္ေနာက္ ညတြင္းခ်င္းနန္းသိမ္းလိုက္ေတာ့သည္။
ထိုစဥ္ရဲမက္တစ္စု ေရာက္လာၿပီး...
“အ႐ွင္မင္းႀကီး စစ္ေသနာပတိခ်ဳပ္အိမ္မွာ လူတစ္ဦးတစ္ေယာက္မွ မ႐ွိေတာ့ပါေၾကာင္းဘုရား။ ႀကိဳတင္သတင္းၾကားၿပီး တစ္ေနရာကို တိမ္းေ႐ွာင္သြားသည့္ဟန္ျဖစ္ေၾကာင္းပါ”
YOU ARE READING
ထိပ်ထား
Historisk fiktionမည်သူတစ်ဦးတစ်ယောက်မှ ရည်ရွယ်ခြင်းမရှိ ကျွန်တော်၏ စိတ်ကူးသက်သက်ပင်ဖြစ်သည်။
