Withered Hues (COMPLETE)

CHAPTER THIRTY FIVE - INDIGO

"Creative people don't have a mess. They have ideas lying around everywhere." - Unknown

----------

Xavi's POV

            "Oh my God, Xavi!"

            Natataranta ang boses ni Sophie ng makitang nagdudugo ang kamay ko gawa ng pagkakabasag ng hawak kong wine glass. Tiningnan ko iyon at marami ngang dugo. May mga piraso pa ng bubog na naka-tusok sa palad ko. This is bad. This is my dominant hand, and this is the one that I am using for painting. Naka-insured nga ito dahil ito ang pinagkakakitaan ko. Kaya hindi na ako nagtataka kay Sophie kung mataranta man siya ng ganito. Nagkagulo na rin ang mga tao dahil nga sa dugong nanggagaling sa kamay ko.

            "What happened?" Hindi malaman ni Sophie ang gagawin niya.

            "It's nothing." Tanging sagot ko at nanatiling nakatingin sa gawi nila Kaydence. Nakatingin din siya sa gawi namin at nakita kong lumayo si Tom sa babae at lumapit sa amin. Better. I think Kaydence doesn't like Tom being around with her.

            "What happened, Xavi?" Alam kong nakainom si Tom pero mukhang normal pa rin naman siya.

            "This is nothing. The wine glass just slipped my hand," Sagot ko at kinuha ko ang tissue na iniabot ng waiter sa akin at pinunasan ko ang mga dugo na nasa kamay.

            "Anong nothing? Look at your hand. Paano kung may grabe pang mangyari diyan? That is your hand. You used that hand for painting. How can you paint if your hand is injured? We need to go to a hospital." Hindi na malaman ni Sophie ang gagawin niya.

            "This is okay."

            "I think Sophie was right. The doctor needs to check on that. I can drive you." Sabi ni Tom.

            Agad akong tumango sa sinabing iyon ni Tom. At least he has a reason to stay away from Kaydence.

            "Good. I think I cannot drive with hand injured." Para akong nakahinga ng maluwag noon. At least hindi na si Tom ang maghahatid kay Kaydence pag-uwi. May dahilan si Kay na mag-grab na lang at tingin ko mas safe siya na hindi kasama si Tom.

            Diretso kami sa ER nila Sophie. Agad na tiningnan ang sugat ko sa kama. Minor injury lang naman. Hindi naman kailangan ng stitches pero gusto ni Sophie ng thorough check up kung talagang walang malalang epekto ang mga sugat sa kamay. She was protecting her investment too. Sinasabi nga ni Tom na bumalik pa kami uli sa event pero tumanggi na ako. Hindi ko na kayang kasama pa sila. Gusto kong umuwi na lang at magpahinga.

            Pinabayaan ko si Sophie na bumalik doon kasama si Tom. She must do some damage control because of what happened. She needed to explain why I had to go early. Kaya naman iyon ni Sophie. Trabaho niya iyon. Ilang beses na ba niyang ginagawa iyon? Bago kami magkakilala ni Sophie, I was a messed-up artist in Paris. Always drunk attending exhibits, a total loser. I had a hard time coping up because of the heartbreak. Many agents turned me down because of my anger issues. Kahit magaling ako, hindi naman nila makaya ang attitude ko. Si Sophie lang ang nagtiyaga sa akin. She was taking much of her commission, but it doesn't matter. Naima-market naman niya ang mga gawa ko kaya okay lang. But one day, I realized ako lang din ang talo kung magpapakalunod ako sa sakit na nararamdaman ko. Ako na mismo sa sarili ko ang nagsabi na kailangan kong mag-move on. Walang mangyayari sa buhay ko kung pipilitin kong mabuhay sa sakit na dulot ni Kaydence. Unrequited love is always a fucked up one. At mas lalong fucked up dahil siya na mismo ang ayaw mag-move on sa namatay niyang asawa.

            I was okay for so many years. I am successful, I am contented, I am happy. That's what I thought. But seeing Kaydence again, the pain, the heartbreak, it's all coming back, and I don't want to feel it anymore. I had enough.