KUMRU ÖĞRETMEN🕊

🕊KUMRU ÖĞRETMEN 42.BÖLÜM

KUMRU ÖĞRETMEN
42.BÖLÜM
YB GELDİ SİZDEN RİCAM BOL YORUM

Zaman durmuş, insanlar yok olmuş bir tek biz vardık ve kalbim onun ellerinde çırpınıyordu. Bitmeyen bir esaret altına girmiş sadece onu sayıklıyor gibiydim. Bir tek adını sayıklıyor ve özlem gidermek istiyordu. Baran....sadece Baran diyen bir kalp vardı ama o ne diyordu? Kumru mu? Diyar mı?

Gözlerim onun suretinin her karesinde gezerken özlediğim gözlerine baktım. Derin derin baktım ama kendimi bulamadım. Ben o gözlerde Kumru'yu bulamadım. Bir esinti arıyordum, beni onun gözlerine savuran bir rüzgar....ama yoktu. Çünkü o beni bir kaç ay içinde gözünde, kalbinde, hayatıbda çıkarmıştı. Baran artık beni yok saydı. Gözlerim dolarken ayaklarımı geriye çekip ona baktığım da Baran bir adım daha atıp içeriye girdiğin de hala bana bakıyordu ve şaşkınlığı tüm çehresini sarmalamıştı.

Sadece gözlerime bakarken"Baran, Kumru'nun acil anlatacakları var!" diye araya giren Zişan'la ondan gözlerimi çektiğim de Murat ve Berzan'ı gördüm.

Murat hep yanımda olan en iyi dostum. Onun bana acıyormuş gibi bakışını gördüğüm de zoraki bir gülümsemeyle iç çektim. Biliyorum hayat beni mahvetti ama iyiyim... Hala iyiyim çünkü annemin kaderini yaşamadım ne ben ne de Baran.

Baran'a döndüğüm de artık karşımda başka bir adamı görüyorcasına uzak kaldığım da nikahlı olsam da nişanlı diye söylendim. Eğer kendimi uyarmazsan her şey mahvolacak ve ben kırılan kalbimle kalacağım.

Derince nefes alıp kendime emirler vererek ilk konuşmayı yapacaktım ama cesaretim yoktu. Tek bir kelime etmeye cesaretim yoktu. Çünkü sesine hasret kaldığım adam adımı sayıkalrsa her şey mahvolacak gibi hissediyorum. Ama Kumru konuş...yoksa istemesen de onun yanında kalacaksın ve canın yanacak hadi yap vr konulup bitir.

İç çekip kekelememeye çabalayarak "Babam hakkında konuşmamız lazım" dediğim de yüzüne değil yere bakıyordum. Kalbim yerinde çırpınırken derimce nefes alıp "Rıza Ağa da bize katılırsa çok iyi olur hatta Devran da" dediğim de ona bakmıyordum.  Oldukça soğuk durmaya çaba gösterirken Baran hiç gözlerini ayırmıyor ve bakmam için üstün çaba içindeydi.

Sustuğumda sessizlik aramıza çökmüştü. Bir tek kalbimin sesini duyuyordum ve o da bir an önce çıkmak...çıkıp sahibine ulaşmak istiyordu ama hangi sahibine? Onu öylece bırakan mı yoksa yetmemiş gibi başka kadına giden mi? Hangisi?

İçimde kendimle tartışırken birden sesizliği bozan Baran sert bir mizaçla "Baban bir şey mi yaptı?" deyip kaşlarını çattığın da daha ne yapsın diye iç geçirdim.

Baran bana endişeyle bakarken arkamda duyduğum sesle yutkunduğum da Baran'a doğru gelen kadınla gözlerime inen yaşları geriye itmeye çabalayarak "Sabah konuşuruz hayırla kalın" deyip hızlı adımarla çıktığım da gözüm bir şey görmüyordu ve tek istediğim bir an önce her şeyi çözüp buradan gitmek.

Nereye gittiğimi bilemez halde ilerlediğim de Fatoş arkamda hızlı adımlarla geliyordu ama birisiyle de kavga ediyordu. Durup arkamı döndüğüm de Fatoş ve Murat birbirine diklenmiş haldeydi. İkisine korkuyla bakarken Murat yanıma gelip "Her kimsen karışamazsın!" dedi. Neye karışamaz? İkisini izlerken Murat bana baktı. Muhtelen yabıma gelmemesi için kızıyor.

Halsizce "Fatoş tamam" deyip onu susturduğum da kaşları çatılmış elleri yumruk haldeydi. Bıraksam ona dalacak gibiydi ama müsade etmeyip konuşurken Murat "ne oluyor?" dedi. Derince nefes aldığım da Murat "Ya da dur konağa gidelim kon-" dediğin de ben elimi kaldırıp "Hayır ben o konağa gelmem" dedim.