Dopóki siebie nie odnajdziemy || Klaroline

23 || Czerwona rzeka krwi.

 Podpowiedź: "Zgasło jedyne światło, które utrzymywało potwora we mnie, a teraz poleje się czerwona rzeka krwi."

W posiadłości pierwotnych, odbyło się zebranie, które miało decydować o losach Nowego Orleanu. Marcel i Klaus podpisali porozumienie, które decydowało, że oboje będą decydować o swoim mieście. Wiedzieli, że jeśli nie zrobiliby tego, wojna byłaby nieunikniona, a tego mogliby uniknąć. Dogadali się i doszli do porozumienia. Oni decydowali o najważniejszych sprawach, ustalali zasady i dbali o najlepsze dla wszystkich. Co dwa tygodnie spotykali się u Mikaelsonów na zebraniach, Hayley jako królowa wilków decydowała o ich dobru, Rebekah i Kol zdecydowali o wampirach, a Vincent, Freya i Davina byli odpowiedzialni za czarownice, natomiast Elijah miał na uwadze ludzi. Każdy miał swoje ważne zadanie, które nikt nie lekceważył. Nowy Orlean funkcjonował na nowych zasadach i wszyscy żyli w pokoju, albo niektórzy, bo zdarzały się osoby, które nie dbały o zasady, które chciały pozbyć się pierwotnych i wampirów. Najczęściej zdarzało się to u czarownic. Nie trzeba dodawać, że Klausowi to się nie podobało, a tych, co odważyli się zaryzykować, spotkała kara śmierci od samego mieszańca.

Klaus słuchał uważnie przemowy Elijah i o sposobach, żeby ludzie mieli się dobrze, ale przestał, gdy w serce poczuł uczucie, które go zabijało. Jego serce zaczęło bić szybciej, niż powinno. Czuł mocny ból w klatce piersiowej, jakby jego serce zostało przekute kołkiem, ale wiedział, że to nie było jego, tylko jej. Klaus był zrozpaczony, ale i też wściekły. Miał w sobie uczucia, które przeszły przez niego, a on dobrze wiedział, co to oznaczało. Nie mógł w to uwierzyć. Czuł, jakby jego serce wyrwało się z jego ciała, a przed oczami miał niebiesko-zielone oczy, które zapamiętał zbyt dobrze. Złapał rękami o stół, łamiąc go na kawałki. Jego oczy zrobiły złoto-żółte, pod oczami pojawiły się czarne żyły, a w ustach wyrosły dwa kły. Wstał z krzesła, wywracając je na podłogę. Krzyknął, wyjąć, uwalniając swojego wilka. Każdy zwrócił uwagę na Klausa, zauważając, że przemieniał się. On tego nie potrafił kontrolować i nawet nie chciał, jego wilk doskonale wiedział, co robił. Nie próbował tego powstrzymywać, tylko dał władzę zwierzęciu, które było w nim.

— Co się właśnie dzieje? — zapytał zaskoczony Marcel. Nie spodziewał się tego, było spokojnie dotychczas, a Klaus nie miał powodu, żeby się zdenerwować. To było dla Marcela dziwne i nie potrafił tego zrozumieć.

— CAROLINE! — Klaus wypowiedział jej imię największym bólem, jaki kiedykolwiek czuł. Musiał się znaleźć przy niej, a jego wilk dobrze wiedział, co powinien robić. Kości się jego łamały, sprawiając, że czuł ból w całym ciele, ale to nie było dla niego ważne, ważniejsze było, żeby dotrzeć do Mystic Falls, gdzie była jego miłość. Mieszaniec upadł na podłogę, krzycząc z bólu. Wygiął się w pół, klęcząc na czworaka, a jego głowa uniosła się w górę. Chwilę później był już dużym wilkiem, jego futro było w kolorze jego włosów, a kolor oczów się nie zmienił. Dał się ponieść instynktom i zaczął biec najszybciej, jak potrafił do miejsca, gdzie wołało go serce.

Zebrani byli zdezorientowali, zastanawiając się, kim mogłaby być wspomniana dziewczyna i dlaczego Niklaus, aż zmienił się w wilka. Rodzeństwo Klausa było zaskoczone, ale i też zmartwione. To był niecodzienny widok.

— Czy ktoś może wyjaśnić, co się właśnie stało? I kim jest do cholery Caroline? — Marcel pierwszy się odezwał po zniknięciu Niklausa.

— Nie sądziłam, że to może być prawdziwe. Myślałam, że to tylko głupie legendy — wyznała Hayley, wpatrując się w wyłamane drzwi, które Klaus powalił, żeby wyjść. Każdy spojrzał na wilczycę, pytającym spojrzeniem.

— Możesz wyjaśnić, Hayley? — Rebekah zapytała.

— W stadach są legendy o wilkach, które znajdywali swoje partnerki lub partnera, nazywali ich mate. Nie sądziłam, że to prawdziwe, ale po tym, co mogliśmy zobaczyć, jednak to możliwe. Klaus najwyraźniej znalazł swoją mate.