KUMRU ÖĞRETMEN🕊

🕊KUMRU ÖĞRETMEN 25.BÖLÜM

KUMRU ÖĞRETMEN
25.BÖLÜM
Yb geldi. Oy ve yorumları bekliyorum çikiletalarım

Geçen bir haftayla kendimi zindanda gibi hissediyordum. Hüzün dört bir yanımı sarmıştı. Bu evde nefes alamıyordum. Babama ulaşamıyor, okula gidemiyordum ve bu eve hapis olmuştum. Kafesin de sadece uçmak isteyen bir Kumru gibi sıkıştım hemde kaçamıyordum ama...ama bir karar almıştım asla başım eğik durmayacağım asla!

Baran bazen geliyor bazen gelmiyordu. Geldiğin de ben koltukta uyuyordum o da çok durmadan çıkıp gidiyordu. Onun yüzünü görmek istemiyordum hemde hiç!

Boğuluyordum bu evde duvarlar üstüme geliyor nefes alamıyordum. Odadan çıkmıyordum, yemek yemiyordum. Gün geçtikçe solan hayatım dört duvar arasındaydı ama duramıyordum.

Tırnaklarımı yerken göğsüme oturan taş artık nefesimi keserken duramadım ve hızla ayağa kalktım. Duramam bir kuşu kafeste tutamazsınız...yapamazsınız!!!

(Yazar)

Hızlı adımlarla odadan çıkıp merdivenleri biber birer iniyordu. Korumalar Baran'le gittikleri için kapıda sadece bir kişi vardı. Kumru kafesinde çırpınırken kimseciklerin olmamasına karşın kapıyı açtığı gibi bir adımını dışarıya attı.

Gözlerine dolan sızıyla tekrar bir adım attığın da arabasından inmeye hazırlanan Baran kızı görmüştü. Çelişsizleşmiş bedeni ve ağlamaktan solmuş yüzüne baktı.

Sokağa atttığı ilk adımdaki tepkisini gördüğün de korumalardan birisi tam gidecekken kolunu tuttu. Gidemezdi. Kumru ne ondan ne de bu konaktan kaçabilirdi. Sonunu bile bile yapmazdı.

Heyecanla giderken aklına gelen görüntülerle durdu. Ayakları artık gitmiyor sadece duruyordu. Babası....onun ölebileceği gün gibi ortadayken gitmek kadar aptallığı yapamazdı. Babası... Bunun sonunda babasının ölümü vardı. Tamda şu sokağın sonrasında ölüm vardı.

Hissizleşen bedeni bunu gururuna yediremezken yavaşça arkasını dönüp konağa adım atmaya başladı. Baran biliyordu gitmeyeceğini hemde adı kadar emindi. Uzaktan Kumruyu izlemeyi bırakıp arabadan indiğin de içeriye giren kızla arkasından gitti.

(Kumru)

Gidemedim! Yapamadım. Babama bunu yapamam kendim için yapamam. Hıçkırıklar boğazımdan koparken kapanan kapının sesi umurumda olmadan giderken birden arkamdaki sesle durdum.

"Gitmedin!" dediğin de gözlerimi kapadım. Orada benimle oynayacak kadar aşağılık bir adamsın! Ellerimle eteğimi sıkarken içimde yeşeren sinirle ona döndüm ve durmayıp hızlı adımlarla gidip yüzüne tokatı indirdim ve göğsüne vurdum.

İçimdeki yanma geçene kadwr vuracaktım. Yukardaki kadınlar aşağıya inerken Berfin hanım bağırıyordu ama durmuyordum. Vurdukça vuruyor biriken kinimi atmaya çalışıyordum ama fazlasını isteyen gururum öldür diyordu....ama ben cani değilim....yapamam ki.

Hıçkırıklar içinde vurduğum da "senden nefret ediyorum" dedim. Evet senden nefret ediyorum! Artık senden nefret ediyorum Baran Ağa!

Söylediğim sözler tesir olduğunda bileğimi tutan eller beni kendinden ittriğin de kendimi kollarından kurtarıp "Bana dokunma! Bir daha bana dokunma!" diye bağırıp ondan uzaklaştım. Onun nefesini dahi duymak istemezken bana dokunmasına katlanamazdım.

Hızlı adımlarla oradan uzaklaşıp odaya geldiğim de yere oturup bacaklarımı kendime çektim. Güvensiz bir kadının yaptığı güven yöntemiydi. Güvenimi sömürmüştü...beni gerçek hayata getirdiği için ona olan nefretim asla dinmeyecek asla!