De Kleur van Duisternis

Vier sterren aan de hemel - Twintig

Ik heb me nu al zo vaak afgevraagd wat de mens nou echt van de wereld weet. De meesten zien de wereld en denken het dan te begrijpen. Anderen zien de wereld en weten dat ze het niet zullen begrijpen. Illusies bestaan. Ken je ze? Zo'n plaatje van twee lijnen en dan lijkt de een groter dan de ander, gewoon om dat de omgeving niet hetzelfde is? Ik ken ze niet, maar ik heb van ze gehoord.

Als je het mij vraagt, weet de mens weinig van de wereld. Misschien, als je eens een tijdje blind zou zijn, kom je erachter hoe weinig je eigenlijk echt weet. Ineens kan je dingen niet meer zien of dingen denken te zien. Ineens is dat wat je denkt te weten, weg.

Zo dacht ik dat ik dacht te weten hoe het leven in het huisje was. Jij en ik, wij hadden een soort ritme ontwikkeld. Ik kookte bijna dagelijks. Niet omdat het moest, maar omdat ik het leuk vond. Nooit geweten dat koken zo bevrijdend kon zijn.

De regen veranderde in sneeuw en de wind ging liggen. De temperatuur daalde tot onder het nulpunt en binnen de kortste keren moesten we elke dag de haard aanhebben om warm te blijven. Ik kreeg extra dekens van je, zodat ik het 's nachts warm zou hebben en jij ging steeds minder vaak weg.

We speelden vaker spelletjes en ik las nog meer boeken dan eerst. Sommigen herlas ik zelfs.

Ondanks het feit dat je niet mijn gedachten kon lezen en nooit kon weten wat ik nou eigenlijk aan het plannen was, leek je soms griezelig veel te weten over me. 'In dit weer moet je nooit alleen naar buiten gaan,' zei je onder het avondeten, boven een kop dampende soep, die we samen hadden klaargemaakt.

Ik knikte en deed alsof dat ook nooit mijn plan was, terwijl dat het wel was. 'Was er nog iets wat je me wilde leren?' vroeg ik je. Ik had ondertussen het idee dat we er wel bijna doorheen waren, maar ik kon nooit weten wat je plan was.

'Ik denk dat je het meeste wel weet.' Ik glimlachte. Zie! Ik wist het wel! Ik wist wel dat dit het was. Betekende dat dan ook dat je me liet gaan? Dat moest toch haast wel.

'Je hebt je aan je belofte gehouden,' zei ik toen maar zakelijk, in de hoop dat je de hint zou snappen. 'Dank je wel.' Ik wilde niet zeggen: laat je me nu gaan? Waarschijnlijk zou dat toch niet goed voerkomen.

Je snoof zachtjes, maar niet zacht genoeg dat ik het niet kon horen. Ik was getraind om de kleinste details te horen, ik kon bijna mieren horen lopen over de vloer. 'Graag gedaan,' zei je toen.

Ik wachtte en ik wachtte, maar een reactie kreeg ik niet. Nadat ik tot zestig had geteld, vermoedde ik dat ik ook nooit een reactie zou krijgen. Je zou me waarschijnlijk hier houden.

I-ik, i-ik... kon het niet. Al die tijd hield de gedachte dat je me vrij zou laten me op de been. En nu gaf je mij, met zo weinig woorden, eigenlijk helemaal geen woorden, zo'n harde dreun, dat ik bang was, dat ik nooit meer overeind zou komen.

Ik stond op, ruimde mijn kom soep op, die ik inmiddels leeg had en vertrok zonder nog wat te zeggen naar mijn kamer. Ik kon mijn kamer niet op slot doen, maar ik kon er wel wat voorzetten, zodat je tenminste niet mijn kamer in kon komen. Ik had een kastje in mijn kamer staan, die ik een stukje opzijschoof, net ver genoeg dat de deur niet meer open kon.

Ik liep de weinige stappen naar mijn bed en viel verdrietig, moe en boos neer op bed. Ik bewoog me niet, ik lag daar, facedown op m'n bed.

Hoe meer ik over jouw woorden, of eigenlijk over jouw zwijgen nadacht, hoe meer ik het vuur voelde opvlammen. Ik zou niet opgeven, dat kon niet! Je had me alles geleerd, dat had jezelf toegegeven, nu werd het tijd om het in de praktijk uit te voeren.

En ja... m'n eerdere pogingen waren mislukt, maar ooit zou het me lukken. Zolang je me niet vastgeketend aan het bed had, kon ik het gewoon opnieuw proberen. Misschien moest ik het niet doen. Misschien was het een slecht plan, misschien zou dit m'n dood worden, het kon me niet meer schelen. Jij had me een zekerheid gegeven: jij ging me niet vrijlaten, dus ik moest het zelf doen.