When Destiny's Failed

Chapter 35

Vote. Comment and be a Fan :) Happy Reading!

Chapter 35: A brother's plea.

"Nasa'n ang kapatid ko, Bruce? Where is Khalil?" Diretso kong tanong nang makita ko si Bruce sa tapat ng kotse niya.

Bruce looked tense. Nadatnan ko siyang may katawag sa cellphone niya at medyo balisa. He looked me, worried.

Kinabahan ako.

"Khalil is in danger, Kels." Aniya. "Last time, nasa puder daw siya ng isang sindikato."

Umawang ang bibig ko sa gulat. No... my brother... my poor brother.

Sabay kaming nagtungo ni Bruce sa sinasabi niyang lugar kong nasaan ang aking kapatid. Hindi ako mapakali habang tinatahak namin ang daan. I received a lot of calls from Dad and Darren. Lahat 'yun ay ni - reject ko. I was too much pre - occupied para sagutin pa 'yun.

Agad kumunot ang noo ko nang huminto kami sa isang gusali. Bumaling ako kay Bruce, nagtataka.

"What are we doing here?" I asked. But then, my question was immediately answered by Dylan's presence.

Namilog ang mata ko sa gulat.

Bumuntong hininga si Bruce. "We need Dylan, Kendra. Baka ano pang mangyari sa atin dun. Mabuti ng kasama siya para maprotektahan niya tayo."

Hindi na ako nagtanong pa. Dylan sitted at the back seat. Pasulyap - sulyap ako sa kanya sa rear mirror. Diretso naman ang tingin niya sa labas. He look... nothing. I mean, yeah. He was handsome with the clothes he is wearing. Pero...

Napailing ako. Muling binuhay ni Bruce ang sasakyan.

The whole ride feels so weird. Dahil na rin sa biglaang pagsama ni Dylan. Muli akong sumulyap sa kanya. This time. Hindi sinasadyang magtagpo ang mga mata namin.

Dali - dali akong nag - iwas ng tingin.

"Khalil... is like a brother to me, Keely," he said. Dylan's voice were sincere. "No'ng nabalitaan kong nawawala siya... I got worried. He is too young to experience something like that. No'ng nasa Batanes pa ako... kasama sina Lolo Peter at Khalil, sila 'yung nagturo sa akin ng mga bagay na hindi ko pa natutunan. They taught me that... being a simple citizen gives you less headache and more fun."

Hindi ako nakapagsalita. I choose to looked down at my newly manicured nails for distraction. Ayaw kong isipin na may malisya sa pagsama ni Dylan. Of course, this whole damn journey is very awkward. We almost broke our family. Muntik na naming ipaglaban ang isa't isa.

Buti na lang... maagang nalantad ang katotohanan.

Marahas akong napabuga ng hangin at bumaling sa kanya. Our eyes meet once time. This time was different. Ngumiti ako sa kanya.

"Thanks, brother... Salamat dahil may pake ka pa sa akin. I'm sorry for my judgement..."

Nag - tiim bagang si Dylan. Lumihis siya ng tingin. His brown eyes turn into void. Hindi na siya nagsalita. I see a glimpse of anger on his eyes.

Tila walang katapusan ang byahe namin. It was already sunset. Still Bruce did not stop from driving. Pasada alas dos kami nagkita - kita. At mga alas tres ng mapagpasyahang simulang hanapin si Khalil. I was so desperate to find my brother.

Nangako ako kay Tatay Paolo na aalagaan ko si mommy at Khalil kapag nawala siya. He was a good father to us. Namatay siya na kapakanan pa rin namin ni Mom ang iniisip. Khalil was the only child of Tatay Paolo.

Kaya simula no'ng mawala si Khalil. Walang araw na hindi ko siya hinanap.

Pumasok kami sa isang magubat na lugar. Bagaman madilim ang paligid, makikita pa rin ang mga matatayog na punong aming nadadaanan.