De Kleur van Duisternis

Vier sterren aan de hemel - Achttien

Ik had niet veel om me klaar voor te maken. Ik droeg geen make-up, want als blind meisje zie je niet veel en is make-up lastig. Ik heb wel gehoord van meiden die dat wel willen en dat ook gewoon doen, maar ik voelde er nooit veel voor. Ik kan het toch niet zien.

Ik trok toen maar snel mijn jas aan en ging toen ook naar buiten. Je had de auto al voorgereden en de voordeur voor me open gelaten, zodat ik ook nog naar buiten kwam. Ik deed de deur achter me dicht en liep naar je toe. Het werd makkelijker voor me om me normaal te gedragen, te doen alsof ik niet blind was, maar toen ik eenmaal weer bij je auto was, moest ik toch wat extra steun zoeken om mezelf in de auto te kunnen werken. Jij deed snel de deur dicht, stapte toen weer in de truck en startte de auto. Zodra we de weg afreden, voelde ik het weer, dat gevoel, die angst. Meteen werd ik teruggetrokken naar dag een, hoe je me had verleid zoals de serpent in de tuin van Eden.

De weg was hobbelig, hobbeliger dan ik me herinnerde, maar ja... dat was al weer ruim vijftig dagen terug.

Terwijl we reden, was het stil. We hadden geen radio op en jij had niks te zeggen. Ik had geen idee waar we heen gingen, maar jij reed stug door.

Ik wist niet hoelang het duurde, maar na een behoorlijke tijd rijden, stopte jij de auto en zei: 'We zijn er.' Ik durfde niet te vraag waar "er" was en hoe lang we er nou daadwerkelijk over hadden gedaan.

Ik stapte uit, zwijgend en luisterde naar de omgeving. Mensen praatten, ik hoorde een hond blaffen en kinderen gillen. We stonden op een parkeerplaats, maar waar... geen idee. Ik verstond de mensen niet, om hulp vragen zou waarschijnlijk niet werken. Even overwoog ik om weg te rennen, maar toen ik aan dat plan dacht, zag ik de vorige pogingen weer voor me.

'Ga je mee?' vroeg je.

Ik knikte. Ik herinnerde me nog de vorige keer dat ik met je buiten was. Toen durfde ik niet te lopen, zonder je vast te houden. Het voelt echt alsof dat al zo lang geleden was, een andere ik in een andere tijd en een andere wereld.

Ik luisterde goed naar je voetstappen. Zodat ik wist waar je heenging. 'We gaan eerst de supermarkt in,' zei je. Ik was wel blij dat je het zei, maar ik kon alsnog niet weten waar de "supermarkt" was. Toch hielp het me wel om voor te bereiden op wat er zou komen. Ik volgde je op de voet. Jij had boodschappentassen en ik liep gewoon maar achter je aan.

'Voorzichtig!' riep je ineens. Direct stond ik stil.

'Wat is er?'

'Je loopt bijna tegen een auto aan.' Ik legde mijn hand vooruit en voelde inderdaad het glanzende lak van een auto. Ik wilde niet met mijn neus bovenop je lopen, maar ik wilde ook niet steeds tegen auto's aanlopen. Met mijn handen vooruit was ook geen optie. Dus liep ik maar weer dichter achter je, zodat ik tenminste niet zou verongelukken.

Terwijl we liepen focuste ik op jouw geluid. Ik kende je nu al best wel lang, dus het geluid van je voetstappen was iets vertrouwds geworden. 'We zijn er,' zei je, nadat we schuifdeuren door waren gelopen. Meteen klonk het allemaal anders. Er klonk muziek, die ik herkende, door muziek die ik niet herkende. 'We gaan zo naar de fruitafdeling, probeer eens aan te voelen of je de verschillende fruitsoorten kan ontdekken,' zei je.

Het werd een soort spelletje, eentje waar ik ondertussen best goed in was geworden. Je drukte iets in mijn handen, het was harig, klein, maar niet helemaal rond. Ik rook eraan, maar het was niet heel erg geurig. 'Perzik?' vroeg ik. 'Nee... wilde perzik.'

'Juist,' zei je. 'En deze?'

Weer kreeg ik iets in mijn handen, wat voerduidelijk een appel was. 'Appel,' zei ik. 'Geen idee welke, maar het is een appel.'

Je lachte en weer vertelde je me dat het goed was. Zo kreeg ik nog wat dingen in mijn handen gedrukt, die ik bijna allemaal, stuk voor stuk goed had. Op eentje na, maar ja... wie weet nou wat een passievrucht is? Ik kende het niet.